Met mijn ouders, broer, dochters en manlief zijn we voor een welverdiende week afgereisd naar Mexico. Lekker ouderwets genieten van rust en ontspanning zonder ziekenhuisbezoeken, zonder huishouden, zonder revalidatieprogramma's.
Dat ouderwets is geen goed woord, ontdek ik snel.....ik ben op reis met een andere ik, een nieuwe....
De nieuwe ik heeft moeite met de vlieguren, moeite met het tijdverschil en doet er een aantal dagen over om uit de extreme vermoeidheid te stappen. De nieuwe ik heeft op de valreep een nieuwe bikini uit een duurder segment moeten scoren omdat de nepborst en de extra chemokilo's dit eisen.
De nieuwe ik, pakt voor het eerst geen shampoo in, want niet alleen ik maar ook manlief is behoorlijk kalend. Ook föhn, elastiekjes en haarbanden blijven dit jaar thuis....ze zijn niet meer nodig....So far so good zal je denken en ja, feitelijk is dit ook zo.......maar ik blijf Sabine ijdeltuit en heb onveranderd moeite met mijn nieuwe uiterlijk.
Ik voel mij op het strand net een aangespoelde walrus, ik zie al die chemokilo's gram voor gram zitten en blijf verbaasd kijken naar al die "buikrollen", zijn die echt van mij? In de avond hijs ik mij in nieuw aangeschafte stretchbroeken, want die passen altijd......dit jaar voor mij geen kekke jurkjes, geen bevallige schoentjes, geen hippe lokken en strakke oogmake-up. Nee deze vakantie staat nog niet los van alle behandelingen........vermoeid, ruim 8 kilo zwaarder en zonder een kapsel zit ik in het zonnetje te Mexico.
En als ik dan achter mijn aantrekkelijke, langharige en in hotpants geklede puberdochters door het resort loop, dan hoor ik de mensen denken: wat een mooie meiden maar wat jammer van die moeder.....die is duidelijk over haar versheidsdatum heen. Want zo is het volgens mij......voorheen voelde ik mij nooit een mevrouw, ik bleef een soort van meisjesachtig. Als ik nu in de spiegel kijk zie ik wel een mevrouw, die in een half jaar tijd jaren ouder is geworden...
Is het gek als ik voortaan een bordje met uitleg om mijn nek hang met: " ik zie er niet vrijwillig zo uit hoor....ik heb tig chemokuren gehad...."
Ik hoor jullie denken, lekker boeiend allemaal. Wees blij dat je er nog bent, je gezondheid is het belangrijkste....en dat haar groeit heus wel weer aan en misschien zal het gewicht nog wat stabiliseren. Ja, ja...ik weet het...maar toch...
Maar als ik vandaag terug kom van het strand en via de ipad de mail open, zie ik een berichtje van een lotgenoot. Zij heeft net zoals ik in het voorjaar 2012 de diagnose borstkanker gekregen en leek na alle chemokuren genezen te zijn........maar nu nog geen 2 maanden later heeft ze uitzaaiingen in de hersenen....compleet onverwacht!
Oké....ik hijs mij opnieuw in mijn stretchbroek, doe wat gel op mijn chemokrullen en ga op zoek naar een heel groot ijsje met veel chocoladesaus.....kanker sucks....
