APK voor vertrek- 29 mei 2013

Nog een paar dagen en we gaan richting de Alpe om ons plaatselijk voor te gaan bereiden op het fietsevenement d'Huzes 6 juni as.

Het is een drukte van jewelste in onze huize. Wij zijn aan het freubelen om zo elegant mogelijk en versierd de rit te gaan rijden. Tussendoor nog een kletsnatte en koude buitentraining in Limburg.... En wij maar denken dat het in het Zuiden altijd warmer is....nee hoor det is neet woar.... Wij zijn er nu 2x geweest, 2x bevroren en weggeregend terwijl de rest van het land redelijk was. 

Maar de training gaat echt goed!! We fietsen zo goed als onafgebroken 40 km waarvan circa 11 km klimmen (verdeeld over 3 "bergen"). 

De eerste klim is zwaar, ik hijg en puf wat af maar op een of andere manier went dit. Mijn lichaam past zich aan en de volgende klim wordt al wat makkelijker. We worden tijdens de training begeleid door een ervaren solorijder en hij vind dat wij het heel goed doen, wij klimmen namelijk op het middenblad! Tja en wat dat betekent weet ik niet, maar het is kennelijk positief. Hij zegt dat wij de Alpe zeker gaan redden. 

Misschien scheelt het dat Ferry echte fietschoenen te leen heeft met het beruchte kliksysteem. Nu kan hij duwen en trekken en dat schijnt bij het klimmen meer kracht te geven. ik heb besloten er toch maar niet aan te beginnen. Ik blijf het griezelig vinden.....want niet tijdig uitklikken is gegarandeerd een valpartij...tja...en aangezien mijn geheugen nog niet optimaal is....

Nat, koud en doodmoe komen wij thuis, de trainingen hakken er behoorlijk in. Vooral ook in tijd en die is al zo schaars. Vooral als de dag er na een vol ziekenhuisdag gepland staat. Het is weer tijd voor het infuus Herceptin, bloedonderzoek, een ejectiefractiemeting en een nieuwe: een DEXA-scan oftewel meting van de botdichtheid. Eigenlijk een APK (Algemeen Perdiodieke Keuring).

weer niet gegroeid!

Het prikken gaat de laatste tijd weer moeilijk, werd het de laatste keer een soort van horror-bloed-festijn (vloer, uniform, beddengoed zat onder het bloed omdat alles fout ging),  nu werkt mijn lichaam helemaal niet meer mee. Misschien is het psychisch want de verpleging meldt dat er vandaag een dikkere naald gebruikt gaat worden met oog op ejectiefractiemeting die vraagt immers straks om inspuiting radioactieve zooi. Dus wat denken mijn vaten dan; aan mijn lijf geen polonaise, wij geven geen bloed meer af..... Na een hoop gewroet en gepruts wordt er met moeite 3 buisjes getapt en gaat de Herceptin er in. Ik word overvallen door een enorme vermoeidheid en mijn lijf doet pijn, maar dat zal wel van het fietsen komen. Want ook heb ik na het fietsen een paar nachten last van spierkrampen in mijn benen, maar hé wat maakt dit nou uit?!? Slapen deed ik toch al slecht ten gevolge van de Tamoxifen.....

De oncoloog komt naderhand met de uitslag: mijn bloed is goed, HB en vitamine D hebben een lage waarde maar nog wel voldoende. De DEXA-scan wijst uit dat mijn heupen conform mijn leeftijd zijn en mijn wervelkolom is iets poreus, dus dat wordt in de gaten gehouden. De ejectiefractiemeting geeft wel weer een daling van mijn hartpompfunctie aan, hij is nu vanaf het begin van de kuren 10 punten gezakt en mag nog een keer 10 punten zakken om een groot risico te geven. Dus ik zit nog in de veilige zone. En mijn hart maakt ook een overslag dus we gooien er nog een hartfilmpje tegenaan en die geeft toch een wat ander beeld..... dus jippie ik mag deze week voor de 3e keer een ritje naar Gouda maken voor een ziekenhuisbezoek.

De cardioloog, luistert, maakt eem filmpje en laat mij een fietstest doen en komt tot de conclusie dat er een ruisje zit maar niets verontrustends.  Dus APK technisch ben ik lichamelijk in staat om de Alpe d'Huzes te gaan fietsen. Psychisch is nog een ander verhaal, maar we hebben nog een week...het komt goed!

ejectiefractiemeting

DEXA scan

1 jarig kankerbestaan - 22 mei 2013

Vandaag 22 mei is het exact 1 jaar geleden dat mijn leven een onverwachte wending heeft genomen:

op 22 mei 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker....uh eigenlijk min of meer, want er werd gezegd dat er een grote verdenking van kwaadaardigheid was.

Dit nieuws is bij mij op die dag niet ingeslagen als een bom, het is meer gefaseerd gegaan. Of dit door de rommelige beginfase is gekomen, want het ziekenhuis is bij mij toch een tijd zoekende geweest qua diagnose en qua juiste behandeling, of was dit meer een soort van beschermingsmechanisme.......weet ik niet.

Wel weet ik nu dat ik toen absoluut niet besefte waar ik aan begon. Gelukkig maar.....onbevangen en vol vertrouwen ben ik aan het kanker-proces begonnen. Lotgenoten waarschuwden mij: het gaat een heel zwaar jaar worden....WAT een heeeeel jaar was mijn reactie...dat is heel erg lang, dat is 12 maanden, 52 weken, 365 dagen...pppffff... dan is het voor mij al lang een gepasseerd station dacht ik toen stiekum....en dit is zo niet waar gebleken.

Een kanker-proces blijkt veel langer en intensiever te zijn dan ooit in mijn wilde fantasieën bedacht. Ik ben zieker geweest dan ooit verwacht, ik ben meer veranderd dan gewenst en ik ben nog niet klaar. Nog 5 maanden Herceptin, nog minimaal 5 jaar Tamoxifen (hormoontherapie) en allerhande priksessies en onderzoeken staan nog op de planning. Ik ben nog steeds moe, ik heb nog last van zenuwschade (tintelingen bij inspanning), ik heb opvliegers, ik slaap slecht, mijn borst is nog pijnlijk en ik vind mijn lijf en kapsel niet leuk. Tja vandaag bepaald geen feestje qua hieperdepiep wat ben ik blij dat ik dit nu 1 jaar mag ervaren.

Maar eerlijk is eerlijk......kanker heeft ook fijne dingen met zich mee gebracht. Ik heb veel warmte en liefde van mijn omgeving ervaren. Ik ben sterker geworden, ik ben vanuit mijn hoofd terug gekomen in mijn gevoel en ik ga steeds meer mijn ding doen. Mijn ding en dus niet het ding wat anderen van mijn verwachten en wat negatieve energie vreet. Het gaat absoluut niet zonder hindernissen maar het besef is er. Kijk en dat is toch maar weer mooi! Weer een stapje verder, weer een ervaring erbij en weer wat groei.

Al met al kan ik nu na een jaar zeggen dat kanker mij nog steeds geen negatieve associatie geeft. Het is mij overkomen en ik maak er het beste van. Boos worden en verzet heeft geen zin. Ik heb gewoon vertrouwen in de toekomst en als het moment daar is waarin blijkt dat de kanker terug is, dan zie ik dat dan wel weer. Nieuwe ronden, nieuwe kansen,

Hoe is de stand van zaken momenteel? Ik voel mij redelijk, de ene dag iets beter dan de andere. Ik werk nu 3 dagen 3 uur en binnenkort wordt dit 4 uur per dag. Ik doe weer volledig mijn eigen werk, alhoewel ik zittingen in den lande nog uitstel.

Volgende week staan er weer 2 onderzoeken in het ziekenhuis op het programma en een shotje Herceptin. En.......hierna begint de tocht naar Frankrijk, naar de Alpe d'Huzes. Wij zijn druk bezig met het maken van een passende hoofdtooi, bloemen, vlaggen ed...We gaan als een soort clowneske ingepakte rolmopsen de berg op (ja....ja.....ons fietspakje valt inderdaad heel klein uit, gelukkig wel erg elastisch....maar de reclame op mijn broekje is nu wel heeel groot geworden!). Als de TV ons nu gaat missen dan is dat heel knap! Dus kijk naar alle overzichten en samenvattingen van het evenement en wie wil het voor ons opnemen?

1,2,1,2,1,2 - 12 mei 2013

1,2,1,2,1,2,1,2...... zijn de getallen die ik hijgend opdreun....1 staat voor mijn linkerpedaal en 2 voor mijn rechter. Ik probeer in een soort van trance te komen, zonder nadenken doortrappen. Geen pijn, geen kou en nattigheid voelen......

Vandaag is de 3e buitentraining van 2climb2raise en deze keer op serieus terrein: Schin op Geul te Limburg. 

De heenreis per auto is pittig qua reistijd, een kleine 2,5 uur enkele reis. Gelukkig rijdt Ferry heen en terug, want dit vergt nog teveel energie. Lotgenoot en reisgezel Marion heeft een flinke catering mee, waardoor de reis prettig is. We komen ter bestemming aan met een buik vol met heerlijkheden.

Maar dan begint het echte werk! De ochtendploeg komt net terug, verregend, vies en koud... Op sommige momenten was het maar 8 graden! Echt koud dus. 



Mijn mooie Moederdag helm

Ik doe nog maar een extra laag kleding aan en pak mijn versierde helm (cadeautje van mijn dochters, het is vandaag immers Moederdag!). Ook neem ik de officiële fietskleding van de Alpe d'Huzes in ontvangst....spannend want ik heb ondertussen begrepen dat het erg klein uitvalt en Ferry en ik hebben hier geen rekening mee gehouden. Ik ben bang dat wij straks als een soort ingepakte rolmops per tandem de Alpe d'Huzes onveilig gaan maken.....ik stel het passen nog maar even uit. Ik wil het nog niet weten!

 

De officiële Alpe d'Huzes fietskleding

Deze dag ga ik lekker in mijn eigen kloffie trainen. Een combinatie van mijn "oude" hardloopkleding en nieuw aangeschafte fietskleding. Alles compleet behalve de klik-schoenen. Deze fietsschoenen kunnen  vastgeklikt worden aan de pedalen waardoor het klimmen makkelijker wordt. Je hoeft niet alleen te duwen maar kan tegelijkertijd ook trekken, dit schijnt het een stuk makkelijker te maken. Ik zeg schijnt, want ik heb er geen ervaring mee....sterker nog; ik durf het niet. Men zegt namelijk dat je aan deze schoenen erg moet wennen omdat je voor het afstappen eerst moet uitklikken, hetgeen de meesten in het begin vergeten en dan een smakker maken.....tja.....gewetensvraag; of makkelijker klimmen en een kans op een valpartijtje of moeilijker klimmen en minder kans op een valpartijtje.....ik ben er nog niet uit.

Maar om een lang verhaal kort te maken, we hebben vandaag circa 40 kilometer gefietst en flink geklommen! Het was koud, nat, het waaide flink en de Limburgse bergen voelen als de echte Alpen....maar we hebben het gehaald!! Ik heb mijn longen mijn lijf uit gehijgd, ik heb vorige week nog een shot Herceptin ontvangen, dus dat helpt ook niet echt... Maar ik heb volgehouden en samen met Ferry hebben wij onder andere deze bergen getemd, woehaaaaaa!

 

 

 

Op de weg naar huis ben ik moe, heb ik last van allerlei pijntjes en voel ik een flinke verkoudheid opkomen..... Maar we hebben het toch maar even gedaan!!!! Nog ruim 3 weken en dan gaan we voor het eggie!.