Statistisch gezien zullen er circa twee
van ons achten geraakt worden door uitzaaiingen dacht ik toen ik mijn
lotgenotengroep van Herstel en Balans tweewekelijks zag. Nu 3 jaar later is de
eerste inderdaad getroffen. De eerste van ons allen waarbij de preventieve
behandeling niet afdoende is geweest. Wij zijn er allen stil van, ontdaan, wat
oneerlijk en ook een beetje angst; ben ik de volgende?
Ik ben er eerlijk gezegd niet vaak mee bezig, zoals eerder
geschreven; ik ben er van overtuigd dat het voortaan mijn deur voorbijgaat. Ik
sta dan ook weer vol in het leven. Ik werk weer volop, tja, eigenlijk meer dan
volop. Ik maak lange dagen, ik zet mij voor 300% in omdat ik het leuk vind,
omdat ik denk iets te betekenen te hebben en omdat ik ook niet altijd zo goed
mijn grenzen kan bewaken. Als ik niets zou vertellen zou niemand meer merken
dat ik bijna 3 jaar geleden de diagnose borstkanker gekregen heb. Maar dit is uiterlijke
schijn. Thuis weten zij wel beter, thuis ben ik weinig waard. Ik ben moe met
hoofdletters, warrig en futloos. Ik hou dit alleen vol omdat Ferry veel uit
handen neemt en omdat mijn meiden al wat groter zijn en dus meer zelfstandig.
En langzamerhand krijg ik steeds minder energie. Dit merk ik
ook met sporten, want ook dit doe ik gedisciplineerd. Ik sport 3x per week
waarvan 1x onder begeleiding. Het resultaat mag er zijn, mijn gewicht zakt en
mijn spieren groeien. Niet snel, maar er gebeurt wel wat. Het kost mij alleen
steeds meer moeite. Ik krijg steeds meer moeite met balans en motoriek. Ik zou
hier toch juist beter in moeten worden?!?
En dan kom ik ineens op een punt dat ik moet toegeven dat ik
teveel van mijzelf gevergd heb en dat meer rust toch gewenst is. Heel even
bekruipt mij de angst; ik zal toch niet weer kanker hebben? Waarom ben ik zo
moe, waarom zo duizelig, waarom zo krachteloos? Zal ik die tweede van de
Herstel en Balansgroep zijn? Nee, ik schud bijna krachtig mijn hoofd om dit
idee snel weg te sturen. Natuurlijk niet! En trouwens kanker merk je toch niet,
uh nee in het begin niet… Nee, ik laat dit niet toe, blijf reëel Sabine! Je bent
gewoon beetje overwerkt, gevalletje geen grenzen bewaken! Dus plan de campagne:
verlof nemen en bijslapen!