Vier dagen geleden was het zover, de eerste van de 4 AC chemokuren......
Voor vertrek naar het ziekenhuis moest ik al starten met een anti-braakmiddel waar ik mij natuurlijk stipt aan heb gehouden. Laten we duidelijk zijn: ik wil niet braken, ik peins er niet over! Als ik ergens bang voor ben....
Op de 4e verdieping van het Groene Hart Ziekenhuis zijn de chemokamertjes, quasi gezellige ruimtes met superdeluxe tandartsstoelen. Het is er erg rustig en ik krijg een hele kamer voor mij alleen. Minder confronterend zeg maar zo voor de eerste keer.
Na installatie op de grote stoel worden mijn handen in een ruime bak warm water gezet. Het lijkt wel de wachtruimte van de manicure, maar helaas.....het warme water is voor de aderen en niet voor de nagelriemen. Ondanks dit trucje lukt het prikken pas na een aantal pogingen, ppfff au! Het zweet staat al op mijn rug en we moeten nog beginnen.
Er gaan meerdere verschillende middelen mijn aderen in, ook weer iets tegen het braken, jippie! Een van de kuren heeft een fijn kleurtje, oranjerood. Het is zo'n vreselijk giftig spul dat ik echt doodstil moet zitten zodat het infuus geen risico op lekken geeft. Prompt krijg ik kriebels in mijn neus en een zware ademhaling. Is het psychisch of voel ik het echt? Mijn ademhaling wordt zwaarder en even denkt men aan mijn hart. Nee gelukkig die doet het nog naar behoren. Het is waarschijnlijk een van de vele bijwerkingen die je kunt krijgen. En als het hier bij blijft dan hoor jij mij niet klagen!
Dat was alleen te vroeg gejuicht..... ik ga kiplekker naar huis, eet nog fijn mee met het gezin..... maar dan:
Ik word in de avond in een rap tempo enorm misselijk en begin te braken, help!!!. Ferry belt gelijk het ziekenhuis en krijgt fiat extra medicatie te geven maar die helpt niet. Ik lig doodstil op bed in de hoop dat het snel over gaat maar dit lukt niet. Ik voel mij werkelijk doodziek! In de ochtend spuug ik nog een aantal keren en ik kan niets meer drinken en hou geen medicatie meer binnen. Ik voel mij per minuut zwakker worden...
Ferry vertrouwt het niet en belt met het ziekenhuis, we mogen gelijk langs komen. Trillend schuifel ik de auto in op weg naar Gouda. Onderweg probeer ik mij zo stil mogelijk te houden en vloek inwendig op de patiëntenstop van Zoetermeer, moet ik ook nog eens vele kilometers vervoerd worden, ggrrrr!
Bij binnenkomst bij de SEH zien ze gelukkig snel de ernst in en piepen direct een dokter op. Tja het is zaterdag en die zat waarschijnlijk net aan een fijne brunch met haar gezinnetje want we moeten behoorlijk lang wachten.
Gelukkig is het spugen gestopt maar ik kan helemaal niets verdragen, geen geluid, geen licht, geen enkele actie eigenlijk. De verpleger is superaardig en probeert mij mentaal op te porren. Ik moet positief blijven dat is heel belangrijk in deze situatie. Ik knik flauwtjes en denk: doe het lekker zelf!
Nadat de internist gearriveerd is gaat het snel. Mijn hart wordt gecontroleerd, die gaat nog goed. Mijn bloed ook, alleen ik droog uit. Dus hopsa.......weer een infuus met vocht inclusief medicatie en een bed op zaal wordt gereed gemaakt. En zo lig ik dan ineens tussen 5 andere stumperds te Gouda....
Ik ben zo vreselijk suf, ben nergens toe in staat. De misselijkheid gaat wel, maar ik ben tot op mijn bot toe vermoeid. Zelfs de dagelijkse controles op zaal vallen me zwaar, het uitsteken van mijn arm voor de bloeddrukmeter voelt als het lopen van een marathon. Ik kan alleen roerloos op mijn bed liggen. En dan lig je "gezellig" op een zaal bijna rug aan rug, met allerlei problematiek en allerlei soorten bezoek.
Mijn buurman aan de overkant heeft flinke darmproblemen en moet constant verschoon worden, mijn buurvrouw heeft een drankprobleem en snurkt zich een slag in de rondte, de andere is ernstig geel en daarnaast ligt oma van 93. Vreselijk dement inclusief een zeer grote lawaaierige familie. Een onrust wat dat kleine wijfie met zich mee brengt is ongehoord, ze zet de hele zaal op stelten en moet s'nachts zelfs in de koffiekamer gezet worden. Ik en een andere buurman zijn de enige twee met een waarschuwing op het bed: let op giftig.......
Alles wat wij gebruikt hebben moet volgens een speciale procedure afgevoerd worden ter bescherming van het personeel. Lekker dan!!!
De eerste 2 dagen gaan nog enigszins in een roes. Ferry en Indy komen op visite maar dat valt me zwaar. Ik word onrustig omdat ik toch een soort van beleefdheid in mij heb, zo van hé....ik heb bezoek, ik moet leuk zijn. Het lukt me niet, ik ben moe met hoofdletters, ik kan niet uit mijn ogen kijken en ik voel mij depri. Dit is toch onmenselijk. Ik vraag mij werkelijk af waarom mensen dit doen zonder een reële levensverwachting. Ik bedoel voor het rekken van een aantal maanden......Ze lijken wel gek! Sterker nog ik overweeg zelf ook niet meer te komen terwijl ik nog genezen kan worden. Lekker boeiend! Dan maar ziek......alles beter dan dit. Bij het weggaan smeek ik aan Ferry of hij in godsnaam heel hard voor mij wilt duimen.
De 3e en de 4e dag zijn nog erger. Lichamelijk gaat het iets beter, de misselijkheid is weg maar de vermoeidheid niet en ik loop nog steeds met het infuus achter mij aan te slepen. En dat is niet handig als je om het uur naar de toilet moet ten gevolge van alle zakken vocht die ze in mij pompen.
Ook gaat de herrie op de zaal mij enorm opbreken, ik word gek van die demente bejaarde. Het lijkt wel of ik in het circus lig! Slapen lukt niet, maar ook kan ik mij niet tot lezen, tv kijken ed. zetten. Ik lig te wachten , te wachten en te wachten tot de dag weer voorbij is. Ik probeer ook zoveel mogelijk eten in mij te proppen zodat ik snel weer fit word, ik wil namelijk naar huis. Nu!
En dan is dinsdag het verlossende woord: u mag naar huis! Het infuus gaat er af, extra medicatie wordt voorgeschreven en ik bel Ferry, kom mij nu halen please.........Maar helaas hij is aan het werk en ik moet ruim een uur wachten. Maar mij krijgen ze dat bed niet meer in, ik sleep mij een beetje heen en weer tussen gang, toilet en een bankje voor de lift en dan is het zover: IK GA NAAR HUIS!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten