Er zijn een hoop dingen waar ik nu blij van zou kunnen worden: de 2e kuur is redelijk verlopen, de 3e duurt nog even, de zon schijnt, ik mag alles eten wat ik wil want afvallen mag niet, ik ben net in Italië geweest, ik ben bruin zonder echt in de zon gezeten te hebben (bijwerking chemo?), thuis zijn ze gewend aan mijn kale hoofd en ik mag vanaf vandaag weer op alle toiletten (ik ben niet meer giftig) ....
Maar ik ben helemaal niet blij, ik loop met mijn ziel onder mijn arm... ik ben die chemo-cocon zooooo vreselijk zat, ik ben gewoon bah in het kwadraat!
Eerst ben je een week van de wereld en sleep je je van je bed, naar de toilet via de bank weer terug naar je bed. Je bent werkelijk doodmoe maar tegelijkertijd raast je bloed door je aderen en dan maakt je enorm rusteloos.
Nu na een week krijg ik weer een beetje mijn energie terug maar kan niet zoals vanouds bewegen zonder duizelingen en hartkloppingen. Ik mag alles eten maar niets smaakt, alles komt over als een combinatie van nat karton en metaal. Een lekkere cappuccino met chocolade sla ik tegenwoordig af! Ik bedoel maar....dan is het echt ernstig!
Ik heb overal spierpijn en vooral de littekens van de amputatie spelen op. Alles is gevoelig en mijn pruik zit ook al niet lekker, te warm, te kriebelig, niet echt...
Mijn maag- darmkanaal leeft een eigen leven alsmede mijn humeur. Beide heb ik niet echt positief onder controle zeg maar. Zal ik dan al in de 3e fase van de verwerking zitten? Je hebt toch 1 ontkenning, 2 boosheid, 3 depressie en dan 4 acceptatie? Zit ik wel al snel bij de laatste fase, de acceptatie, dat dan weer wel, of doe ik het op eigen volgorde zoals bij een shuffle knop ....zou wel bij mijn karakter passen!!!
Het is nu gewoon allemaal even belabberd, ik vind het gewoon niet leuk meer.... de kinderen zijn er 3 weken niet, iedereen is met vakantie, ik kan niet werken, ik ben moe en vooral: ik heb nergens zin in...
Zoals bij een echte depressie ga ik ook doemdenken. Ik mag toch hopen dat deze kanker-lijdensweg (sorry...) niet voor niets is geweest....je kan nergens meten of het zin heeft gehad. Ik zie nergens of ik genees en vooral genezen blijf, niemand kan mij dit vertellen ...geen één dokter. Ik moet er werkelijk niet aan denken dat over 3 jaar blijkt dat er toch uitzaaiingen zijn en dan het hele feest weer van voor af aan begint. En bij borstkanker kan deze fase 10 jaar duren....
Ook heb ik nu geleerd dat je met uitzaaiingen niet meer geneest, nooit meer. Het schijnt ook niet erg belangrijk te zijn wanneer je ze ontdekt, vandaar geen enorme strenge nacontroles. Je kan dus theoretisch beter een nieuwe tumor hebben dan uitzaaiingen....Maar hé... eigenlijk wil ik ze allebei niet!!!
Ik hoop dat iemand met vleugeltjes op een wolkje dit goed hoort: "dit doe ik eenmaal en dan nooit meer".....Ik heb mijn portie nu wel gehad....vind ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten