Laat mij met rust! - 15 oktober 2013

Hoe gaat het nu met je? Goed hoor! zeg ik automatisch tegen de Arbo arts maar direct er achter aan; uh ik denk eigenlijk dat het toch niet zo goed gaat. Tenminste dat denk ik want ik weet het niet, want wat voel ik nou? Hoe was ik hiervoor en hoe ben ik nu?

Ja, ik ben moe, doodmoe op zijn tijd, maar als ik heel eerlijk ben, ik ben al jaren moe! Al ruim voor het ziek worden. Scheiding 1, 4 kinderen krijgen, scheiding 2, werk, bijscholing, persoonlijke groei, strijd met ex en problemen met mijn oudste.....het heeft mij allemaal vermoeid. Ik heb nou nooit dat ik s’ochtends wakker word met het gevoel dat ik uitgeslapen ben. Hoort dit gewoon bij mij, doe ik altijd teveel, rust ik altijd te weinig.....? Ik weet het niet.

Maar nu heb ik toch wel het idee dat het echt menens is. Ja, ik ben onveranderd moe, maar ik merk dat ik daarbij anders denk en anders doe. Ik heb vaak geen fut, ik hang veel en word kriebelig als anderen wat van mij willen. Laat mij met rust! Ik werk momenteel tussen de 6 en 7 uur per dag en dat gaat redelijk goed. Maar ik vind dat ik nog langzaam ben en het kost mij veel kracht. Ook ben ik nog niet goed in deadlines en spanning. Ik doe er alles aan om dit te omzeilen.

Thuis ligt het ingewikkelder, thuis wordt constant verwacht dat ik kan multitasken en dat kan ik niet meer. Zeker niet na een dag werken. Maar thuis is het nooit klaar. Thuis is er elke dag weer het huishouden wat mij fysiek veel moeite kost. Afgelopen vrijdag heb ik de benedenverdieping grondig onder handen genomen, want de hulp was ziek en ik vervolgens dus ook.......want na 1 verdieping was ik compleet total loss. Ik heb als een klein kind staan janken toen 1 van mijn mooie nepnagels brak bij het uitbaggeren van het toilet. Ik bedoel maar......kennelijk ging ik weer flink over mijn grens heen. Maar waarom merk ik dat pas achteraf en waarom passen mijn grenzen eigenlijk niet in het gewone leven?

Want alles gaat door en thuis is nooit klaar, er is altijd wel een kind waarmee wat is, waarvoor wat gedaan moet worden. Er zijn altijd wel calamiteiten waarvoor ik plots moet taxiën, waarvoor ik moet bellen, waarvoor ik moet nadenken wat te doen of gewoon iets aanhoren.... Misschien klinkt het eenvoudig, maar zo voelt het niet. Ik heb het gevoel dat ik in een sneltrein zit, de intercity van de aarde naar het heelal en weer terug......waarbij ik steeds onder grote druk keuzes moet maken en problemen moet oplossen. Thuis is nooit klaar, er is altijd wel een hond die blaft, een hond die verhaart, een hond die wil eten, plassen, poepen in welke volgorde dan ook!

Thuis is nooit klaar, administratie na administratie...het is al lang niet meer een rekeningetje betalen en de maandelijkse hypotheek. Nee, ik heb het gevoel dat ik hoofd debiteuren, crediteuren ben...... Mailtjes vliegen om mijn oren. Er moet altijd wel iets betaald of geregeld worden, dan is er de contributie, dan is er een lief en leedpotje van de sport, dan is er een klassen BBQ, dan weer lidmaatschappen en abonnementen, dan weer een telefoon, dan weer een nieuw tenue, dan weer een studiereis naar weet ik veel, dan weer een kerstdiner, dan weer, dan weer.....zucht..... En denk nou niet dat ik de hele dag constant bezig ben! Nee, dat is verre van de waarheid. Naast mijn werk rust ik veel, echt! Je kan mij uittekenen in mijn favo-stoel met mijn Ipad op schoot....bezig met Candycrush (online spelletje).

 En toch blijf ik het gevoel houden dat ik het zo vreselijk druk heb, gek word ik er van. Druk in mijn hoofd met alles wat ik nog moet doen en vooral druk in mijn hoofd met alles wat ik niet mag vergeten. Natuurlijk maak ik lijstjes, natuurlijk doe ik zoveel mogelijk meteen, natuurlijk delegeer ik aan man en kinderen maar het helpt niet, niet genoeg.

Ik ben gewoon moe, ik heb vaak genoeg aan mijzelf. De laatste 17 maanden ben ik zoveel met mijzelf bezig geweest en daar ben ik kennelijk nog niet helemaal klaar mee. Dit viel mij ook zo vreselijk op toen ik weer voor het eerst een rechtszitting ging doen. Een zitting waarbij ik mij volledig moest focussen op mijn zieke cliënt in plaats van op mijn zieke ik. Een rare gewaarwording, praten over andermans makken en ontdekken dat je jezelf geen steek beter voelt, maar ondertussen wel kracht en zelfvertrouwen moet uitstralen....want een succesvolle zaak is niet alleen kennis maar ook presentatie! Uitgeput kwam ik de zaal uit...pppfff... Kortom ik ben gewoon nog niet de oude, ik ben moe, ik voel mij vaak oud, dik en gewoon bleeeeh. Ik moet eigenlijk gaan sporten, ik moet eigenlijk minder eten, ik moet eigenlijk eerder naar bed...ik moet...ik moet....laat mij met rust!

Laat mij met rust! Ik houd een winterslaap....


Nagels, chemokrullen en aanverwante artikelen - 9 oktober 2013

Ik vond het hoog tijd worden voor persoonlijke verwennerij.....ik bedoel maar, na 33 kuren, amputatie, reconstructie en vele onderzoeken ben ik toe aan iets leuks!

De eerste stap was een aanmelding voor een metamorfose voor het blad Vriendin. Mijn haar is namelijk nog steeds een doorn in het oog. Het is nog steeds erg kort, erg vol en vele chemokrullen. Ik heb het ondertussen al 3 keer flink laten knippen en zie een kleine vermindering van het pluizende geheel...maar nog niet genoeg.

En wat moet ik aan? Door de flinke gewichtstoename (dankjewel Taxol en Tamoxifen) kan ik mijn hele garderobe gaan vervangen. Ik ben er 2 tot 3 maten op vooruit gegaan...uh in getal dan, want in mijn lijn dus meer in mijn achteruit.

Mijn kledingstijl was jong, strak en hip...nou ja.....zoiets dan. Maar in mijn gebruikelijke shops kan ik niets meer vinden wat past en ook nog lekker zit. Ook staat het allemaal niet meer bij mijn huidige uitstraling en postuur, wat een paar kilo's en een ander kapsel toch allemaal met je kan doen! Kortom ik zit in een soort van identiteitscrisis....

Ik struin hele avonden het internet af op zoek naar leuke en betaalbare kledingmerken die wel rekening houden met kwabjes, rolletjes en hier en daar wat cellulitis. En ik kan jullie vertellen dat ik hier uiteindelijk deels in slaag, maar het onderwerp betaalbaar is toch wel een complicatie. Kleding voor de wat "rijpere" vrouw, dus met de nodige stretch en comfort, is niet betaalbaar, ik kom in een heel andere prijsklasse terecht!! Dus het wordt hoog tijd voor advies van de specialisten op dit gebied, in mijn geval het blad Vriendin en de famous styliste van vele BN-ers;  Danie Bles.

Het blad Vriendin had een oproep geplaatst voor vrouwen met borstkanker die graag een make-over wensen....ikke dus..... en Danie Bles is een werkgerelateerde bekende van mijn man.......zodoende is een shopsessie te regelen.

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik de metamorfose van Vriendin al achter de rug. De verandering is niet zo enorm geworden, want ja dat gaat ook niet makkelijk als je haar slechts een paar centimeter lang is. Maar wat was het gezellig, leuk en wat een verwennerij!  Er waren 4 vrouwen geselecteerd, waaronder ik. Wij zijn geknipt, gekleurd, aangekleed, opgemaakt en op de foto gezet. De resultaten zijn erg leuk geworden, ik ben dan ook enorm nieuwsgierig hoe het in het blad er uit gaat zien. Ik kom waarschijnlijk eind oktober in het blad te staan en ik kan alvast verklappen dat mijn chemokrullen eindelijk weg zijn! Deze 4e knipbeurt heeft eindelijk alle kroes verwijderd, 1 jaar na de laatste AC chemo en tijdens de Herceptin kuur!

Ook heb ik tijdens de passessie gezien dat ik moet toegeven aan een veel grotere maat. Een iets te klein kledingstuk maakt je dikker dan een maat groter dragen. Moet alleen nog even psychisch wennen aan het getal............

Danie Bles staat nog in de planning en ondertussen ben ik ook plots benaderd door de Telegraaf. Surfend op het internet kwamen zij op deze blog uit en ben ik uitgenodigd mee te werken aan een artikel voor het blad Vrouw van de Telegraaf. Het is geen complex en literair hoogstandje geworden, en de foto's nemen veel plaats in maar het resultaat mag er zijn.


En als klap op de vuurpijl heb ik eindelijk de knoop doorgehakt; ik ga wat aan mijn nagels doen! Door de chemo en door de Herceptin heb ik nog steeds last van loslatende nagelplaten, vervelend en erg shabby. Ik ben al maanden in de weer met nagel crèmes, gel nagellakken, vitaminen, vijlen en oliebadjes, maar het mag allemaal niet helpen. Ben er zoveel mee bezig dat ik onderhand droom van mooie nagels..... tuurlijk bestaan er nepvarianten in de zin van acryl of gelnagels, maar dat vind ik zo duur en deze kosten komen maandelijks terug......ja maar ik wil het zo graag, ik baal zo van mijn eigen nagels en het is zo vervelend, maar kan het wel, want wat moet ik nog allemaal betalen, kan ik dit zo maar alleen aan mijzelf besteden want we hebben meerdere hypotheken en o ja 2 dochters gaan dit jaar met school naar het buitenland, die rekeningen komen ook nog en is het niet puur een luxeproduct, beetje een diva prinsessengadget, ik bedoel maar; ik heb het niet echt nodig..... Kortom ik voer al maanden een innerlijk gevecht, zal ik wel, zal ik niet......Maar nu is het genoeg geweest, het is niet decadent, ik heb het gewoon verdiend, ik heb rotjaren achter de rug en ik ben goed uit de strijd gekomen, er zijn mensen die van minder overspannen worden en als niemand mij kietelt dan moet ik dit maar zelf doen!!! Kortom; ik ga op zoek naar een styliste in de buurt die mooie kwaliteit levert, ik ga het gewoon doen, lekker puh! En.......... wat is het mooi geworden!
 
The Glamourbox Zoetermeer


De afsluiter in deze rij is een controle van de chirurg, op de recente mammografie is niets verontrustends te zien, alles ziet er goed uit. de pijnklachten van de nepborst moeten nog wat gaan afnemen en over 6 maanden pas terug! En tussen neus en lippen door zegt ze: het is goed dat je je nu druk maakt over je gewicht, haar en nagels. Want dit is voor mij een teken dat je weer in het leven gaat staan en weer een fase verder bent. Ga zo door en wees lief voor jezelf! Ja mevrouw de chirurg dat ga ik zeker doen!!!