Maar dankzij de Oncoloog en mijn Chinese dokter heb ik het roer kunnen omgooien, tot nu toe in ieder geval. Oncoloog zegt dat ik echt weer moet beginnen met sporten, desnoods nu minder werken als dit moet... sporten is echt enorm belangrijk. Sporten zet aan tot herstel! Van het sporten word ik fitter, zal ik misschien weer wat vorm gaan krijgen in mijn Spongebob-lijf (diep in de oceaan, in het stadje Bikinibroek woont een zeespons met de naam SpongeBob SquarePants. Hij heeft de vorm van een schuurspons, is felgeel van kleur en heeft gaten over zijn gehele lichaam), word ik wat vrolijker en minder moe. Kortom eigenlijk alleen maar positieve feiten! Waarom doe ik het dan niet? Tja, ontbreken van structuur, grote moeheid, hangerigheid, druk, druk, druk...
Waar de oncoloog nog wat schappelijk is:"dan ga je toch even weer wat minder uren werken, want je revalidatie is nu belangrijker", is de Chinese dokter een stuk harder: Heb je vroeger gesport? Ja, zeg ik met gepaste trots, ik heb vele jaren 2 a 3 keer per week kilometers door mijn woonplaats gerend. En waarom lukte dat toen wel? Uh ja eigenlijk door de dwingende structuur waar ik toen in zat. Ik was alleenstaande moeder met 4 kinderen en een zware baan. Ik wilde graag sterk worden om mijn intensieve leven vol te kunnen houden. Dus uit wilskracht heb ik geleerd te rennen. En ik moest toen nog mijn kinderen om half 9 naar school brengen om om half 12 weer op te halen. Broodje maken, vriendjes mee laten eten en weer naar school vanaf 1 uur tot half 4. Dit ritme dwong mij dingen direct te doen want anders kwam ik ten gevolge van de vele onderbrekingen nergens toe. Dus niet eerst koffie drinken, dus niet eerst de mail checken, nee....gewoon direct hardloopkleding aan doen en na het wegbrengen van de kinderen direct starten met lopen. Maar nu, nu zijn de kinderen groter en hoef ik niet meer kwart over 8 geheel startklaar te staan. Ze gaan zelf naar school. Ook kom ik slaap tekort en blijf ik te lang in bed liggen. Ik krijg het niet op de rit, ik mis structuur.
De Chinese dokter pakt een blaadje en een pen en begint te schrijven. Op mijn vraag wat zij doet, zegt zij "ik ben structuur voor jouw aan het maken". Ze laat een lijstje zien van de dagen waarop ik van haar moet gaan bewegen. Geen smoes en geen excuses, het mag aangepast aan mijn tempo, want hoe je het went of keert, ik ben nog steeds een beetje een chemo-Herceptin-Tamoxifen-patiënt, maar je gaat je gewoon aan dit schema houden. Over 4 weken kom je terug en oh wee als je niets gedaan hebt! Ze ondersteunt deze uitlating met een quasi strenge blik ... Om nu een lang verhaal korter te maken: Ik ben nu 2 weken aan het hardlopen en ja het is vreselijk en ja ik ben veel conditie en nog meer spierkracht kwijt, maar ik houd vol. Ik moet! Daarnaast zijn wij een vriendinnenwandelgroep begonnen en lopen nu 1 avond per week ruim een uur op hoog tempo kletsend rond en via de sportschool heb ik een Pilatus les gevolgd wat heerlijk is! Ik beloof hierbij, ik ga het volhouden, echt! Het kost mij bloed zweet en tranen, vooral nu. Op het werk is het vreselijk druk, ik maak als vanouds weer lange dagen en werk soms thuis door, gggrrrr.... zo voorgenomen dit nooit meer te doen... en thuis is het zo aan het einde van het jaar druk, kerstgala op de ene school, kerstdiner op de andere. Stress wegens ontbrekende strapless bh's van niet plannende puberdochters...etc...etc... Maar ik blijf sporten! Als dit in mijn ritme vast ligt ga ik voor 2 andere zaken, voor mij hele moeilijke zaken: vroeger naar bed en niet meer snoepen.. Fijne feestdagen!
