Langdurig ziek zijn, levensbedreigend, een veranderd postuur en kapsel alsmede een andere conditie en instelling valt hem natuurlijk ook op. En niet alleen opvallen, maar ook voelen. Voor hem is ook het een en ander veranderd. Hij is natuurlijk heel blij dat ik er nog ben, maar toch.....het is allemaal zo anders......geen lang haar meer maar kort, heel kort. Geen slank postuur meer maar hier en daar mollig. Geen 2 borsten meer, maar nog maar eentje en een nep exemplaar. Geen multitaskend geheugen meer en geen topconditie. Nee een verstrooide vrouw die snel moe is. Een vrouw die zomaar dood zou kunnen gaan. Ik voel mij driedubbel klote.
Waarom heb ik hier zo een moeite mee? Want ik had wel kanker ja! Geen ingegroeide teennagel! Mag ik effe??? Lekker boeiend dat haar, lekker boeiend dat lijf....maar toch.... Ik weet het, het korte haar misstaat niet, mijn reconstructie is goed gelukt en ik mag qua lijn nog niet klagen. Iedereen heeft problemen met de lijn, kanker of niet.....maar toch....
Psych legt het mij uit. Ze zegt je hebt nu maat 38/40 en kort dik haar. Niks mis mee. Maar het probleem zit hem niet in wat je nu bent....Nee....Het probleem zit in waar je vandaan komt.....en dat was maat 34/36 en lang makkelijk haar. Dat heb je vanwege kanker los moeten laten.... Ja je borstreconstructie is goed gelukt, maar het blijft wel een pijnlijke borst zonder tepel inclusief vele littekens. Dus....rouwen mag. En vergeet de overgang niet. Een moeilijke fase, ook voor "gezonde" vrouwen.
En juist nu, nu ik bijna met de behandeling klaar ben, breekt het op. Tijdens de chemo heb je wel wat anders aan je hoofd en daarnaast ben je in afwachting van de tijd daarna. Eerst er doorheen en dan daarna is alles over en weer normaal zoals vroeger . En nu ben ik in die fase, de chemo is voorbij maar het is niet normaal, het is niet zoals vroeger. Het is veranderd, de nieuwe ik heeft een ingrijpende metamorfose ondergaan. Normaal in het leven, alles is aan veranderingen onderhevig, maar voor mij is dit te snel gegaan.......
