Ik heb normaal een enorme moeite met opstaan omdat mijn bed fantastisch ligt en ik mij nooit uitgeslapen voel. Maar vandaag ben ik al vroeg wakker het wordt een spannende dag; ik heb een afspraak staan met twee chirurgen inclusief de mamacare verpleegkundige.
Vandaag is ook de dag waarop mijn oudste hoort of hij wel of niet geslaagd is. En ik ben met het laatste het meeste bezig....ga ik vandaag nog wat van mijn kind horen? Na een stille Moederdag, mijn nog stillere verjaardag en zelfs geen reactie op mijn ziek zijn, ben ik bang dat ik het antwoord al weet. Ik wil dit heel graag accepteren en los laten maar het kost mij nu meer moeite dan ooit.
Al piekerend rijden wij in een soort van routine naar ons wekelijkse bezoekje aan het Lange Land Ziekenhuis. We zijn al zo ingewijd dat we weten waar de auto gratis kan staan, we herkennen gezichten van sommige medewerkers en de herkenning is ook al andersom.
De chirurg laat erg lang op haar wachten, bijna een vol uur zit ik te wiebelen op mijn stoel en probeer ik alle nagelriemen inclusief velletjes radicaal weg te peuteren. Ik moet eigenlijk nodig naar de toilet maar ben bang dat ik net op weg ben als ik binnen word geroepen.
Maar het wachten wordt beloond met de woorden: we weten het nog niet. Wat?!? We weten niet zeker welke behandeling wij u aanraden, ik heb u besproken in het team maar er is geen eenduidige uitkomst zegt de chirurg. Geweldig, heb ik dat?
Persoonlijk vindt de chirurg dat ik voor chemo zou moeten kiezen en over bestraling heeft ze grote twijfels. Want is er meerwaarde ten opzichte van eventuele schade? Ik moet zelf met de betreffende specialisten gaan overleggen voor hun advies en mijn gevoel hierbij. Mijn gevoel? Ik ben hier toch niet de specialist, moet ik nu zelf gaan kiezen?
Naderhand moet ik aan mijn vakgebied denken. Ik verleen rechtsbijstand en soms heb je van die zaken die niet overtuigend kansloos zijn, dus stoppen op eigen initiatief doe je niet en er is dan dus ook een zeer geringe kans op winst. Voortzetten van zo een procedure is vaak afhankelijk van wat de cliënt zelf wil investeren en de uiteindelijk uitkomst is een gevolg van niet voorspelbare pech of geluk hebben. Ook dan is mijn advies dat de cliënt zelf moet kiezen, stoppen of verdergaan. Nu begrijp ik pas wat voor een rotadvies dit is, wat heb je daar nu aan? Mijn clienten willen ook graag altijd van mij een duidelijke ja of een nee horen.
Bij mij zit het nu ook vast zo; er is niet overtuigend te zeggen dat alle kanker eeuwig weg blijft de kans op herhaling is zeer gering maar niet uit te sluiten. Dus wil ik investeren in vervolgbehandelingen en wat is het lot? Dat laatste kan niemand voorspellen, dus dan moet ik eigenlijk wel op safe gaan! Ik zou het mijzelf nooit vergeven als na 3 jaar blijkt dat er uitzaaiingen zijn die wellicht te voorkomen waren geweest. Oké, het is allemaal als als, maar hé het gaat hier wel om mijn leven!
De chirurg vertelt als afsluiter dat ik sowieso een hormoonkuur voor 5 jaar krijg en Herceptin voor de HER2 gedurende vele maanden. Herceptin gaat via een infuus en daar krijg ik een kastje voor geïmplanteerd maar dat gaat allemaal via de oncoloog die in Gouda zit. O ja en de radioloog zit in Den Haag. Het Lange Land ziekenhuis heeft sinds deze week een patiëntenstop oncologie. Een arts is zwanger....
Na dit gesprek staat Els van de Mamacare en de plastische chirurg al op ons te wachten, we spreken alles nog eens door. Volgende week komen de afspraken met de oncoloog en radiotherapeut. De borst ziet er al beter uit maar is nog wel te gezwollen, de hechtingen blijven nog zitten, nog 2 weken niet autorijden en fietsen, toestemming vakantie is nog niet helder en ik krijg folders van haarwerken mee.
Beduusd van het woord haarwerk loop ik naar de auto en krijg ik het bericht dat mijn zoon geslaagd is. Het bericht is niet van hem....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten