Ik ga niet snijden als ik niet weet wat het is en als het niet nodig is zegt de chirurg. Het lijkt op een onschuldig iets. De chirurg, een jonge vrouw echt een hockeymeisje, stelt nog wat vragen:
Heeft u gerookt, nee, hoeveel kinderen heeft u, 4, oh zoveel, ja, heeft u ze zelf gevoed, ja allemaal, hoe oud was u bij de 1e, 27, prima en komt het in de familie voor, nee niets...
Het zal wel niets zijn maar we kunnen voor de zekerheid weer een punctie proberen. Gggrrrr ik voel boosheid opkomen, ik ben 6 weken bezig met van het bekende kastje naar de muur gestuurd te worden...snij het er maar uit...Nee dat doet ze dus niet. Oké...dan maar een punctie.
Met mijn doorverwijzing onder mijn arm ga ik retour balie van de Radiologie om een afspraak te maken. Na een lange rij ben ik eindelijk aan de beurt en zegt de dame achter de balie monotoon, op 22 mei heb ik nog wel een plekje voor u vrij.... Nu komt mijn boosheid die al een tijdje borrelt, naar boven; WAT DE 22e PAS? Jullie kunnen mij niet weer zo lang laten wachten! Dit is namelijk al de 2e poging, als het achteraf fout blijkt te zijn dan hebben jullie een groooot probleem.....Ja mevrouw sorry hoor maar we prikken alleen op dinsdag en donderdag en er zit ook nog Hemelvaart tussen, dan had de chirurg maar spoed moeten aanvragen en dat is niet gedaan.....dus....
Gelukkig heeft de assistente van de chirurg een beter empathisch vermogen en zij kan een punctie voor 11 mei afspreken, een vrijdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten