Mama waar is mijn mobiel? Mam heb jij mijn sleutels gevonden, mam hoor je mij wel? Mam waarom reageer je niet? Of waarom reageer je zo geïrriteerd Mam? Je kan toch gewoon antwoorden? Is het zo erg dat ik drie achter elkaar mijn broek in de was gooi en een puinzooi van mijn kamer maak? Maak je niet druk en oh ja, had ik al gevraagd of je mij vannacht kan ophalen? Ik heb namelijk een feestje.... Uh, vind je dit niet leuk voor mij? Het is toch niet erg, je bent toch morgen vrij?
Nou dat zal mama even haarfijn vertellen; ja dat is wel erg want ik ben namelijk zorgmoe! Ik heb jaren met veel liefde voor jullie allemaal gezorgd, jaren achter elkaar mijn bed uitgestapt voor speentjes, boze dromen en natte broeken. Jaren heb ik jullie aangehoord, meegedacht, vele malen tot tien geteld, geholpen met huiswerk, langs voetbalvelden gestaan, surprises geknutseld, tranen gedroogd etc, etc. Jaren achter elkaar, mijn oudste is nu twintig dus tel maar uit hoe lang lang is.... Maar ik kan het niet meer opbrengen. Hoe hard ik ook probeer, ik kom niet meer in de zorgmodus. Sorry! Het lukt niet meer...
Manlief heeft er ook last van, nee niet van zijn zorgmodus, maar van die van mij. Het ontbreken ervan zeg maar. Op een of andere manier krijg ik constant het idee dat ik de spil van het gezin ben, dat ik functioneer als ieders geheugen. Manlief vraagt mij geregeld hoe laat dochters naar school moeten, of ze vandaag moeten werken of zelfs waarom ze zo kortaf zijn. Uh, weet ik veel! Denk zelf, vraag het haar zelf en vooral onthoud zelf, schreeuw ik het bijna uit! Vroeger kon ik werkelijk zonder enige moeite en gedachteloos correct antwoorden. Nu moet ik graven in mijn geheugen, want dochter heeft vast verteld waar ze is of wat er is, maar ik weet het niet meer. Misschien als ik mij goed concentreer kom ik wel weer op het antwoord, maar hier heb ik zo geen zin in. Het is te veel moeite, ik ben immers zorgmoe!
Omdat ik mijn hierin totaal niet herken, want waarom heb ik dan in godsnaam vier kinderen op de wereld gezet, verricht ik verder onderzoek. Ik klaag wat bij vriendinnen en collega's, ik google wat, lees van alles en wat blijkt: die ellendige overgang is de schuldige! Weer die overgang, weer die ondergewaardeerde narigheid! Ik smeek bijna om een flinke portie Oestrogeen vermengt met een toefje Progesteron. Daar zou ik echt van opknappen. Maar dit mag niet meer, zelfs een homeopathisch vervangend pilletje is verboden, helemaal niets. Gewoon cold turkey! Dankjewel borstanker.
Op zich is zorgmoe zijn begrijpelijk, de overgang regelt immers een nieuwe fase van het leven. Je bent nu niet vruchtbaar meer, dus aantrekkingskracht voor de mannelijke jager is niet meer nodig. Dit verklaart onder andere de gewichtstoename gecentreerd rond je middel, bye, bye ubervrouwelijke zandlopersshape, ennuh welkom donkere haren op je kin.... Vervolgens gaan je kinderen de deur uit, je moet je onthechten van je kroost. Dus een zorgmodus is helemaal niet zo handig meer, want dit zou het loslaatproces kunnen verstoren. Dit zou betekenen dat je je kids weigert het huis uit te laten gaan of ze dagelijks belt om te vragen of ze wel gezond hebben gegeten, hun bed opgemaakt is en of ze niets kwijt zijn. Nee, dit is niet de bedoeling , hier worden zelfstandig wordende kinderen zeker niet blij van. Maar wat de natuur in mijn geval even vergeet is; dat ik niet heel jong was toen ik kinderen kreeg en dat ik door de borstkanker vervroegd in de overgang ben gekomen. Dus bye bye moederschap gaat voor mij nog helemaal niet op! Mijn pubers wonen nog allemaal thuis. Jippie, wat een feest al die schommelende, toenemende en afnemende hormonen onder één dak! Straks is mijn man ons moe.....doodmoe...
