Jaren lang heb ik een bepaalde mening over dames met
praktisch haar, hetzelfde jack als hun echtgenoot en in het weekend op pad met
de elektrische fiets inclusief fietstassen achter en een plattengrond voorop.
Eigenlijk bedoel ik hiermee het ANWB-echtpaar, tenminste zo wordt het in de
volksmond genoemd. Het type vrouw die praktisch boven onpraktische schoonheid verkiest. Die in
de ochtend de schoongewassen haren aan de lucht laat drogen. Eventueel met een
likje gel. Het type vrouw die wandelschoenen verkiest boven stilettohakken en
het niet erg vindt dat ze wat voller rond de middel wordt. Het tuniekje wordt
gewoon een maat groter gekocht, van skinny kleding hield ze toch al niet. Het
type vrouw wat stopt met make–up want het is zo’n gedoe, zeker nu ze op een
bepaalde leeftijd last heeft van hangende oogleden en of een zwetend voorhoofd.
Ach, de leeftijd dat ze opgetut de deur uitging, ligt ver achter haar. Het is
niet meer nodig, het is nu praktisch wat de klok slaat.
Begrijp mij niet verkeerd hoor. Ik wil niemand beledigen,
iedereen mag zijn wie zij is. Maar ik ben gewoon een ander type. Ik hou van
make-uppen, ik hou van die vrouwelijke touch. Ik doe een moord voor lange
weelderige lokken en kan jaloers zijn op dames die makkelijk rond rennen op
schoenen waarin maar 1 teen past. Zo niet praktisch, maar wel mooi, zucht. Ik
vind een zandlopermodel het voorbeeld van vrouwelijkheid. Ik wil niet op mannen
gaan lijken, ik wil vrouw zijn inclusief kenmerken. Waarom moet dit veranderen
als je ouder wordt? Waarom is praktisch ineens zo belangrijk?
Nou…. dit laatste begin ik steeds meer te begrijpen. In de
overgang (dankjewel borstkanker) is het bijna een onmogelijke missie om
vrouwelijk te blijven. Die lange weelderige lokken plakken bij elke zweetaanval
aan mijn voorhoofd vast. Het irriteert mij! Het moet weg uit mijn nek, ik heb
het namelijk warm, uh heet! En dan ook nog niet te spreken over de
haarconditie. De grijze haren maakt dat verven steeds vaker moet, shampoos
worden steeds duurder, haren breken anders af en het vergt steeds meer onderhoud. Ik begin een beetje te
begrijpen dat er vrouwen zijn die dit niet vinden opwegen tegen de
looks die het oplevert. Die gewoon zeggen; ik accepteer het en ik laat het zo. Make-up is ook zoiets. Hoe zet je in godsnaam
een strakke Marilyn Monroe eyeliner als je oogleden beneden je ooghoeken gaan
komen?! Ik ben visagiste geweest, dus behoorlijk ervaren. Maar het lukt niet.
Daarnaast sta ik de hele dag mijn gezicht te deppen, zweetdruppels weg te vegen.
Bye bye foundation! Die leuke kekke jurkjes en bijpassende ton sur ton setjes kan
ik tegenwoordig moeilijk verdragen. Ik draag het liefst degelijk katoen en het
model moet in 1 seconde uit te trekken zijn. Want tja die opvliegers he? Dus
wat draag ik tegenwoordig, hemdjes met vestjes. Want die vestjes kunnen uit. En
weet je dit is niet erg, een skinny jeans er onder met hippe hakken doen het ook
erg goed. Maar mijn voeten zijn aan het doorzakken, verweken en weet ik
allemaal niet. Kortom het wordt een vreselijk pijnlijke aangelegenheid. En die
skinny jeans kan ik alleen verdragen als deze enorme stretch heeft. Want er is
al zoveel onrust in mijn lijf, ik wil verder geen obstakels hebben. En trouwens
waar blijft mijn taille? Dat zandlopermodel vergt steeds meer discipline,
minder snoepen, meer sporten. Eigenlijk precies tegenovergesteld van wat ik
wil. En dan hè, dan ga ik stiekem de praktische vrouwen benijden. Het is allemaal zo gek nog niet. Ze zijn helemaal niet van de pot gerukt, ze zijn eigenlijk heel slim. Gewoon praktisch lekker in je eigen (ruime) vel. Heerlijk!
Mag ik jullie hier aan het einde van mijn betoog, attenderen op een boek van een
lotgenoot? Een jonge meid met borstkanker en de zeldzame én erfelijke overdraagbare aandoening
‘Li-Fraumeni Syndroom’, ook wel bekend als ‘LFS of LFL ( li-Fraumeni like)’.
Zij heeft haar strijd tegen de ziekte, haar behandelingen en emotie mooi
verwoord in een boek. Ik vind het een prachtboek en wil jullie dit niet
onthouden. Het boek is te koop via:
