APK voor vertrek- 29 mei 2013

Nog een paar dagen en we gaan richting de Alpe om ons plaatselijk voor te gaan bereiden op het fietsevenement d'Huzes 6 juni as.

Het is een drukte van jewelste in onze huize. Wij zijn aan het freubelen om zo elegant mogelijk en versierd de rit te gaan rijden. Tussendoor nog een kletsnatte en koude buitentraining in Limburg.... En wij maar denken dat het in het Zuiden altijd warmer is....nee hoor det is neet woar.... Wij zijn er nu 2x geweest, 2x bevroren en weggeregend terwijl de rest van het land redelijk was. 

Maar de training gaat echt goed!! We fietsen zo goed als onafgebroken 40 km waarvan circa 11 km klimmen (verdeeld over 3 "bergen"). 

De eerste klim is zwaar, ik hijg en puf wat af maar op een of andere manier went dit. Mijn lichaam past zich aan en de volgende klim wordt al wat makkelijker. We worden tijdens de training begeleid door een ervaren solorijder en hij vind dat wij het heel goed doen, wij klimmen namelijk op het middenblad! Tja en wat dat betekent weet ik niet, maar het is kennelijk positief. Hij zegt dat wij de Alpe zeker gaan redden. 

Misschien scheelt het dat Ferry echte fietschoenen te leen heeft met het beruchte kliksysteem. Nu kan hij duwen en trekken en dat schijnt bij het klimmen meer kracht te geven. ik heb besloten er toch maar niet aan te beginnen. Ik blijf het griezelig vinden.....want niet tijdig uitklikken is gegarandeerd een valpartij...tja...en aangezien mijn geheugen nog niet optimaal is....

Nat, koud en doodmoe komen wij thuis, de trainingen hakken er behoorlijk in. Vooral ook in tijd en die is al zo schaars. Vooral als de dag er na een vol ziekenhuisdag gepland staat. Het is weer tijd voor het infuus Herceptin, bloedonderzoek, een ejectiefractiemeting en een nieuwe: een DEXA-scan oftewel meting van de botdichtheid. Eigenlijk een APK (Algemeen Perdiodieke Keuring).

weer niet gegroeid!

Het prikken gaat de laatste tijd weer moeilijk, werd het de laatste keer een soort van horror-bloed-festijn (vloer, uniform, beddengoed zat onder het bloed omdat alles fout ging),  nu werkt mijn lichaam helemaal niet meer mee. Misschien is het psychisch want de verpleging meldt dat er vandaag een dikkere naald gebruikt gaat worden met oog op ejectiefractiemeting die vraagt immers straks om inspuiting radioactieve zooi. Dus wat denken mijn vaten dan; aan mijn lijf geen polonaise, wij geven geen bloed meer af..... Na een hoop gewroet en gepruts wordt er met moeite 3 buisjes getapt en gaat de Herceptin er in. Ik word overvallen door een enorme vermoeidheid en mijn lijf doet pijn, maar dat zal wel van het fietsen komen. Want ook heb ik na het fietsen een paar nachten last van spierkrampen in mijn benen, maar hé wat maakt dit nou uit?!? Slapen deed ik toch al slecht ten gevolge van de Tamoxifen.....

De oncoloog komt naderhand met de uitslag: mijn bloed is goed, HB en vitamine D hebben een lage waarde maar nog wel voldoende. De DEXA-scan wijst uit dat mijn heupen conform mijn leeftijd zijn en mijn wervelkolom is iets poreus, dus dat wordt in de gaten gehouden. De ejectiefractiemeting geeft wel weer een daling van mijn hartpompfunctie aan, hij is nu vanaf het begin van de kuren 10 punten gezakt en mag nog een keer 10 punten zakken om een groot risico te geven. Dus ik zit nog in de veilige zone. En mijn hart maakt ook een overslag dus we gooien er nog een hartfilmpje tegenaan en die geeft toch een wat ander beeld..... dus jippie ik mag deze week voor de 3e keer een ritje naar Gouda maken voor een ziekenhuisbezoek.

De cardioloog, luistert, maakt eem filmpje en laat mij een fietstest doen en komt tot de conclusie dat er een ruisje zit maar niets verontrustends.  Dus APK technisch ben ik lichamelijk in staat om de Alpe d'Huzes te gaan fietsen. Psychisch is nog een ander verhaal, maar we hebben nog een week...het komt goed!

ejectiefractiemeting

DEXA scan