Ik ben al 3 weken thuis en nog steeds niet in staat om veel te ondernemen, ik ben nog pijnlijk en beperkt in beweging. Ik kan wel in de zon zitten (ja die schijnt zowaar vandaag), vele boeken lezen, rusten, foto's van New York uitzoeken en in een album zetten, etc, etc. Maar op een of andere manier kan ik mij hiertoe nog niet goed zetten. Ik hobbel van Facebook, Telegraaf naar Groupon en van een boekje, de TV naar het lichte huishouden. Tussendoor prop ik calorierijke zooi naar binnen. Compleet rusteloos en in afwachting van wat komen gaat.
Het is vervelend als je niet weet wat je te wachten staat en aan de andere kant wil ik het eigenlijk ook niet weten. Kan het ook niet tegenvallen....zie ik hier "struisvogelpolitiek" ... yep!
Het is een proces van vallen en opstaan. Zo makkelijk ik door de operatie heen ben geloodst zo zie ik tegen het vervolg op. Stel dat ik chemo krijg dan gaat mijn haar uitvallen en dat vind ik een akelig idee. Ik heb immers een aparte verhouding met mijn haar.
Als jong meisje had ik boerenpeenhaar en mocht ik mijn haar niet laten groeien, terwijl ik droomde van paardenstaarten en vlechtjes. Jaren heb ik erbij gelopen als jongetje en als puber, toen ik zelf mocht beslissen, was kort haar in. Als je net zoals ik in de jaren 60 geboren bent dan kan je misschien nog het deelpermanentje herinneren?!?. Bovenop een soort van schaap inclusief opgeschoren nek. Dus toen ook geen lange lokken, want hé.. je bent hip of niet...!
Pas vanaf mijn 20e jaar liet ik het weer groeien en heb ik even genoten van hele lange lokken, maar toen kwamen er kinderen en was het praktisch, snel en efficiënt wat de klok sloeg.... dus de schaar ging er weer in.
Nu laat ik het alweer jaren groeien maar met een nieuw probleem: het wordt niet langer dan net over mijn schouders wat ik ook probeer. Bij elke kappersbeurt kijk ik heel dwingend en sis de kapster toe: alleen de puntjes en geen millimeter meer!!!! Want alles wat zij er in een seconde af knipt, duurt maanden om weer bij te groeien! Mijn haar groeit super superlangzaam wat natuurlijk met verven heel fijn is, maar niet als je met je 45e jaar nog steeds droomt van lange lokken.
En nu is er dus een hele serieuze kans dat ik deze lokken kwijt raak. Ja niet voorgoed dat weet ik ook wel, maar mijn haar is nu geschat 40 cm, hetgeen betekent dat ik zeker 60 maanden nodig zal hebben om weer tot dit kapsel te kunnen komen. Zestig maanden!!!! Dan ben ik 50 jaar!!!! Een Sarah!!! Loop ik dan nog met lange lokken of wordt het dan net achter een lyceum en van voren een museum???
Je ziet het, ik heb teveel tijd om na te denken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten