Bijna gelukkig dat ik halverwege hals over kop naar huis moet om op tijd bij de begrafenis te kunnen zijn, waardoor het afscheid van mijn "kankervriendinnen" een beetje langs mij heen gaat. Ik ben nu niet zo goed in afscheid nemen, ik ben een emotionele spons....
Want wat zal ik ze missen en wat zal ik het programma Herstel en Balans missen. Een veilige haven, liefde en volop begrip....we weten zo vreselijk goed wat we mee gemaakt hebben....en wij zijn bijna allemaal bang voor de boze buitenwereld......Het moment is nu gekomen om weer een stapje verder in de verwerking te maken en weer een stapje naar het echte leven te gaan doen. Met ups en downs......een lotgenoot lag alweer onder de scan met gelukkig onterechte angst voor uitzaaiingen, een ander moet toch eventuele erfelijkheid laten testen en weer een ander is bezig met de vervolgoperaties om de boezempartij weer enigszins toonbaar te laten maken en ik? Ik zit tot oktober 2013 nog om de 3 weken aan het infuus voor de Herceptin..... Wij zijn er nog lang niet klaar mee...ook al is Herstel en Balans klaar.
Wat heeft het mij gebracht? Allereerst een stap naar conditieopbouw. Ik ben in 3 maanden enorm gestegen in uithouding en kracht....zoveel zelfs dat ik het in mijn bol heb gehaald om de Alpe d'Huzes te gaan doen....Dus ik ga door met trainen via een "echte" sportschool.
Psychisch is het wat lastiger......ik ben niet meer de oude, mijn brein werkt (nog) niet mee. Buitenstaanders zullen het niet altijd merken, maar ik ben nog maar een schim van wat ik was. Ik kon vroeger toveren...nou ja......bijna dan...ik heb even tussendoor 4 kinderen gebaard en tegelijkertijd carrière gemaakt, de zware zorg voor alle kinderen heb ik grotendeels alleen gedragen met de nodige vermoeidheid van dien. Ik deed het huishouden, de administratie, de tuin, de beesten..... en heb voor iedereen voor 200% gezorgd....maar als ik eerlijk ben: ik heb zo vaak op mijn tandvlees gelopen...ik kan mij de tijd niet meer heugen dat ik uitgerust ben geweest.....ik ben gaan scheiden en nog eens en ben mijn zoon fysiek verloren, ben daarbij gebruikt als boksbal voor vele frustraties van een ex......met tussendoor nog iets......oh ja.....borstkanker! Tja en toch kwam elke dag de zon weer op en startte ik aan een nieuwe dag, ik had geen keuze.
En nu? Nu raak ik in paniek als ik iets onder tijdsdruk moet doen. Ik ben moe van weinig en heb het gevoel dat ik het vreselijk druk heb......en ik werk nog niet eens. Kijk 1 ding is duidelijk....naar dat toveren wil ik absoluut niet meer terug, laat ik helder zijn: nooit meer.......het is zoeken naar de balans. En tja...daar was nou net de cursus Herstel en Balans voor....wat zijn mijn grenzen, wat heb ik nodig en wat wil ik wel en wat wil ik niet....Kijk en dat is voor mij nog een "dingetje". Het blijft toch een beetje tobben dat balans zeg maar....
Maar lichamelijk gaat het redelijk, de Herceptin zit mij af en toe qua bijwerkingen dwars (maar mijn hartpompfunctie zit nog steeds op 60% en tot 50% mag ik zakken, jippie!!!), mijn borst geneest goed maar geeft helaas nog wat pijn en mijn haar groeit aardig door.....ik ben een look a like van een chemokrullend paasschaapje......en ik heb een hele mooie uitdaging staan: in juni as.fris en fruitig op de tandem de berg gaan beklimmen, de Alpe d'Huzes. Dus ik ga er weer voor, kom maar op!! Op naar die berg, op naar nog meer herstel en op naar dat moeilijke balans!! Het gaat mij lukken, zo niet dan toch!! En die "kankervriendinnen"? We blijven gewoon contact houden!!
23 maart 2013: de hemel heeft er weer een ster bij, een hele lieve! Je was er zo aan toe, maar wat zullen wij jou missen! Rust zacht papa en opa Siefert....
