Asociale tattoos - 9 augustus 2016

Ik heb na alle behandelingen een tattoo laten zetten. Een roze lintje met symbolische bedels, half onder mijn oksel, half over mijn “kapotte” borst. Ik zie het als een soort van opleuken van de gehavende kant en vooral ook als een verdiende medaille. Een medaille voor alles wat de kanker teweeg heeft gebracht. Voor al het verdriet, voor alle slechte dagen maar vooral ook voor het trots zijn op mezelf.

Ik hield voor mijn diagnose al van tattoos en het is ook niet mijn eerste. Ik zie een tatoeage als een sieraad en daarnaast ben ik al heel mijn leven dwars van burgerlijkheid en ga ik graag uitdagingen aan. Zo kan ik mij herinneren dat ik als puber graag blond wilde zijn, verven mocht niet van mijn ouders dus wat doe je dan? Dan maak je een mengsel met chloor en giet dat over je haar. Ditzelfde mengsel heb ik ook over mijn jeans gegoten want toen (lees 35 jaar geleden) was het helemaal hip om een verweerde broek te hebben. Zo eentje met vlekken in plaats van een keurig donkerblauw exemplaar. Ook dat vonden mijn ouders niet oké. Nu kan je je dit niet meer voorstellen want de trend van verweerde jeans is anno 2016 zelfs omgeslagen in jeans met gaten en scheuren. Maar zo in de jaren 80 was dit compleet nieuw. Ik moet nu wel zeggen “don’t try this at home”. Want die broek was redelijk gelukt, maar mijn kapsel niet. Ik kreeg er oranje lokken voor terug. Maar dat heeft mij er nooit van weerhouden om te experimenteren en vooruitstrevend in mijn uiterlijk te zijn. Vriendinnen twijfelde over een 2e oorgaatje, ik nam er gelijk 3. Na mijn tweelingzwangerschap rende ik gelijk door naar de piercingshop voor een navelpiercing om mijn toen nog strakke buik te vieren.

Mijn afkomst, mijn middelbare leeftijd,  maar vooral ook mijn carrière maakt dat ik eigenlijk nog een voorzichtige versie van mijzelf ben. Ik werk al jaren in de juridische dienstverlening en heb advocaten en juristen als collega’s. Ik heb hier altijd rekening mee gehouden. Mijn tattoos zitten dan ook op een goed te verbergen plek. Als ik met een cliënt naar de rechtbank ga, vind ik het fijn dat ik dit kan verstoppen. Waarom? Ja, eigenlijk toch ten gevolge van de vooroordelen. Ik heb tattoos, ik draag altijd nepnagels en tegenwoordig blondeer ik ook nog mijn haar (nu wel via de kapper trouwens!). Voor veel mensen staat dit kennelijk gelijk aan aso, minder intelligent, simpel of zelfs onbetrouwbaar. Hoewel ik met het stijgen van mijn leeftijd het steeds minder belangrijk vind wat anderen denken, heb ik vanuit mijn plichtsgevoel wel rekening te houden met mijn werkomgeving. Het is dubbel omdat ik persoonlijk vooroordelen niet fijn vind en ik zelf zoveel mogelijk probeer hier niet aan mee te doen. Ik probeer mijn kinderen op te voeden met de visie dat je mensen kan beoordelen op objectief gedrag en niet op basis van subjectiviteit, uiterlijkheden en of op basis van je eigen tekortkomingen. Mijn kinderen mogen dan ook blauw, paars of zelfs roze haar, piercings en tattoos dragen. Want ik weet dat ze beleefde, verantwoorde en lieve kinderen zijn. En daar gaat het nu exact om, toch? Niet om dat ene plakplaatje wat daar zit…


En waarom vertel ik jullie dit nu allemaal? Ik wilde eigenlijk vertellen dat toen ik de “bortstkankertattoo” liet zetten een vriendin van mij dit merkwaardig vond. Want zij zei letterlijk: je hebt niet heel je leven borstkanker, deze fase gaat over en dat zit je wel met die tattoo”. Hoewel dit een goed bedoeld advies is, slaat het eerlijk gezegd compleet de plank mis. Ja, ik heb wel heel mijn leven borstkanker. Want ik zie en voel elke dag de gevolgen hiervan. Mijn borst is weg, mijn gereconstrueerd exemplaar is goed gelukt, maar is pijngevoelig. Ik word belemmerd in op mijn buik liggen, het gebruik van mijn borstspieren bij het sporten, in het dragen van passende lingerie en in het gevoel. Het blijft een koude, gevoelloze bult daar zo aan de linkerkant van mijn borstkas. De chemokuren hebben duidelijk hun sporen achtergelaten en de hormoontherapie maakt mij meer dan geregeld radeloos. Nee helaas, borstkanker gaat nooit meer over. En dan ben ik er zelfs nog medisch gezien goed uit gekomen, nog steeds geen uitzaaiingen! Jippie! Ik zou er bijna weer een tattoo voor laten zetten….