Vandaag retour ziekenhuis voor controle van de wonden. De verpleegkundige vindt dat het er niet erg goed uit ziet, het is te gezwollen en te gekleurd. Heb ik koorts, hoe voel ik mij? Nee, naar omstandigheden gaat het redelijk.
Ze haalt voor de zekerheid de plastische chirurg erbij en die komt breedgrijnzend binnen. Ze heeft goed nieuws, ze weet de uitslag van de kweek al:
Geen uitzaaiingen!!!! Jippie!!!!
Wat een goed nieuws! Want daar was ik zo bang voor! Ik heb ondertussen al wel begrepen dat je kanker niet voelt. Het kan woekeren terwijl je kiplekker bent. Zo verraderlijk.
Maar ze gaat verder: er is wel een spinnenpootje richting borstspier gevonden en dit vraagt wellicht verdere behandeling middels bestralingen. Vervelend vindt ze want protheses houden niet zo van stralingen, maar het is niet anders. Stap voor stap. En o ja vanwege mijn leeftijd zal het ook wel chemo worden. Maar de andere chirurg zal mij hier over aan het einde van de week verder informeren. Ook regelt zij antibiotica want de borst is inderdaad nu infectiegevoelig en ziet er wat raar uit .....en...weg is ze weer.
Beduusd blijven wij met de verpleegkundige achter. Het eerste wat mij te binnen schiet is de vakantie naar Italië. Over een maandje gaan we al en we hebben er zo vreselijk naar uit gekeken, we hebben het zo verdiend na de afgelopen jaren weggeregend te zijn in Nederland. We hebben als gezin een rotjaar achter de rug, we hebben het nodig.... Tegelijkertijd weet ik ook wel dat mijn gezondheid voor gaat, maar die vakantie stond voor mij als symbool voor een nieuwe start....Bah...
De verpleegkundige is lief en geeft allerlei praktische tips en informatie omtrent de wonden op mijn borst. Het duizelt mij. Ik had flink gehoopt dat de amputatie voldoende zou zijn. Nu rol ik nog verder de medische molen in. Voor het eerst besef ik mij dat het menens is en dat het niet klaar is met het plakken van een pleistertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten