Vandaag plots mijn laatste werkdag voor hoe lang? Gisteren belde het ziekenhuis, de operatie vindt al over een week plaats en door Pinksteren en een dagvullend vooronderzoek, ben ik nu ineens definitief werk aan het overdragen. Collega's kijken mij geschrokken aan, van werken komt niet zoveel. En toch voel ik het nog niet. Het lijkt wel een film. Ik krijg amper de tijd om er aan te wennen.
S'middags een gesprek met een mamma-verpleegkundige, iemand die alles kan uitleggen en kan navragen. Ferry heeft een lijst met vragen opgesteld, ik niet. Er komt nog steeds niets in mij op. Het enige wat ik wil weten: wat heb ik nou?
Thuis vertellen we het de 3 meiden, mijn kinderen, wat wij weten: het is zeer waarschijnlijk kanker en het is beter dat de hele borst er af gaat. Mama vindt dit niet heel erg, want er wordt gelijk een mooie nepborst gemaakt en mama is sterk en wil gewoon genezen. Mama wil nog alle vriendjes meemaken, diploma's, trouwerijen en vooral oma worden. Geen drama geen tranen, het komt goed. Zo voel ik het!
Ferry voelt het ook zo, maar voelt zich daarbij ook enorm machteloos en rusteloos. De kinderen horen het aan, zijn boos op het ziekenhuis want waarom hebben ze mij zolang laten wachten, zie je wel dat het toch K is... En als ik maar niet dood ga.
Later in mijn bed overvalt mij heel even een intens verdrietig en zielig gevoel. Waarom ik in godsnaam!?! Ik heb zo een vreselijk rotjaar achter de rug. Ik heb de afgelopen maanden psychisch zoveel overwonnen, ik heb al zo hard gevochten. Ik heb vanuit wijsheid en vanuit al mijn liefde mijn oudste kind moeten loslaten. Hij en ik zijn getroffen door onverwerkt trauma van een andere waardoor hij elders heeft moeten kiezen. Elke vezel in mijn lijf heeft verdriet om het dagelijkse gemis, maar ik wil niet meer strijden tegen leugens en onrechtvaardigheid, ik probeer te vertrouwen in de band die ik met al mijn 4 kinderen heb en mijzelf te beloven dat mijn oudste dit juist doet om mij en hem te beschermen.
Ik wil weer genieten van de 3 meiden die ik nu nog wel om mij heen heb....na een jaar van therapieën en innerlijke groei was ik net weer aan het opklimmen. Het zonnetje ging weer schijnen ook ondanks onze financiële zorgen, ondanks onze ongewenste dubbele lasten, Bah! Ik ben moe! Ik wil weer beginnen met zorgeloos leven! Wanneer krijgen wij nou eens rust, het is niet eeeeeerlijk!!! Heel eventjes zachtjes tranen. Ik wil niemand ongerust maken.... Ik slaap slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten