Tuimelmechanisme - 7 september 2014

Ik draai, draai en draai nog eens. Ik kijk op de klok, het is pas 6 uur....zondagochtend. Amper geslapen wegens interne onrust en mijn ontregelde thermostaat. Ik ben moe..... Gelukkig val ik op een gegeven moment toch in slaap, om tegen tienen geheel brak mijn bed uit te komen. Elk spiertje, elk vezeltje in mijn lijf voel ik, alls is stijf en stram. De Tamoxifen is in volle glorie aanwezig, qua bijwerkingen dan..

Ik had het gisteren zo mooi bedacht voor de zondag, even een uurtje naar de sportschool, verfrissend douchen en iets leuks ondernemen voordat de maandag weer begint. Maar helaas de praktijk is dat ik zuchtend achter een kop koffie zit en een déjà vu naar de chemo heb. Die intense vermoeidheid, die pure lichamelijke slapte die kende ik niet voor 2012, het jaar waarin ik kennis maakte met chemokuren. En nu twee jaar later duikt dit gevoel zo nu en dan weer op en dit maakt mij angstig. Ik kan niet precies uitleggen waarom, ik ben niet bang dat ik weer ziek ben, nee dit is het niet. Het is meer de angst dat ik teveel over mijn grenzen ben gegaan, dat ik het leven zoals ik nu leef toch to much is. Beseffen dat je moet toegeven dat je het niet kan, in ieder geval niet op deze manier....misschien is het zoiets... Ik zeg altijd dat ik een tuimelpoppetje ben....je kan mij neermeppen maar ik veer altijd weer op! Zo ook vandaag, ik jank effe wat, (vr)eet 3 repen chocolade weg, ik praat wat met Ferry en het intense gevoel van zwakte ebt wat weg. Pppffff.....gelukkig mijn tuimelmechanisme doet het nog! 

Vergankelijkheid - 30 augustus

Via Facebook zie ik berichten van Heleen van Royen voorbij komen. Ik heb eerlijk gezegd helemaal niets met haar, ik vind het een maf wijf en soms een te hoog kijk mij nou gehalte.... Maar nu valt mijn oog op iets wat zij schrijft en het pakt mij... Dit is namelijk exact de kern van de fase waarin ik nu zit, de kern van de verwerking van alles....

Heleen schrijft het volgende:  'De komende jaren zal ik veel verliezen. Mijn soepelheid, scherpte, en schoonheid, of wat daarvoor doorging. Misschien word ik blind, doof of getroffen door een ernstige ziekte. Misschien verlies ik mijn creativiteit. De bejaarde die in mij zit besloten, is op weg naar buiten. Ik bied verzet, maar zij wint. De natuur wint altijd. Het kroost is gebaard, de genen zijn bewaard. Wilt u doorlopen en de borden ‘Uitgang’ volgen, alstublieft?' 

Dit verlies is exact hetgeen waartegen ik nu vecht. Ik ben door de behandeling tegen borstkanker in 1 klap 10 jaar ouder geworden. Mijn uiterlijk, mijn lijf, mijn kracht staat niet meer in verhouding tot diegene die ik in mijn hoofd nog denk te zijn. Ik schrik als ik mijzelf op foto's zie.....uh ben ik dit? Ik voel mijzelf jonger, jeugdiger, aantrekkelijker, fitter dan dat ik werkelijk ben. Hoort dit bij het ouder worden? Want ik heb weleens een krasoude bejaarde horen zeggen dat zij zich nog middelbaar voelt, haar geest dan hè, want dat lijf wil niet meer mee. Of is mijn verlies te snel gegaan? Want normaal gaat dit geleidelijk. Ik ben door de chemo en door de Tamoxifen van het ene op andere moment in een compleet andere levensfase gegooid. En ja natuurlijk ben ik blij dat ik nog leef en ja natuurlijk ben ik niet de gebochelde van de Notre Dame, maar als ik heel eerlijk ben heb ik er met momenten heel veel moeite mee. Ik zie steeds meer verschil met de groep jeugdigen waar ik echt niet meer bij hoor, ik zie zo'n groot verschil in conditie en in schoonheid. Deze fase is nu echt voorgoed voorbij.....Ik zit in een rouwproces want ik moet noodgedwongen te vroeg afscheid nemen van mijn oude ik. 

Veel is er veranderd, door de overgang ben ik in een hele andere kledingmaat terecht gekomen, raak ik mijn taille kwijt, slaap ik slecht, zweet ik als een otter, rimpelt mijn huid alle kanten op om nog maar niet te spreken over de ingevallen slapte .. ook ben ik veel minder soepel dan voorheen, lichamelijk maar ook psychisch. Ik kan niet meer goed tegen veel prikkels, ik onthoud niet goed meer, ben ik soms erg saai en moet ik meer mijn best doen om de goede moed er in te houden... En ja, ik mis mijn lange haren nog steeds.... Ik zou er een moord voor doen om nog een keertje met losse wapperende haren in de wind te lopen of nonchalant een paardenstaart te kunnen maken.... en........ woon ik tegenwoordig samen met mijn leesbril. 

Ik ben nog steeds ik niet en zal ik ook nooit meer worden. Iedereen wordt ouder en iedereen komt vroeg of laat in deze fase, de fase die Heleen ook beschrijft. Maar ik blijf er bij dat deze fase ten gevolge van de borstkanker heftig is. Ik ben er ziek in gegaan, zonder enige reserves, ik was zeker nog 7 jaar te jong en het heeft de geleidelijkheid gemist, hij was er van de ene op ander dag en er was geen ontkomen meer aan. 

IK het fotoboek dat niet over borstkanker gaat van Michel Grolle - 1augustus 2014

'IK - het fotoboek dat niét over borstkanker gaat'

Een fotoboek met integere krachtige foto's van vrouwen en mannen die borstkanker hebben (gehad)

Van elk verkocht boek komt er € 5,00 ten goede van het onderzoek naar borstkanker. De verwachtte verschijningsdatum is eind september 2014. Het boek is nu reeds te bestellen met een tijdelijke korting? Zodra het boek uitkomt, wordt het boek u toegestuurd! 

NU IN DE VÓÓRVERKOOP TIJDELIJK MET € 2,50 KORTING (€ 32,25 ipv € 34,75)

Bestellen kan via http://www.shop.michelgrolle.nl (de link op de foto hier onder werkt niet) 

zo niet sexy - 13 juli 2014

Je bloedwaarden zijn goed, je hartpompfunctie is al bijna weer de oude (voor het ziek zijn 71%, tijdens het ziek zijn 53 en nu 63), bloeddruk netjes, maar hoe gaat het met de bijwerkingen van de Tamoxifen, vraagt de oncologe bij mijn 3 maandelijkse APK.

Tja, hoe gaat het met de bijwerkingen? Het is net zoals bij je kapsel, de ene badhairday volgt de andere op en als je eindelijk een afspraak met de kapper maakt, zit je haar ineens geweldig. Zo ook met mijn vervroegdeovergangsellende........want bij de minste geringste inspanning zweet ik mij een ongeluk, ik loop per dag uren glimmend rond, mijn leuk geföhnde haar kleeft geregeld op mijn hoofd en ook de waterproof mascara kan dit geweld niet altijd aan. Op zulke momenten zit ik mijzelf vreselijk in de weg, voel ik mij zeer onprettig en zo brak. Wat is dit een onderschat probleem zeg! Je behoort immers wel door te functioneren, je bent immers niet ziek, terwijl je lijf zweet als een otter en je geheugen last heeft van low battery! Ik haat het....

Zoals Linda de Mol al schreef, de overgang is zo niet sexy! Niet meer paraderen in een strak lijf in kekke maar o zo ongemakkelijke kleding. Haar en make-up de hele dag perfect, zo elegant. Nee mijn voeten kunnen geen hoge hakken meer verdragen, mijn kleding moet praktisch zijn en vooral uit laagjes bestaan voor het geval er weer een zweetsessie aan komt en mijn hoofd loopt geregeld rood aan etc...etc... Maar nu, nu ik bij de oncologe zit, voel ik mij redelijk oké. Dus dat zeg ik dan ook maar... en ach het heeft ook allemaal geen zin. Er valt er weinig tegen te doen en en passant vertelt zij ook nog dat de duur voor Tamoxifengebruik zeer waarschijnlijk opgeschroefd gaat worden van 5 naar 7 jaar. Jippie, ik heb er al 1 jaar 6 maanden op zitten......dat schiet al lekker op, ik ben er bijna.

Maar als je ziet uit welke diepe put ik kom, kan ik nu toch zeggen: Ja het gaat redelijk goed met mij....... en nee ik voel mij inderdaad niet sexy. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel aandacht voor mijn borsten gekregen, jammer genoeg is dit niet vanwege een enige vorm van aantrekkelijkheid maar puur ten gevolge van de borstkanker en de reconstructie. Alle ziekenhuizen in de regio hebben mij met ontbloot bovenlijf gezien, dit onderdeel lijkt wel gemeenschappelijk bezit te zijn. Om mijn persoonlijke emotie er een beetje bij terug te laten komen heb ik onlangs een tattoo laten zetten die functioneert als mijn "oorlogswond". Ja kijk maar goed, ja ik heb een gekke borst maar die staat voor kracht, doorzetting, overwinning, power en, en.......

mijn verse tattoo,

Om het verhaal nog gekker te maken; ik heb afgelopen week model gestaan voor het Fotoproject Borstkanker. Een project van Michel Grollé ten behoeve van het goede doel, onderzoek tegen kanker. Deze fotograaf maakt mooie portretten van borstkankerpatiënten maar wil de nadruk leggen op charisma en kracht in plaats van littekens. Hij is qua belichting geïnspireerd geraakt door Rembrandt en wil tientallen modellen fotograferen, elk met een eigen verhaal maar wel met een gemeenschappelijke ellende: borstkanker. Een mooi doel, waar ik maar al te graag aan meewerk....uh wel met de nodige overwinning. Want ik ga voor de zoveelste keer uit de kleren maar deze keer niet voor een arts, een radioloog of welke andere medicus dan ook. Nee deze keer ga ik uit de kleren voor jullie, zo eng...... Mijn lijf delen met de echte wereld en niet meer in de veilige cocon van medici.
Maar het is dubbel, aan de ene kant wil ik dat niemand het ziet maar aan de andere kant zie ik het als persoonlijke overwinning en hoe meer het boek verkoopt hoe hoger de opbrengst. Dus ik zeg KOPEN dat boek! Het wordt geen digitale versie maar een lekker ouderwets ingebonden gedrukt boek met mooie foto's en pakkende teksten. Het boek heet IK.

Nieuwsgierig? Koop (bestel) het boek via http://www.michelgrolle.nl/projecten/borstkanker/

Borstreconstructie - 24 mei 2014

Voor de volgers onder jullie;  na de blog van 6 april ben ik ziek geworden, koorts, snotteren en grieperig....dit verklaart wel deels mijn enorme dip toen. Wat boze en verdrietige emoties zijn mij natuurlijk niet vreemd, maar zoveel tranen als op 6 april was nieuw... Maar ik ben en blijf een tuimelpoppetje, ik veer altijd weer op! En nu dus ook weer.....en tja het wordt elke dag weer licht of ik nu wel of niet wil. Ik kan er dan ook maar beter het beste van maken.....toch? En zo ben ik dan ineens 2 jaar na de diagnose; kanker in mijn linkerborst. Ja times flys when you're having fun ;) 

Het is dan ook bijna  2 jaar geleden dat ik een huidsparende mastectomie met directe implantaatreconstructie heb gehad of in de gewone taal; een borstamputatie met direct een reconstructie van siliconen, oftewel een plastic tiet.... Ik had het geluk dat ik geen expander nodig had 

(een expander is om eerst de huid op te rekken voor het plaatsen van de definitieve prothese) maar dat ik genoeg ruimte had voor een directe definitieve plaatsing. Scheelde weer een extra operatie en een hoop ziekenhuisbezoeken. 

Ik heb niet bewust gekozen voor deze manier van reconstructie, nee ik wist toen gewoon niet beter en heb gewoon het advies van de chirurgen opgevolgd, ik was als de dood om met 1 borst wakker te worden dus was al lang blij dat er iets mogelijk was. Achteraf ben ik er achter gekomen dat er meer manieren van reconstructie mogelijk zijn. Je kan immers ook een buikborst of bilborst krijgen, een borst met onderdelen uit dat gebied. Voordeel hiervan is een meer lichaamseigen borst, een warme borst die ook meegroeit met schommelingen in lichaamsgewicht. Nadeel is dat dit grote ingrijpende operaties zijn, meer littekens en die pas na de behandeling mogelijk zijn. Het uiteindelijke resultaat is wel meer naturel, dat dan weer wel.

Ik heb een "ordinaire" siliconenborst gekregen, een plastic borst... De chirurg melde voor de ingreep dat de borst bedoeld is voor volume in kleding. De borst ziet er in kleding zeer naturel uit, bloot is dit anders. Omdat er geen borstweefsel meer aanwezig is, voelt de borst redelijk hard aan, zitten er deukjes in en blijft hij koud. Dit is een nadeel van siliconen. Ook geeft mijn borst nog steeds pijnklachten, vooral als de borstspier gebruikt wordt. Als ik mijzelf aan het opdrukken ben en dan naar mijn decolleté kijk, zie ik een raar vervormde borst, duidelijk onderdrukt door de borstspier. Ik hoop dan maar dat anderen niet stiekem meekijken..... Voordeel van deze borst is minder littekens, een minder intensieve operatie en vaak direct na de amputatie mogelijk. En eerlijk is eerlijk: in bikini, ondergoed en kleding is het resultaat meer dan goed! Wat ben ik blij om nog een decolleté te hebben, want als dit wegvalt....snik.... 

Al met al denk ik dat ik uiteindelijk niet anders had gekozen, als ik tijdig de keuze had gekregen. Achteraf is het natuurlijk bizar dat voor amputatie niet alle mogelijkheden met mij zijn besproken. Officieel klopt het niet...een groot minpunt van de medici. 

Kat von D

Maar nu 2 jaar na dato is deze plastic versie redelijk eigen geworden, ik kan mij het zicht van 2 gelijke borsten zoals hiervoor niet eens meer herinneren en gelukkig helpt mijn chemobrain ook mee....ik vergeet het gewoon! Nee de borst voelt niet fijn, hij is niet echt maar het is wel goed zo! Ik zie het als een trofee, een soort van oorlogsmedaille, ik heb het toch maar mooi allemaal geflikt! Ik ben trots op mijzelf en ben druk in de weer om dit via een nieuwe tattoo uit te gaan drukken. Een tattoo die op of in de buurt van de plastic tiet komt..... Hoe ouder hoe gekker, jippie! 

Het moet nu echt ophouden - 6 april 2014

Het is een lang verhaal....

Eind 2004 hakten wij de knoop door; wij gaan scheiden! Nou ja...uh scheiden is het feitelijk niet want wij waren nooit getrouwd, maar als je samen 4 kinderen hebt gekregen dan is het toch allemaal wel serieus. Na 11 jaar was de koek helemaal op, zelfs alle kruimels ook de minuscule exemplaren.....en voor mij persoonlijk; het was al jaren te laat. Ik was diep ongelukkig, eenzaam maar heb door alle zwangerschaps-bevallings-kraam-baby-peuter-kleutertijd eigenlijk geen rust gehad om er goed bij stil te staan. Maar tijdens mijn zwangerschap van mijn jongste werd het ineens zo duidelijk; als ik in deze relatie blijf dan ga ik er aan onder door. Dan word ik ziek en ben ik niet de moeder en vrouw die ik wil zijn.

De "scheiding" verliep moeizaam, vooral als het om geld ging. Het werd snel duidelijk, er werd mij en de kinderen niets gegund. Na een schamele afspraak omtrent kinderalimentatie heb ik beslist dit te accepteren, ik koop mijn rust in en ik vind de band tussen vader en kinderen belangrijker. Zo gaan wij na de scheiding zelfs nog als gezin met vakantie. Compleet gekkenwerk natuurlijk, want ik word nog steeds niet leuk behandeld en zelfs mijn salarisrekening wordt geplunderd als vader een nieuwe woning krijgt. Kennelijk had hij niet al zijn pasjes van mijn rekening ingeleverd. Dit is slechts een van de vele voorvallen die ondertussen gepasseerd zijn om maar even te schetsen hoe de verhouding was. En dit zegt ook wat over mij....waarom steeds weer dat eeuwige vertrouwen....waarom stoot ik mij tientallen aan dezelfde steen? Het is kennelijk een wisselwerking tussen ons. 

Buiten deze strijd, gaat het mij persoonlijk steeds beter af. Ik ben met hardlopen begonnen en ren in de ochtenden tussen de weilanden.....en dan soms voel ik mij intens gelukkig! Ik voel mij bevrijd, ik ben uit het keurslijf ontsnapt, soms voel ik mij bijna euforisch! En dit heeft zijn weerslag op de datingmarkt. Ondanks een vriendin zwaarmoedig voorspelt; jij komt echt nooooit meer aan de man als moeder van 4 (!) kinderen...vertel ik met gepaste trots dat ik geen aandacht te kort kom!! En daar is dan eindelijk op mijn 38e levensjaar mijn prins op het paard, mijn soulmate: mijn Ferry. 

Hij komt onverwachts mijn leven in en maakt indruk met zijn warme persoonlijkheid, zijn echte aandacht, zijn trouw en zijn liefde voor mijn kinderen alsof het ook de zijne zijn... Vele jaren zijn wij een hecht en enorm gelukkig stel. Wij krijgen tegenslag op tegenslag, zo blijkt de relatie met vader steeds moeizamer en bozer te worden, zo blijken de kinderen last te krijgen van loyaliteitsproblematiek, zo blijkt Ferry steeds harder als zzp-er te moeten werken om zijn hoofd boven water te kunnen houden en stort de huizenmarkt in nu wij net verhuisd zijn en de andere woning willen verkopen, maar dit alles heeft geen negatieve invloed op ons. Samen zijn wij sterk! ........tot 16 september 2010.....4 maanden na onze geweldige bruiloft en 4 dagen na de 15e verjaardag van mijn zoon... Vanaf die dag wordt alles anders. 

Ik heb het al vaker beschreven maar nu in een notendop: zoonlief gaat plots en zonder enig overleg bij zijn vader wonen, vanaf die dag is er strijd met ons, jeugdzorg en het AMK worden ingeschakeld, er worden door vader en zoon belastende verklaringen over mij afgelegd hetgeen serieus door de instanties wordt onderzocht, de andere kinderen worden voor "verhoor" uit de klassen gehaald en ik word al crimineel benaderd. Een compleet zwarte bladzijde uit mijn leven, ik denk niet dat ik dit ooit nog helemaal kan verwerken. Enorme verbazing over het gedrag van twee personen die mij ooit zo dichtbij stonden, enorme teleurstelling in instanties en de rechtstaat van Nederland. Alle contact met vader, ook over de andere kinderen, loopt uit op een agressieve houding zijnerzijds. Ik snap er werkelijk niets meer van! Wat heb ik fout gedaan? Na vele therapiejaren kom ik er beetje bij beetje achter: tegen narcistische persoonlijkheidsproblematiek en tegen een heel groot ego kan je niet veel beginnen. In dit geval heeft het geleid tot ouderverstoting, een moeilijk en hardnekkig syndroom. De boodschap van de professionals is; probeer sterk te blijven en geloof in jezelf. Ondanks mijn verwoede pogingen alles op de rit te houden.  komen er toch kleine breukjes in mijn huidige huwelijk. Ferry probeert te helpen, maar weet zich geen raad met mijn enorme verdriet en mijn enorm gevoel van machteloosheid. Even probeert hij vader aan te spreken, maar dat resulteert in de 3e Wereldoorlog en mijn eeuwig rustige Ferry krijgt zelfs een straatverbod opgelegd, zonder tussenkomst van enig gezaghebbende instantie....dus feitelijk een verzinsel, maar dit is zo niet ons niveau. Wij zijn van overleg, compromissen, wederkerigheid en communicatie....maar het lukt niet. 

Het hele gezin is overstuur, iedereen is de weg kwijt....en op het moment dat de rust en het vertrouwen in het gezin langzaam aan wederkeert is daar het volgende: Borstkanker.....BAM!!! Even had ik gehoopt dat dit de verhoudingen met vader en zoonlief een positieve wending zou geven. Want kanker is een aandoening die wordt gekenmerkt door de onbeheerste groei van weefsels door een aanhoudende celdeling, waaraan jaarlijks circa 38.000 mensen in Nederland aan sterven (Wikipedia)... Dus tja....het is geen ingescheurde teennagel om maar een dwarsstraat te noemen...

Maar niets van dit alles, de boosheid en agressie stijgt en zelfs een nieuwe partner aan die kant doet om duistere redenen ook mee. Toen ik een ernstig ongeval van de jongste en een (ten onrechte) arrestatie van de oudste via via moest vernemen en toen de schamele kinderalimentatie uit 2005 zonder overleg compleet stop werd gezet, blijkt voor de zoveelste keer duidelijk: samenwerken is onmogelijk geworden. Helaas is dit gebrek aan samenwerken niet het enige, uit opmerkingen van de kinderen blijkt ook dat zij zelf ook grote moeite hebben met de wijze waarop zij door hun vader behandeld worden. Zij voelen zich verstoten, niet belangrijk, niet geliefd.... Zo triest... En dit heeft zijn weerslag op mij, op ons......de scheurtjes in ons worden groter. Onmacht, boosheid in zijn geheel gaat soms tussen ons in staan. De behandeling van de kanker heeft zijn schade achtergelaten. Ik worstel met mijzelf, met mijn lichaam, met mijn conditie, met mijn veerkracht en met mijn zelfbeeld....uh...eigenlijk met alles zo nu en dan....
En daar op de stille achtergrond is daar nummer 3 van onze shit....: ons andere huis wat sinds 2007 te koop staat......is nog niet verkocht. Al 7 jaren dubbele lasten, al 7 jaren stress, al 7 jaren financiële zorgen.. Het vreet mij op. 

Wat hebben wij ondertussen geprobeerd? Hou je vast... Vele open huizen, wisselingen makelaars, extra advertenties, grote banners in de tuin, nieuwe foto's, huis compleet restylen en inrichten, tuin opnieuw aanleggen, vele keren de buitenboel en binnenboel verven, tv programma's aanschrijven, gebruik van social media (zie zelfs de beginpagina van deze blog), een site maken (www.ijsseldijknoord.nl), dagelijks checken van statistieken, Tophuis op Funda.....etc...etc... Compleet uitgeput, moedeloos ben ik er van geworden... En nog erger....het huis gaat tussen ons in staan...het drijft Ferry en mij uit elkaar als wij niet heel goed opletten. 

Gisteren was het weer zo ver: wij deden weer mee aan de landelijke open huizen dag nummero zoveel. Ferry is al dagen in de weer geweest met schoonmaken, tuinieren, informatie uitdraaien ed....en wat blijkt: wij hebben 0 kijkers gehad....0 dus, nada, noppes, niets, helemaal niets...
Stiekem had ik toch weer gehoopt.......En mijn licht valt uit. Ik begin te janken en kan niet meer stoppen......ik ben op, ik ben moe, ik wil starten met mijn leven, ik wil starten met zorgeloos zijn, ik wil starten met ons. Wij houden van elkaar, maar wij hebben stress...ik wil geen scheurtjes meer, ik wil leven! Het moet nu echt ophouden, veerkracht is mijn image maar ik ben door mijn voorraad heen.....Ik jank tot dat ik moe van een oxacepammetje in slaap val......

Zo mooi verwoord - 14 maart 2014

Kort maar krachtig vandaag:

Kijk naar dit filmpje en zie hoe een gereconstrueerde borst er uit ziet en hoor de emotie en de gevoelens van lotgenoten. Mooi in beeld gebracht!

http://m.youtube.com/watch?v=5Y8Sl0ap1qE

4 kilo - 8 maart 2014

Een kleine 3 maanden....zo lang heb ik al niets geschreven in deze blog! Betekent dit dat het goed met mij gaat? Ja, eigenlijk wel. Ik heb hierin een licht aarzeling, want nee.....ik ben niet de oude en ja ik heb nog last van bijwerkingen... maar als je ziet waar ik vandaan kom kan ik toch volmondig zeggen dat het steeds beter gaat en soms zelfs goed!

Ik heb mijn voornemens, sporten en gezonder eten vol kunnen houden! Goed hè?!? Een applausje voor mijzelf. Ik word dan ook rijkelijk beloond, ik ben 4 kilo lichter, fitter en wat strakker in mijn vel. Ik ben nog absoluut niet waar ik wil zijn, maar het begin is er en nog beter; het lukt mij! Ondanks de Tamoxifen en ondanks de overgangsellende, lukt het mij toch om af te vallen. Ik moet er wel heel veel voor doen. Zo doe ik 3x per week aan krachttrainen, wandel ik 1 per week vele kilometers en fiets ik een aantal keren per week op en neer naar mijn werk (toch ook zo'n 15 kilometer per dag). Daarnaast snoep ik niet meer, snik..... en probeer ik maximaal 1600 calorieën per dag te eten.

Het sporten en vooral het krachttrainen ben ik uiteindelijk gaan waarderen, zo vond ik er eerst niets aan en nu zie ik het als onthaasten... niet zoals bij aerobic waar de muziek hard dreunt en waarbij de lerares je aanspoort voor nog 50 herhalingen... nee nu doe ik wel fanatiek mijn oefening, dus met moeite 15 keer een gewicht verplaatsten maar daarna mag ik even rusten en om mij heen kijken....om daarna het proces te herhalen. Geen pasjes, geen ingewikkeld gedoe, gewoon sjorren aan een apparaat...en het belangrijkste:

na de overgang is de kans op botonkalking levensgroot. Artsen proberen die te bestrijden met hormoonbehandelingen en medicijnen maar uit onderzoek blijkt (Journal of Aging and Health), vrouwen hebben een volwaardig alternatief: krachttaining. Drie sessies per week doen wonderen.
En het verhoogd je stofwisseling, je valt er vanaf, je gaat strakker in je vel zitten en het bestrijdt cellulitis. Kortom.. .ik eis van mijzelf dat ik minimaal 3x per week mijn krachten ga trainen.

Mijn leven heb ik weer aardig op de rit. Ik ben sinds de feestdagen weer volledig arbeidsgeschikt (na 19 maanden) en sjees weer zo nu en dan door het land om mijn cliënten bij te staan in hun gerechtelijke procedures. Thuis probeer ik deels het huishouden draaiende te houden en mijn haar groeit lekker door. Geen klagen....toch? Uh dit is hetgeen de buitenwereld ziet....maar de realiteit is zo:

Ik werk een hele dag met plezier, zo lang ik op het werk ben gaat het goed. Ik heb nog wel moeite met lange dienstreizen, het is soms nog te vermoeiend. Als ik op mijn fiets naar het werk ga, moet ik na het afstappen minimaal 10 minuten zitten om hijgend bij te komen. Het lukt mij wel, maar het vergt nog heel veel energie, Na het werk kan ik niet zoals voorheen direct de keuken in om te gaan koken. Ik moet eerst gaan zitten, ik ben dan te moe. Ik heb met Ferry de afspraak moeten maken dat hij hier rekening mee houdt en tijdig probeer thuis te zijn om het koken over te nemen. Als ik gesport heb, ben ik de hele dag moe. Lichamelijke moeheid, zware benen en armen. Goed slapen blijft moeilijk, ik heb nog steeds moeite om tijdig naar bed te gaan en daarnaast heb ik moeite met inslapen. Ik heb last van onrust, spierkrampen en opvliegers. Ik ga steeds meer op mijn oude ik lijken, ik val af, mijn haar groeit en mijn ogen staan steeds beter. En toch.....mijn geest wil niet altijd mee. Ik voel mij anders, ik reageer anders en voel mij soms eenzaam. Net alsof ik er soms niet meer bij hoor...en ik heb moeite om nog voor iedereen klaar te staan (laat mij met rust galmt geregeld door mijn hoofd....) Is het een verwerking van hetgeen gebeurd is? Of is het een restant van de behandeling, een bijwerking van de medicatie of pure overgangsshit? Geen idee...... ik denk dat de Tamoxifen veel doet, want veel lotgenoten hebben moeite met deze medicatie. Ik hoorde van de oncoloog dat zij vrouwen echt moet aanmoedigen om de lange behandeling vol te houden. Deze is nu 5 jaar, waarvan ik er ruim 1 achter de rug heb, maar de medici zijn aan het bekokstoven of dit geen 10 moet worden....

De overgang is sowieso voor veel vrouwen een heftige periode, je bent eigenlijk constant gedeeltelijk kwakkelend, maar alles gaat gewoon door. .....wat zijn de meest voorkomende overgangsklachten (zonder de Tamoxifen)? Hou je vast, het er zijn er 34:

1. Opvliegers 2. Gewichtstoename 3. Onregelmatige menstruatie 4. Verlies libido 5. Vaginale droogheid 6. Stemmingswisselingen 7. Vermoeidheid 8. Haaruitval 9. Slaapstoornissen 10. Moeilijk concentreren 11. Geheugenverlies 12. Duizeligheid 13. Veranderende stembanden 14. Incontinentie 15. Opgeblazen gevoel 6. Allergieën 17. Broze nagels 18. Verandering lichaamsgeur 19. Onregelmatige hartslag 20. Depressie 21. Angst 22. Prikkelbaarheid 23. Paniekstoornis 24. Pijn in de borst 25. Hoofdpijn 26. Pijnlijke gewrichten 27. Brandende tong 28. Elektrische schokken 29. Klachten spijsvertering 30. Klachten tandvlees 31. Spierspanning 32. Droge huid 33. Misselijkheid 34. Nachtelijk zweten.

Tamoxifen heeft een anti-oestrogene werking en oestrogeen zorgt voor het emotionele welzijn van een vrouw....Dus tja....daar wordt een mens niet blij van......Gelukkig heb ik niet alle 34 klachten van hierboven, maar ik kan er toch zeker een stuk of 12 aanwijzen. Voeg daarbij de restverschijnselen van de operatie en chemo bij (prikkende tintelingen bij inspanning, pijnlijke linkerborst, bewegingsbeperking linkerarm, nog steeds uitvallende wenkbrauwen en een terugkomende kapotte neus) en dan is het feest compleet! Maar het moment is nu aangebroken om er alles aan te doen om het leefbaar te maken. Ik verwacht niet meer de oude te worden en ja als ik geen kanker had gekregen was ik ook ooit in de overgang gekomen, waarschijnlijk niet vervroegd zoals nu en waarschijnlijk meer geleidelijk.....maar dat het zou komen, staat vast. En het belangrijkste; er is nog geen enkele aanwijzing dat de kanker uitgezaaid is en of op enige wijze terug is. Ik zie momenteel een aantal lotgenoten weer hervallen en weer noodgedwongen met de chemo starten, hopende dat ze deze keer wel de kanker te baas worden of hopende op nog een paar jaar... Dit blijft mij toch tot vandaag bespaard en dat is het alllllllllerbelangrijkste!

En om af te sluiten met iets leuks: ik heb 2 maanden geleden een aantal extensions in mijn haar laten zetten.... aan de rechterkant in mijn lok...uh ik had geen lok, maar nu wel, dankzij 25 extensions! Jippie mijn haar beweegt weer en het lijkt ineens zo lang!