Bankhangen. - 15 juli 2013

Grijze wolken, geen donderwolken, maar ook geen witte wolken, laat staan een heldere lucht….

Dit is niet alleen het weerbeeld waar Nederland de laatste tijd mee te maken heeft gehad, maar het geeft ook mijn huidige gemoedstoestand weer.

Ja, natuurlijk gaat het goed, ik werk ruim 60%, de meiden zijn allemaal over, Ferry is hard aan de arbeid, medisch geen tegenslag, etc… En waarom is het dan toch nu zo grijs in mijn hoofd, ik die al die tijd zo positief was? Ik weet het niet.

Zal het een "postraumakankerbehandeling" verwerking zijn? Verwerking van alles wat het afgelopen jaar is gebeurd? Is het wellicht een bijwerking van de Herceptin, of de Tamoxifen (hormoontherapie), of beide?

 

Of is het een gevolg van mijn roerige vermoeide leven de laatste 45 jaar (nou ja om en nabij) en mijn veranderde instelling? Want mijn levensmotto is tegenwoordig: ik ben er helemaal klaar mee, laat mij met rust! Ga van mijn rug af en los het zelf op! Zo!

Of ben ik gewoon moe, doodmoe en wil ik gewoon even helemaal niets en waarom mag dit niet van mijzelf?  Ik weet het niet. Het kan ook het bekende gat zijn; eerst leven van chemo naar chemo, dan wachten op je eerste haren en voor mij daarna nog de flow van de Alpe d’Huzes. Ik weet het niet.

Ik zie wel veel herkenning bij overgangsklachten, want die kunnen fors zijn. Dit zijn alleen nog maar de psychische: prikkelbaar, onzekerheid, nerveus en paniekerig, onrustig gevoel, weerzin, bezorgdheid, depressieve gevoelens, naar binnen gekeerd, stemmingswisselingen, dufheid, verwardheid en vergeetachtigheid. Tja, ik kan er een hoop aanstrepen….En dan heb ik nog het “geluk” dat er voor mij niet veel aan te doen valt. Ik ben chemisch in de overgang en mag hier niets tegen gebruiken, in ieder geval niets wat mijn hormonale borstkanker zou kunnen stimuleren. Dus tja het is of jaren met vervelende klachten leven of een risico opnieuw kanker te krijgen…. Ik heb voor mijn gevoel dus weinig keuze. Ik ben lusteloos, maar niet levensmoe! Want hoe gek het ook klinkt; ik ben er van overtuigd dat de kanker bij mij weg is en wegblijft. Waarom ik dit overtuigend denk? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik alle therapieën die aangeboden worden, moet aanpakken. Ik heb geen zin in Russische roulette.

Ja, lusteloos ben ik, weinig energie tot ondernemen. Maar van hangen word je nog meer moe en ga je nog meer hangen. En ja dan ben ik ook nog een emo-eter, dus hangend eten wordt het dan. En dan baal ik daar zo van, ik had zo graag iets in shape willen komen. Tenminste iets doen om in shape te kunnen komen, maar nu kan ik mij daar ook niet toe zetten. Het spinnen is er ook even bij ingeschoten. Terwijl ik weet dat bewegen goed is, niet alleen voor het lijf maar zeker ook voor de geest. Maar ik kan mij er even niet toe zetten, ik vind structuur vasthouden momenteel moeilijk. Ik heb er allemaal geen zin in…

Thuis biedt nu ook geen hulp want de oudste kinderen zijn vrij en bieden dus totaal geen structuur qua schooltijden en sporttrainingen. Daarnaast hang ik veel maar mijn pubers doen in overtreffende trap driftig mee! En weet je? Zij winnen. Mijn jongste moet nog wel naar school, maar die zit momenteel in de “ik kan alles zelf wel fase”. Ze heeft last van opkomende hormonen inclusief het bijbehorende humeur dus haar af en toe een beetje ontwijken is voor alle partijen beter. En Ferry is nooit een structuurbieder geweest, hij werkt en leeft zoals het op dat moment het beste uit komt. En geloof mij dat kan per minuut wisselen. Daarbij heeft de afgelopen periode bij hem ook een spoor achter gelaten. Kanker treft je niet alleen, het treft ook je omgeving, zegt men toch?  

Dus hang ik momenteel etend en structuurloos rond en wacht ik tot ik uit die spiraal kan stappen. Komt vast wel weer, het is mij tot nu toe altijd gelukt. Het is alleen jammer dat de overtollige aanvreetkilo’s  dit jaar gewoon mee op vakantie gaan. Jammer, had het graag anders gewild. Als ik dan maar de lusteloosheid thuis mag laten!

old pictures makes me happy!