Gisteren tijdens de rit van Italië naar huis heb ik last van haarpijn. Mijn haar is zo dun geworden dat het snel "opwaait" en dat doet pijn. Het lijkt net of mijn haarwortels gevoeliger zijn dan anders, want normaal had ik alleen haarpijn als ik de hele dag een staart in had gehad.
Dus bij elke stop onderweg heb ik niet alleen de toilet bezocht maar ook vele haren achtergelaten. Ik kon het niet meer laten om de losse haren er rigoreus uit te plukken. Bij elke stop heb ik op het parkeerterrein met mijn vingers door mijn haar gekamd en hele bossen verwijderd. Ik heb zeg maar mijn wilde haren in Italië, Frankrijk, Luxemburg en België verloren......
Maar goed, het gevolg hiervan is dat ik nu echt voor lul loop. Ik heb hele brede scheidingen in mijn haar, want de uitval is net zoals bij kalende mannen: de bovenkant gaan het eerst. Gelukkig is het al donker als we thuis komen, niemand die mij ziet.
De volgende ochtend bel ik gelijk de pruikenmeneer....hellup.....mag ik vandaag langs komen? Ik durf zoals het nu is zelfs geen boodschappen te halen. Ook niet met een mutsje op, want bij de Hoogvliet kennen ze mij en ik wil geen stempel, kanker, krijgen.
Gek hè? Ik maak geen geheim van mijn ziekte en ben heel open, maar om nou met een kankeruiterlijk naar de winkel te gaan, gaat mij nu (nog) niet lukken. Het idee dat je aangestaard gaat worden, bah!
De pruikenmaker heeft gelukkig tijd en Ferry tussendoor ook even. Hij wil graag mee ter ondersteuning, maar ik voel mij niet dramatisch. Ik ben blij dat het er af gaat, ik word gek van alle losse haren en ik zie er nu belachelijk uit. Slechter kan gewoonweg niet.
De pruikenmaker kijkt bij binnenkomst verrast op, hij heeft een lang haar pruik gemaakt en ziet mij nu met een kort koppie! Maar ik fleur helemaal op bij het zien van die lange haren....The Sabine is back!
Maar eerst moet nog een hobbel genomen worden, coupe tondeuse....
De pruikenmeneer begint tactvol bij mijn achterhoofd met scheren zodat ik zo lang mogelijk geen zicht op mijn kale hoofd heb. Gespannen kijk ik naar de spiegel en zie een witte schedel te voorschijn komen met deels stoppels. Deze zullen ook nog gaan uitvallen, maar nu geven ze nog een kleine donkere zweem aan mijn hoofd. Minder kaal dus.
Als het klaar is, bekijk ik mij verbaasd van alle kanten. Ik weet dat ik een redelijk plat achterhoofd heb, dat merkte ik bij het maken van staartjes. Nu kan ik het ook zien.
Ferry vindt het direct leuk en zegt dat ik er nog steeds goed uit zie en dat ik ook makkelijk zonder pruik kan lopen mocht ik dit willen....ja dûh, echt niet! Het zicht is wennen maar nog erger: het voelt raar en koud!
De pruikenmeneer knipt de pruik aan de voorkant nog een beetje bij, geeft onderhoudsinstructies en dan ga ik retour huis. Onderweg stoppen we bij "mijn" supermarkt. Ik heb het gevoel dat iedereen ziet dat ik een pruik draag. In de spiegel zie ik een vreemde vrouw staan. Het is een prachtpruik en van anderen hoor ik dat hij heel goed lijkt, maar ik ben toch nog steeds mezelf kwijt.
In de avond ga ik slapen met een mutsje op, zonder is te koud. Ik slaap slecht, het ligt zo anders....
De volgende dag ga ik voor het eerst met een kaal hoofd douchen en weet niet wat te doen. Normaal heb ik een heel ritueel, 2x haren wassen, creme er in, in laten werken, ondertussen inzepen en alles tegelijkertijd uitspoelen. Grote handdoek om mijn natte haren, even laten zitten want anders loop ik nog uren met natte haren rond. Nog een keer creme er in en dan eventueel de fohn... Kies ik voor mijn krullen of fohn ik ze weg?
Nu sta ik onder de douche en ben eigenlijk gelijk weer klaar. Ik zou dit als een voordeel kunnen zien, ik heb immers eeuwig tijdgebrek. Maar dat doe ik niet, ik voel mij ineens diep ongelukkig. Wat een stumperd ben ik toch, ik ben in een paar weken tijd van alles kwijt...borst, haar, werkroutine, leefroutine, conditie, lijn, gezondheid etc...Gatver de gatver! Ik heb hier geen zin in!!!! Tranen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten