Vandaag is het D-day.....de dag waarvoor wij getraind hebben, de dag waarop wij de Alpe d'Huez gaan beklimmen.
Eindelijk gaat het gebeuren, want het wordt hoog tijd, de zenuwen lopen op. We zijn ingedeeld in de middagploeg, want er zijn niet genoeg tandems om met het hele team (ruim 30 man) tegelijk te starten. Zo slecht de weersvoorspellingen waren, zo mooi is het weer nu. Eigenlijk iets te mooi......te warm....ja, ja, het is ook nooit goed.
Een ding is zeker, we trekken alleen ons zwaar gesponsorde Alpe d'Huzes fietspakje aan dat is meer dan warm genoeg. Geen arm en beenstukken.....(dit is fietstaal)....nodig. We eten nog een taaie maar oh zo slimme energiereep weg, drinken water en daar gaan we.
Meegekomen familie, in ons geval mijn ouders en dochters, zijn met de liften (gondels) al naar boven. Het is daar een groot feest, de eersten zijn al om 5 uur in de ochtend gestart!!! Muziek, eten, drinken, de roze vlek (2 roze dames die de finish bij elkaar praten),tv en radio......etc....
Wij worden met de auto naar de start gebracht en wachten daar op de tandems die nog naar beneden moeten komen, het ochtendteam staat ondertussen al boven.....die hebben het al achter de rug, oh oh kon ik maar even stiekem met hun ruilen..... Het is heet en van de zenuwen moeten vooral de dames meerdere keren plassen. Bbbrrrrrrr.......waar begin ik toch weer aan?!?!?! En dan.....komen de captains van de eerste groep binnen gereden na de flinke afdaling. Nu is het onze beurt. We hangen de versiering op en ik check tig keer of het stuur en zadel deze keer wel goed staat. Ik heb nog pijnklachten van de vorige fietstocht....
En dan....dan gaan we. Bij de start staat een DJ te draaien en roept: daar komen de tandems weer, dit is heel bijzonder want achterop zitten kankerpatiënten!!!!! Ooh wat een aandacht!!!!
Onder vele succeswensen van medefietsers en onder de fijne beat van de DJ beginnen wij met fietsen.
We wisten dat de eerste bochten heftig zijn......nou dat is niet overdreven.....ik heb het gevoel dat wij tegen een muur opfietsen. Ik had met mijzelf afgesproken dat we bij bocht 17 mochten stoppen omdat daar Team Martine staat...... team Martine komt ook uit Zoetermeer. Voor vertrek leek bocht 17 een beetje te vroege stop, het was meer dat wij dit team kennen.....maar nu blijkt bocht 17 een zeer noodzakelijke stop, ik red het maar net. Ik kom trillend en hijgend van de fiets.....dat geeft moed, we hebben pas 4 bochten gedaan!!! Ferry wil niet te lang stoppen, hij is bang om uit het ritme te komen. Dus nog enigszins trillend stap ik weer op en trachten wij te starten op een helling.....nou en dat valt niet mee. Wegrijden op een tandem geeft al extra complicaties, laat staan op een helling waar vele fietsers en toeschouwers je kris kras inhalen.
Als ik weer op de fiets zit moet ik mijzelf echt moed inpraten. Het is zwaar en vooral als je de weg voor je ziet, er moet nog zoveel geklommen worden. Maar daarentegen zie ik ook hoe snel het dal steeds kleiner wordt. Wat gaat dat klimmen snel!!! En wat doet Ferry het goed, als ik even terugval zet hij harder aan. Hij lijkt wel een volleerde wielrenner!!
Uiteindelijk houden wij het tot bocht 13 vol. En wij zijn niet de enigen die moeten stoppen, heel veel andere fietsers staan ook stil om wat te drinken, te rusten of beetje bijpraten....want wat is het gezellig onderweg. We worden constant aangemoedigd door de toeschouwers, onze naam staat op de fiets, dus wij horen steeds hup Ferry en Sabine, jullie kunnen het!!! Geweldig, wat een hoop vrienden hebben wij ineens...hahahahaaa. Er zijn ook veel wielrenners die ons doel weten en roepen respect en wensen ons veel succes...Geweldig!!! En wat is het druk op de berg, we zijn met ruim 5000 deelnemers. Merendeel fietsers, maar ook wandelend en hard lopend gaan ze. Tussendoor heel veel toeschouwers en vrijwilligers die alles er aan doen om het leuk en veilig te houden.
We rapen weer moed bij elkaar en starten weer.......op naar de top. Het gaat nu iets beter qua ademhaling, ik hijg amper nog maar nu krijg ik last van mijn beenspieren. Ik vraag aan Ferry of hij een lagere versnelling kan nemen, maar wat blijkt: lager is er niet.....
Maar de afleiding vanuit de zijkanten word steeds groter, steeds meer muziek, water wordt aangereikt, natte sponzen, komkommer, appel etc....aan alle kanten wordt er gefotografeerd en gefilmd... Wat een sensatie. En dan zijn wij ineens in bocht 7! Dat gaat opschieten!!! In deze bocht wordt er zelfs soep uitgedeeld en kan je jezelf laten masseren..... Laat ik dit maar niet doen, als ik even ga liggen sta ik vast nooit meer op.
We deinen even met de muziek mee, maken wat foto 's van de toeschouwers maar ook van alle kaarsjes die hier langs de kant staan. Een lach en een traan.
We starten weer, wat steeds moeilijker wordt, we komen haast niet veilig de weg op. Alles loopt en rijdt door elkaar. Maar het lukt en we proberen weer in een fietsritme te komen. Het gaat redelijk, ik heb wat pijntjes maar toch....het valt mij niet tegen. En voordat wij het weten zijn we bij bocht 3 en krijgen wij een lichamelijk en psychisch duwtje van een vriendin die als vrijwilliger meewerkt. Ze rent mee en duwt ons en aan de kant staat er een heel mooi spandoek voor ons!!!! Wauw!!! In deze bocht staat ook van Velzen te zingen, maar ik zie er niets van....ik ben teveel gefocust op het fietsen. Nog even en dan zijn wij in bocht 1 en daar mogen wij stoppen want we willen met alle tandems samen finishen en wij fietsen als 3e en na ons komen er nog 4.
Ik voel haast mijn benen niet meer, maar vanaf hier word je gedragen door het publiek en voordat wij het weten komen we bij bocht 1 aan. Daar horen wij dat de 2 tandems voor ons al door zijn gegaan, want ze kregen het koud. Wij wachten ook even en zien alleen tandem 4 aankomen en horen dat 5 t/m 7 ver achter liggen. Er zit bijna een uur verschil in. Samen finishen gaat dus niet lukken en wij stappen weer op. Wij gaan samen met tandem 4 verder en komen het dorp in en dat is zo indrukwekkend. Daar staan zoveel mensen, je rijdt echt door een dichte haag van mensen heen. Iedereen joelt je naam en staat te zingen en te dansen, wat een groot feest!!! Genietend gaan wij er door heen en beginnen aan de laatste 2 kilometer. Hierin zit ook nog een aardige klim maar ik voel het niet meer. We zijn er bijna!!!
En dan ineens staat de finish daar met rijen dik aan publiek en natuurlijk de Roze Vlek. Dit zijn 2 dames in het roze die iedereen die finisht luidkeels welkom heten. Geweldig!!!!!
We rijden juichend door de finish heen en zien het ochtendteam, mijn meiden en ouders langs de kant staan. Wat een ontvangst!! Wat een overwinning. Prompt vergeet ik mijn pijntjes en mijn vermoeidheid......het is net zoals bij bevallen.....dat is ook een hel, maar je vergeet het....
We worden aan de kant verwend met kadootjes en aandacht. Omdat wij nog aan de andere kant van de dranghekken staan, stappen wij weer op om naar de uitgang te gaan. We proberen voor de laatste keer te starten en KNAL .... We vallen bijna om; de ketting breekt! Wat een geluk nu pas!.
Mijn 1e beklimming voor Alpe d'HuZes heb ik gereden in 03:08:00 uur, ik was gestart om 01:19:00 uur en eindigde om 04:27:00 uur. Mijn netto fietstijd zonder pauzes, wordt geschat op 2 uur en 10 minuten.
