Tjezus wat kan een mens zich rot voelen! Ik ben niet zo goed in ziek zijn en nog minder in afhankelijkheid. Gisteren heb ik grote moeite gehad om uit de narcose te komen. Ik bleef maar suf, ze hebben mij nog 3 uur op de uitslaapkamer gehouden ter controle. Het thuisfront begreep er niets meer van, zat al die tijd te wachten op het telefoontje met de verlossende mededeling; ze is weer op de afdeling!
Ik heb pijn, ik kan mij niet bewegen, ik heb het vreselijk warm want ik heb wel een riante plek op de kamer (naast het grote raam) maar men is vergeten zonwering te regelen. Ik heb dorst, ik lig vast aan 2 drains en aan de andere kant het infuus, ik kan net niet bij mijn bekertje water en kan ook niet bij de knop om te bellen. Ik ben te suf om dan maar mijn kamergenoten iets te vragen. Ik zak steeds weg, maar gek genoeg hoor ik wel alles. Gatver, voor het eerst denk ik heel duidelijk: ik wil niet ziek zijn, wat een ellende. Ik wil lekker naar mijn werk, het sporten weer opbouwen (was net een week voor de diagnose weer fanatiek begonnen), terug naar mijn gezin. Ik wil gewoon mijn oude leventje terug!
S' nachts moet ik naar het toilet, ik probeer het op te houden maar het is pas 1.30 uur dus tot de ochtend gaat geen optie worden. Shit dan moet ik bellen en wachten tot dat iemand komt. Wat een overwinning.... vragen om hulp...De nachtzuster vindt maar dat ik lopen moet gaan proberen. Met alle drains en infuus mee wankel ik aan haar arm een paar meter richting de gang. Het gaat net. Maar als ik klaar ben moet ik heel even wachten tot ze mij weer komt halen, ik word beroerd en het zweet breekt mij uit. Wat haat ik dit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten