Ik ben nog steeds niet gewend aan mijn eigen nieuwe ik. Ik bedoel niet mijn lichaam, want een intensief sportprogramma heeft er voor gezorgd dat ik bijna alle chemokilo's kwijt ben. De nieuwe borst blijft beperkingen geven, maar het is goed zo. Ik heb nog steeds mijn lange lokken niet terug, maar ook dit is goed zo. Nee het zit in mijn psyche, tussen mijn oren zeg maar. Mijn hoofd weet nog steeds niet wat mijn lijf aan kan. Ik sta weer vol in het werkende leven en het gaat enorm goed. Ik verzuim niet, ik presteer en ik word gewaardeerd. Alleen als ik eerlijk ben; ik ben zo vreselijk moe en ik ben zo warrig. Wat hiervoor vanzelf ging, gaat nu alleen als ik alles op alles zet. Ik moet er alles voor opzij zeten. Mijn werkgever zei laatst tussen neus en lippen door dat ik toch wel chaotisch ben. Het was een losse opmerking, geen echt probleem. Maar wat kwam deze hard binnen! Ik...chaotisch?! Ik, de superwomen, ik moeder van 4 kids, altijd doorgaan, sterk, flink, scherp en precies. Naast een carrière heb ik in een sneltreinvaart kinderen op de wereld gezet. Huilbaby's had ik, een zware baan en na mijn scheiding, zelfs alleenstaand alles goed op de rit. Ik heb het allemaal zonder paniek gedaan. Een ijzeren structuur hield mij op de been. En nu? Nu kom ik chaotisch over en ja als ik heel eerlijk ben, die ijzeren structuur is inderdaad ver te zoeken.
Mijn zelfvertrouwen heeft een flinke knauw gekregen. Ik de sterke onafhankelijke moeder, raakt nu in paniek als mijn huidige man een week naar het buitenland moet. Help, ik kan niet in mijn eentje werken en het gezin draaiende houden! Ik heb geen rek meer, ik loop al op mijn tenen! Ik heb je nodig! Voordat ik het weet gooi ik deze teksten er uit. Uh wie is deze vrouw, ik sta er zelf versteld van. Ik schrik ook, dit klinkt gevaarlijk. Steven ik af op een burn-out? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik echt meer in balans moet komen. Er moet ook energie voor het privéleven overblijven, maar waar ligt de grens? Ik kan hem maar niet vinden. En ja, het werken brengt ook veel, ik tel weer mee, ik sta weer midden in de maatschappij. Ook een fijne drive voor mijn energie! Tja, lastig allemaal. En dan ben ik soms weer zo boos op die kanker, het is gewoon levenslang. Chemo's en hormoontherapie hebben blijvend mijn ik beïnvloed. En als ik heel eerlijk ben, ik ben er niet altijd leuker op geworden. Misschien komt dit weer als ik uitgerouwd ben.
