Kort maar krachtig vandaag:
Kijk naar dit filmpje en zie hoe een gereconstrueerde borst er uit ziet en hoor de emotie en de gevoelens van lotgenoten. Mooi in beeld gebracht!
http://m.youtube.com/watch?v=5Y8Sl0ap1qE
4 kilo - 8 maart 2014
Een kleine 3 maanden....zo lang heb ik al niets geschreven in deze blog! Betekent dit dat het goed met mij gaat? Ja, eigenlijk wel. Ik heb hierin een licht aarzeling, want nee.....ik ben niet de oude en ja ik heb nog last van bijwerkingen... maar als je ziet waar ik vandaan kom kan ik toch volmondig zeggen dat het steeds beter gaat en soms zelfs goed!
Ik heb mijn voornemens, sporten en gezonder eten vol kunnen houden! Goed hè?!? Een applausje voor mijzelf. Ik word dan ook rijkelijk beloond, ik ben 4 kilo lichter, fitter en wat strakker in mijn vel. Ik ben nog absoluut niet waar ik wil zijn, maar het begin is er en nog beter; het lukt mij! Ondanks de Tamoxifen en ondanks de overgangsellende, lukt het mij toch om af te vallen. Ik moet er wel heel veel voor doen. Zo doe ik 3x per week aan krachttrainen, wandel ik 1 per week vele kilometers en fiets ik een aantal keren per week op en neer naar mijn werk (toch ook zo'n 15 kilometer per dag). Daarnaast snoep ik niet meer, snik..... en probeer ik maximaal 1600 calorieën per dag te eten.
Het sporten en vooral het krachttrainen ben ik uiteindelijk gaan waarderen, zo vond ik er eerst niets aan en nu zie ik het als onthaasten... niet zoals bij aerobic waar de muziek hard dreunt en waarbij de lerares je aanspoort voor nog 50 herhalingen... nee nu doe ik wel fanatiek mijn oefening, dus met moeite 15 keer een gewicht verplaatsten maar daarna mag ik even rusten en om mij heen kijken....om daarna het proces te herhalen. Geen pasjes, geen ingewikkeld gedoe, gewoon sjorren aan een apparaat...en het belangrijkste:
na de overgang is de kans op botonkalking levensgroot. Artsen proberen die te bestrijden met hormoonbehandelingen en medicijnen maar uit onderzoek blijkt (Journal of Aging and Health), vrouwen hebben een volwaardig alternatief: krachttaining. Drie sessies per week doen wonderen.
En het verhoogd je stofwisseling, je valt er vanaf, je gaat strakker in je vel zitten en het bestrijdt cellulitis. Kortom.. .ik eis van mijzelf dat ik minimaal 3x per week mijn krachten ga trainen.
Mijn leven heb ik weer aardig op de rit. Ik ben sinds de feestdagen weer volledig arbeidsgeschikt (na 19 maanden) en sjees weer zo nu en dan door het land om mijn cliënten bij te staan in hun gerechtelijke procedures. Thuis probeer ik deels het huishouden draaiende te houden en mijn haar groeit lekker door. Geen klagen....toch? Uh dit is hetgeen de buitenwereld ziet....maar de realiteit is zo:
Ik werk een hele dag met plezier, zo lang ik op het werk ben gaat het goed. Ik heb nog wel moeite met lange dienstreizen, het is soms nog te vermoeiend. Als ik op mijn fiets naar het werk ga, moet ik na het afstappen minimaal 10 minuten zitten om hijgend bij te komen. Het lukt mij wel, maar het vergt nog heel veel energie, Na het werk kan ik niet zoals voorheen direct de keuken in om te gaan koken. Ik moet eerst gaan zitten, ik ben dan te moe. Ik heb met Ferry de afspraak moeten maken dat hij hier rekening mee houdt en tijdig probeer thuis te zijn om het koken over te nemen. Als ik gesport heb, ben ik de hele dag moe. Lichamelijke moeheid, zware benen en armen. Goed slapen blijft moeilijk, ik heb nog steeds moeite om tijdig naar bed te gaan en daarnaast heb ik moeite met inslapen. Ik heb last van onrust, spierkrampen en opvliegers. Ik ga steeds meer op mijn oude ik lijken, ik val af, mijn haar groeit en mijn ogen staan steeds beter. En toch.....mijn geest wil niet altijd mee. Ik voel mij anders, ik reageer anders en voel mij soms eenzaam. Net alsof ik er soms niet meer bij hoor...en ik heb moeite om nog voor iedereen klaar te staan (laat mij met rust galmt geregeld door mijn hoofd....) Is het een verwerking van hetgeen gebeurd is? Of is het een restant van de behandeling, een bijwerking van de medicatie of pure overgangsshit? Geen idee...... ik denk dat de Tamoxifen veel doet, want veel lotgenoten hebben moeite met deze medicatie. Ik hoorde van de oncoloog dat zij vrouwen echt moet aanmoedigen om de lange behandeling vol te houden. Deze is nu 5 jaar, waarvan ik er ruim 1 achter de rug heb, maar de medici zijn aan het bekokstoven of dit geen 10 moet worden....
De overgang is sowieso voor veel vrouwen een heftige periode, je bent eigenlijk constant gedeeltelijk kwakkelend, maar alles gaat gewoon door. .....wat zijn de meest voorkomende overgangsklachten (zonder de Tamoxifen)? Hou je vast, het er zijn er 34:
1. Opvliegers 2. Gewichtstoename 3. Onregelmatige menstruatie 4. Verlies libido 5. Vaginale droogheid 6. Stemmingswisselingen 7. Vermoeidheid 8. Haaruitval 9. Slaapstoornissen 10. Moeilijk concentreren 11. Geheugenverlies 12. Duizeligheid 13. Veranderende stembanden 14. Incontinentie 15. Opgeblazen gevoel 6. Allergieën 17. Broze nagels 18. Verandering lichaamsgeur 19. Onregelmatige hartslag 20. Depressie 21. Angst 22. Prikkelbaarheid 23. Paniekstoornis 24. Pijn in de borst 25. Hoofdpijn 26. Pijnlijke gewrichten 27. Brandende tong 28. Elektrische schokken 29. Klachten spijsvertering 30. Klachten tandvlees 31. Spierspanning 32. Droge huid 33. Misselijkheid 34. Nachtelijk zweten.
Tamoxifen heeft een anti-oestrogene werking en oestrogeen zorgt voor het emotionele welzijn van een vrouw....Dus tja....daar wordt een mens niet blij van......Gelukkig heb ik niet alle 34 klachten van hierboven, maar ik kan er toch zeker een stuk of 12 aanwijzen. Voeg daarbij de restverschijnselen van de operatie en chemo bij (prikkende tintelingen bij inspanning, pijnlijke linkerborst, bewegingsbeperking linkerarm, nog steeds uitvallende wenkbrauwen en een terugkomende kapotte neus) en dan is het feest compleet! Maar het moment is nu aangebroken om er alles aan te doen om het leefbaar te maken. Ik verwacht niet meer de oude te worden en ja als ik geen kanker had gekregen was ik ook ooit in de overgang gekomen, waarschijnlijk niet vervroegd zoals nu en waarschijnlijk meer geleidelijk.....maar dat het zou komen, staat vast. En het belangrijkste; er is nog geen enkele aanwijzing dat de kanker uitgezaaid is en of op enige wijze terug is. Ik zie momenteel een aantal lotgenoten weer hervallen en weer noodgedwongen met de chemo starten, hopende dat ze deze keer wel de kanker te baas worden of hopende op nog een paar jaar... Dit blijft mij toch tot vandaag bespaard en dat is het alllllllllerbelangrijkste!
En om af te sluiten met iets leuks: ik heb 2 maanden geleden een aantal extensions in mijn haar laten zetten.... aan de rechterkant in mijn lok...uh ik had geen lok, maar nu wel, dankzij 25 extensions! Jippie mijn haar beweegt weer en het lijkt ineens zo lang!
Ik heb mijn voornemens, sporten en gezonder eten vol kunnen houden! Goed hè?!? Een applausje voor mijzelf. Ik word dan ook rijkelijk beloond, ik ben 4 kilo lichter, fitter en wat strakker in mijn vel. Ik ben nog absoluut niet waar ik wil zijn, maar het begin is er en nog beter; het lukt mij! Ondanks de Tamoxifen en ondanks de overgangsellende, lukt het mij toch om af te vallen. Ik moet er wel heel veel voor doen. Zo doe ik 3x per week aan krachttrainen, wandel ik 1 per week vele kilometers en fiets ik een aantal keren per week op en neer naar mijn werk (toch ook zo'n 15 kilometer per dag). Daarnaast snoep ik niet meer, snik..... en probeer ik maximaal 1600 calorieën per dag te eten.
Het sporten en vooral het krachttrainen ben ik uiteindelijk gaan waarderen, zo vond ik er eerst niets aan en nu zie ik het als onthaasten... niet zoals bij aerobic waar de muziek hard dreunt en waarbij de lerares je aanspoort voor nog 50 herhalingen... nee nu doe ik wel fanatiek mijn oefening, dus met moeite 15 keer een gewicht verplaatsten maar daarna mag ik even rusten en om mij heen kijken....om daarna het proces te herhalen. Geen pasjes, geen ingewikkeld gedoe, gewoon sjorren aan een apparaat...en het belangrijkste:
na de overgang is de kans op botonkalking levensgroot. Artsen proberen die te bestrijden met hormoonbehandelingen en medicijnen maar uit onderzoek blijkt (Journal of Aging and Health), vrouwen hebben een volwaardig alternatief: krachttaining. Drie sessies per week doen wonderen.
En het verhoogd je stofwisseling, je valt er vanaf, je gaat strakker in je vel zitten en het bestrijdt cellulitis. Kortom.. .ik eis van mijzelf dat ik minimaal 3x per week mijn krachten ga trainen.
Mijn leven heb ik weer aardig op de rit. Ik ben sinds de feestdagen weer volledig arbeidsgeschikt (na 19 maanden) en sjees weer zo nu en dan door het land om mijn cliënten bij te staan in hun gerechtelijke procedures. Thuis probeer ik deels het huishouden draaiende te houden en mijn haar groeit lekker door. Geen klagen....toch? Uh dit is hetgeen de buitenwereld ziet....maar de realiteit is zo:
Ik werk een hele dag met plezier, zo lang ik op het werk ben gaat het goed. Ik heb nog wel moeite met lange dienstreizen, het is soms nog te vermoeiend. Als ik op mijn fiets naar het werk ga, moet ik na het afstappen minimaal 10 minuten zitten om hijgend bij te komen. Het lukt mij wel, maar het vergt nog heel veel energie, Na het werk kan ik niet zoals voorheen direct de keuken in om te gaan koken. Ik moet eerst gaan zitten, ik ben dan te moe. Ik heb met Ferry de afspraak moeten maken dat hij hier rekening mee houdt en tijdig probeer thuis te zijn om het koken over te nemen. Als ik gesport heb, ben ik de hele dag moe. Lichamelijke moeheid, zware benen en armen. Goed slapen blijft moeilijk, ik heb nog steeds moeite om tijdig naar bed te gaan en daarnaast heb ik moeite met inslapen. Ik heb last van onrust, spierkrampen en opvliegers. Ik ga steeds meer op mijn oude ik lijken, ik val af, mijn haar groeit en mijn ogen staan steeds beter. En toch.....mijn geest wil niet altijd mee. Ik voel mij anders, ik reageer anders en voel mij soms eenzaam. Net alsof ik er soms niet meer bij hoor...en ik heb moeite om nog voor iedereen klaar te staan (laat mij met rust galmt geregeld door mijn hoofd....) Is het een verwerking van hetgeen gebeurd is? Of is het een restant van de behandeling, een bijwerking van de medicatie of pure overgangsshit? Geen idee...... ik denk dat de Tamoxifen veel doet, want veel lotgenoten hebben moeite met deze medicatie. Ik hoorde van de oncoloog dat zij vrouwen echt moet aanmoedigen om de lange behandeling vol te houden. Deze is nu 5 jaar, waarvan ik er ruim 1 achter de rug heb, maar de medici zijn aan het bekokstoven of dit geen 10 moet worden....
De overgang is sowieso voor veel vrouwen een heftige periode, je bent eigenlijk constant gedeeltelijk kwakkelend, maar alles gaat gewoon door. .....wat zijn de meest voorkomende overgangsklachten (zonder de Tamoxifen)? Hou je vast, het er zijn er 34:
1. Opvliegers 2. Gewichtstoename 3. Onregelmatige menstruatie 4. Verlies libido 5. Vaginale droogheid 6. Stemmingswisselingen 7. Vermoeidheid 8. Haaruitval 9. Slaapstoornissen 10. Moeilijk concentreren 11. Geheugenverlies 12. Duizeligheid 13. Veranderende stembanden 14. Incontinentie 15. Opgeblazen gevoel 6. Allergieën 17. Broze nagels 18. Verandering lichaamsgeur 19. Onregelmatige hartslag 20. Depressie 21. Angst 22. Prikkelbaarheid 23. Paniekstoornis 24. Pijn in de borst 25. Hoofdpijn 26. Pijnlijke gewrichten 27. Brandende tong 28. Elektrische schokken 29. Klachten spijsvertering 30. Klachten tandvlees 31. Spierspanning 32. Droge huid 33. Misselijkheid 34. Nachtelijk zweten.
Tamoxifen heeft een anti-oestrogene werking en oestrogeen zorgt voor het emotionele welzijn van een vrouw....Dus tja....daar wordt een mens niet blij van......Gelukkig heb ik niet alle 34 klachten van hierboven, maar ik kan er toch zeker een stuk of 12 aanwijzen. Voeg daarbij de restverschijnselen van de operatie en chemo bij (prikkende tintelingen bij inspanning, pijnlijke linkerborst, bewegingsbeperking linkerarm, nog steeds uitvallende wenkbrauwen en een terugkomende kapotte neus) en dan is het feest compleet! Maar het moment is nu aangebroken om er alles aan te doen om het leefbaar te maken. Ik verwacht niet meer de oude te worden en ja als ik geen kanker had gekregen was ik ook ooit in de overgang gekomen, waarschijnlijk niet vervroegd zoals nu en waarschijnlijk meer geleidelijk.....maar dat het zou komen, staat vast. En het belangrijkste; er is nog geen enkele aanwijzing dat de kanker uitgezaaid is en of op enige wijze terug is. Ik zie momenteel een aantal lotgenoten weer hervallen en weer noodgedwongen met de chemo starten, hopende dat ze deze keer wel de kanker te baas worden of hopende op nog een paar jaar... Dit blijft mij toch tot vandaag bespaard en dat is het alllllllllerbelangrijkste!
En om af te sluiten met iets leuks: ik heb 2 maanden geleden een aantal extensions in mijn haar laten zetten.... aan de rechterkant in mijn lok...uh ik had geen lok, maar nu wel, dankzij 25 extensions! Jippie mijn haar beweegt weer en het lijkt ineens zo lang!
Abonneren op:
Posts (Atom)