Ik heb na alle behandelingen een tattoo laten zetten. Een roze
lintje met symbolische bedels, half onder mijn oksel, half over mijn “kapotte”
borst. Ik zie het als een soort van opleuken van de gehavende kant en vooral
ook als een verdiende medaille. Een medaille voor alles wat de kanker teweeg
heeft gebracht. Voor al het verdriet, voor alle slechte dagen maar vooral ook
voor het trots zijn op mezelf.
Ik hield voor mijn diagnose al van tattoos en het is ook
niet mijn eerste. Ik zie een tatoeage als een sieraad en daarnaast ben ik al heel
mijn leven dwars van burgerlijkheid en ga ik graag uitdagingen aan. Zo kan ik
mij herinneren dat ik als puber graag blond wilde zijn, verven mocht niet van
mijn ouders dus wat doe je dan? Dan maak je een mengsel met chloor en giet dat
over je haar. Ditzelfde mengsel heb ik ook over mijn jeans gegoten want toen
(lees 35 jaar geleden) was het helemaal hip om een verweerde broek te hebben.
Zo eentje met vlekken in plaats van een keurig donkerblauw exemplaar. Ook dat
vonden mijn ouders niet oké. Nu kan je je dit niet meer voorstellen want de
trend van verweerde jeans is anno 2016 zelfs omgeslagen in jeans met gaten en
scheuren. Maar zo in de jaren 80 was dit compleet nieuw. Ik moet nu wel zeggen “don’t
try this at home”. Want die broek was redelijk gelukt, maar mijn kapsel niet. Ik
kreeg er oranje lokken voor terug. Maar dat heeft mij er nooit van weerhouden
om te experimenteren en vooruitstrevend in mijn uiterlijk te zijn. Vriendinnen
twijfelde over een 2e oorgaatje, ik nam er gelijk 3. Na mijn tweelingzwangerschap rende ik gelijk door naar de piercingshop voor een navelpiercing om mijn toen nog strakke buik te vieren.
Mijn afkomst, mijn middelbare leeftijd, maar vooral ook mijn carrière maakt dat ik
eigenlijk nog een voorzichtige versie van mijzelf ben. Ik werk al jaren in de
juridische dienstverlening en heb advocaten en juristen als collega’s. Ik heb hier
altijd rekening mee gehouden. Mijn tattoos zitten dan ook op een goed te
verbergen plek. Als ik met een cliënt naar de rechtbank ga, vind ik het fijn
dat ik dit kan verstoppen. Waarom? Ja, eigenlijk toch ten gevolge van de
vooroordelen. Ik heb tattoos, ik draag altijd nepnagels en tegenwoordig
blondeer ik ook nog mijn haar (nu wel via de kapper trouwens!). Voor veel
mensen staat dit kennelijk gelijk aan aso, minder intelligent, simpel of zelfs
onbetrouwbaar. Hoewel ik met het stijgen van mijn leeftijd het steeds minder
belangrijk vind wat anderen denken, heb ik vanuit mijn plichtsgevoel wel
rekening te houden met mijn werkomgeving. Het is dubbel omdat ik persoonlijk vooroordelen
niet fijn vind en ik zelf zoveel mogelijk probeer hier niet aan mee te doen. Ik
probeer mijn kinderen op te voeden met de visie dat je mensen kan beoordelen op
objectief gedrag en niet op basis van subjectiviteit, uiterlijkheden en of op
basis van je eigen tekortkomingen. Mijn kinderen mogen dan ook blauw, paars of
zelfs roze haar, piercings en tattoos dragen. Want ik weet dat ze beleefde,
verantwoorde en lieve kinderen zijn. En daar gaat het nu exact om, toch? Niet om
dat ene plakplaatje wat daar zit…
En waarom vertel ik jullie dit nu allemaal? Ik wilde
eigenlijk vertellen dat toen ik de “bortstkankertattoo” liet zetten een
vriendin van mij dit merkwaardig vond. Want zij zei letterlijk: je hebt niet
heel je leven borstkanker, deze fase gaat over en dat zit je wel met die tattoo”.
Hoewel dit een goed bedoeld advies is, slaat het eerlijk gezegd compleet de
plank mis. Ja, ik heb wel heel mijn leven borstkanker. Want ik zie en voel elke
dag de gevolgen hiervan. Mijn borst is weg, mijn gereconstrueerd exemplaar is goed
gelukt, maar is pijngevoelig. Ik word belemmerd in op mijn buik liggen, het
gebruik van mijn borstspieren bij het sporten, in het dragen van passende
lingerie en in het gevoel. Het blijft een koude, gevoelloze bult daar zo aan de
linkerkant van mijn borstkas. De chemokuren hebben duidelijk hun sporen
achtergelaten en de hormoontherapie maakt mij meer dan geregeld radeloos. Nee helaas,
borstkanker gaat nooit meer over. En dan ben ik er zelfs nog medisch gezien goed
uit gekomen, nog steeds geen uitzaaiingen! Jippie! Ik zou er bijna weer een tattoo
voor laten zetten….