Ik ben superwonderlijk al weer redelijk fit na de vreselijke ervaring te Gouda. Ik loop nog niet de hele Hoogvliet door maar na jaren van dit boodschapritueel ben ik hier eigenlijk niet rouwig om. Kennelijk heb ik de afgelopen week zoveel keren de toilet bezocht dat het gif alweer grotendeels uit mijn lijf is. Morgen is het al weer 7 dagen na de kuur en vervalt het strenge ritueel van doortrekken.....
Het doortrekritueel is afkomstig van het ziekenhuis. De eerste week na de chemo moet ik het liefst een andere toilet nemen dan de rest van het gezin of elke keer schoonmaken en 2x doortrekken met de deksel dicht....
Toen ik dit hoorde vroeg ik mij gelijk af hoe vaak ik dus onbewust op een "giftige" wc heb gezeten in openbare ruimtes.....tja het gevaar zal wel meevallen maar franky hier is doodsbang en vraagt bij alles wat ik ook gebruikt heb, of het veilig voor haar is.....de schat is een beetje paranoia....
Maar goed; mijn nieuwe hoofd. Over 2 dagen vertrekken we dan toch nog richting Italië voor de lang verwachte vakantie. De kans is zeer groot dat ik halverwege deze vakantie mijn haar ga verliezen en ik heb absoluut geen zin in lange plukken op mijn kussen te Bella Italia. Na wat overpeinzingen heb ik beslist de pruik nog even te laten voor wat het is en voor de zekerheid wel een paar chemomutsen-en petjes mee te nemen (hier in huis zeggen we lekker: kankermutsen.....).
Wel laat ik mijn haar voor vertrek nog kort knippen en ga ik mijn staart doneren aan Stichting Haarwensen. Dit haar gaat naar pruiken voor kinderen tot 18 jaar. Is nog iemand blij met die geverfde droge oorspronkelijk grijze lokken.....
Ik bel de kapper en vertel mijn plan, ze zijn direct enthousiast en om 13.00 uur mag ik komen.
Ik ben zowaar niet gespannen, na het drama van de kuur verleg je kennelijk weer je grenzen. Ik ben nu even niet meer bang of zie nergens tegen op, behalve tegen de volgende kuur. Of ze het in Gouda gevoeld hebben weet ik niet, maar ik word bijna tegelijkertijd gebeld door de mamacareverpleegkundige (waarvan ik de naam maar niet kan onthouden en nee dit is deze keer geen jonge vlotte meid zoals de specialisten......ze is wel jong maar meer categorie tutje...). Ze vraagt hoe het met mij gaat, ook zij was geschrokken van mijn enorme ziek zijn! Wauw.....wat bijzonder dat ze dit zegt en dat ze dit doet en nog weet. Ik ben dus geen nummer daar...!
Ik bespreek mijn angsten en zij probeert mij gerust te stellen. Ik heb nieuwe medicatie voorgeschreven gekregen, de crème de la crème van de antibraakmiddelen, Emend genaamd. Ze heeft er vertrouwen in dat het de volgende keer beter moet gaan......oké....ik ga ook werken aan dat vertrouwen...
Nadat ik heb opgelegd gaat de telefoon weer. Het is onze lieve psych te Wassenaar. Wij zijn hier een jaar geleden via via terecht gekomen toen we heel slecht zaten door offensief gedrag van een eerdere eega en de verwijdering van mijn oudste. Zij kwam als een geschenk omdat zij mij toen redelijk op de been heeft gehouden en mij kracht, inzicht en positiviteit heeft gegeven. Ik zat toen niet alleen in groot verdriet maar ook in een enorme machteloosheid en volgens psych wordt een mens hier ziek van......tja.....nog geen jaar later.....maar goed dat zullen we nooit weten. Het is ook niet belangrijk, het is juist wat ga ik ermee doen en hoe ga ik ermee om.
Psych, die Boeddhistisch aangelegd is, vertelt vandaag ook weer dat ik dus duidelijk een waarschuwing heb gekregen en ook een 2e kans. Een kans die ik met beide handen moet aanpakken. Wat ga ik er van leren dat mijn verdere deel van mijn leven voor mij nog veel beter gaat worden? In mijn geval is dat onder andere geen aandacht meer geven aan negatieve aandacht van die ander, loslaten, accepteren, geloven in mijzelf en beter voor mijzelf gaan zorgen. Klinkt simpel en logisch toch ...niet? Nu nog doen....
Maar goed om terug te komen op het nieuwe hoofd, vanmiddag was het dan zo ver:
Ciao ben even naar Bella Italia xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten