Ik ben zo bang! - 3 november 2018

Dagen, weken achter elkaar angst. Doodsangst. Waarvoor? Geen idee. Mijn lichaam is op hol geslagen. Zoveel overwonnen, altijd beide benen op de grond gehad. Altijd een positieve nuchtere kijk en vooral gewoon doorgaan. Het is weg, het licht is uit. Ik ben compleet mijn eigen ik kwijt. Ik ben in een burnout beland, eentje die al veel langer zijn aanwezigheid aankondigde, maar waar ik niet naar wilde of kon luisteren. En nu is de burnout het zat, hij zet met flink geschut in: angst! Mijn systeem is compleet overprikkeld, mijn zenuwstelsel is overstuur en stuurt alleen nog maar alarmsignalen uit. Ik slaap al weken amper, eten lukt niet meer, er is 10 kilo van mij verdwenen. Zo vanzelf, ik ben aan het overleven. Psycholoog en huisarts zetten alle zeilen bij. Er wordt van alles uit de kast gehaald om mij te kalmeren. Het helpt nog niet. Ik ben te ver heen. Ik kan niet meer alleen thuis blijven, ik durf het niet. Mijn omgeving maakt zich zorgen, wie is die dunner wordende trillende vrouw? Wat gaat in haar om, waarom van die holle ogen? De huisarts probeert haar laatste redmiddel, opstarten van ingrijpende medicatie. Iets moet mij kalmeren zodat ik weer een stijgende lijn kan gaan maken. Help! Ook dit durf ik niet. Ik ben zo bang voor deze medicatie. Waarom? Ik heb jaren allerlei troep geslikt voor de bortkanker, waarom nu zo angstig? Ik weet het niet, ik kan niet meer. Psycholoog probeert het op een andere manier, het slaat niet aan. Dan grijpt mijn man is; ik moet starten met medicatie. Niemand houdt het zo meer vol.