Al weer een paar dagen thuis en wat heerlijk om weer in je eigen bed te mogen slapen. Alhoewel flink doorslapen niet erg goed lukt. Allereerst ben ik een fervent buikslaper en dat gaat nu niet. Ik kan alleen plat op mijn rug liggen zonder draaien. En daar word je zo stijf van.
Daarnaast heb ik iets teveel adrenaline bij me. Rusteloos ga ik de dag door en kan amper mijn rust nemen. Ook draait het gezin en alle honden (4 stuks) ook gewoon door. Lichamelijk hou ik mij koest maar als gezinsmanager sta ik weer vol in functie. Met een paar pubers in huis zijn er altijd wel soort van calamiteiten.
Ook merk ik weer eens dat mijn houding en uiterlijk (niet het prototype van ziek zijn) mijn meiden op het verkeerde been zet; dames ik ben nog steeds ziek en na een amputatie ben je niet direct in staat om alle clubjes, sporten af te rijden en de voorraadkast 100% compleet te houden!
Het is gelukkig geen onwil, ze zijn enorm met mij begaan de lieverds, maar ik ben gewoon niet duidelijk genoeg en als moeder altijd superflink geweest. Ze zijn dit niet gewend.
Kortom tijd voor een familieberaad en uitleg. Ook show ik mijn borst en dat hakt er in (gekke woordkeuze trouwens). Ze kijken alle 3 door hun vingers heen, net zoals je vroeger naar een enge film keek. Je wilde niets missen maar vol kijken was te eng.... Ze vinden het naar om te zien maar begrijpen wel dat het ingrijpend is ondanks hun moeder compleet aangekleed en gezellig op de bank zit. Maar gelukkig brengt mijn eeuwige nuchterheid weer rust en gaat iedereen weer verder met zijn eigen ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten