Pilletjes die tot een zoektocht leiden - 7 december 2018

Een paar weken geleden ben ik gestart met de voorgeschreven medicatie, een antidepressiva. Ja een antidepressiva....ik zeg het gewoon zoals het is. Ik wil mij er niet voor schamen, ik weet dat ik niet alleen ben. Maar toch... is dit falen? Ben ik depressief? Geen idee, ik ben gewoon zo bang... Mijn lichaam is op hol geslagen. De start van de medicatie verergert eerst de klachten. Dit is een onmogelijke opgave, mijn klachten zijn al onhoudbaar. Ik ben vele kilo's kwijt, ik ben gekluisterd aan het huis. Ik kan alleen nog maar trillen, non stop. Gewapend met extra kalmeringsmiddelen begin ik met die hele kleine pilletjes. Gaan mij deze helpen? Nu ik ingestemd heb om te starten, kan het mij ineens niet snel genoeg gaan. Ik kan niet meer, ik ben op. Ik start en ja daar is de tsunamie van angst, het kon dus nog erger. Ik sluit mij voor 2 weken op in mijn slaapkamer en lig vele uren met oortjes in te luisteren naar pling plong muziek en probeer de onmogelijke opgave te doen; ga in de angst zitten. Accepteer dat het zo is, vecht er niet tegen. Een hele zware opgave kan ik je verzekeren. En dan na een ruime 2 weken is daar ineens een rustig lichaam. Ik slaap nog amper, maar het trillen is gestopt. Hè waar is de angst? Hè waar is de prop in mijn keel en waar is het constante misselijke gevoel? Het is weg! Ik kan weer eten! Hoe blij kan je zijn met dit basale begin. Ik besef mij dat al meerdere jaren het leven steeds zwaarder wordt. Ik ben vooral moe, zo moe, enorm moe, MOE met hoofdletters. Ik wil rusten, maar ik kan niet rusten. Mijn lichaam zit al heel lang vast in haar 5e versnelling. Vastgeroest, ik krijg de pook er niet meer uit. Mijn lichaam is gaan trillen, mijn geest is bang geworden. Ik ben mijzelf kwijt. Altijd kon ik bouwen op mijzelf, wat er ook gebeurde; een jarenlange aanval vanuit mijn ex-man, het is zwaar, het doet pijn. Achteraf had ik stabieler willen zijn, zeker voor mijn kinderen. Maar ik ben mijzelf niet zo enorm kwijt geraakt zoals nu. Het verlies van mijn zoon die al 8 jaar uit beeld is, wat rauwe intense pijn geeft en vooral ook zoveel zelfverwijten. Maar zoveel angst zoals nu, nee die was er niet. Het conflict met het AMK, wow, wat heeft dat er ingehakt! En als toetje de bortskanker, een levensveranderde ervaring. Maar gek genoeg, voelde ik mij in die tijd sterk, zoveel warmte en compassie rond mij heen. Een enorm ingrijpende tijd maar ook soms zo mooi, zo puur. En natuurlijk kwam hierna een nieuwe baan, hard werken, heel hard werken, achteraf te hard werken. Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn werkgever maar ook vooral naar mijn gezin. Ik moet goed voor ze zorgen, ik moet een goede moeder zijn. Ik droeg uit eigen keuze alle verplichtingen zowel als moeder maar ook als vader. Ik probeerde leegtes van anderen op te vullen. Wat een ander niet doet, dat doe ik wel. Het ging automatisch. Ik moest dit doen. En toen kwam de dag dat mijn man failliet ging, mijn werkgever ging reorganiseren en wij noodgedwongen moesten verhuizen... en ik sloeg op tilt. Na weken van pure doodsangst in de overtreffende trap, is daar medicatie, antidepressiva... Het voelt als falen. Ik wil niets wegduwen met een pilletje. Ik wil mijn levenslessen aangaan. Ik bezoek al maanden een psychologe, ik begrijp alles wat zij zegt, ik zie het ook. Dus nu moet ik anders worden, nu moet ik het anders doen. Ik moet beter voor mijzelf gaan zorgen, ik snap het heus wel, maar help waarom trilt mijn lichaam zo? Ik moet dit nu goed doen, vooral vanaf nu helemaal goed. Ik kom er achter dat ik veel moet. Waarom moet ik toch zoveel? Tel ik alleen mee als ik perfect ben? Is het mijn schuld als anderen niet happy zijn? Mijn omgeving heeft altijd mijn zwakke plek gezien, wat zij niet voor elkaar kregen, wordt door mij met alle liefde volledig gedragen. Ik neem onvolkomenheden van anderen graag mee in mijn rugzak en blijf met deze ballast de marathon lopen. Hoe komt dit toch? Het bekende verhaal dat je op een gegeven moment in je leven mechanismes gaat verzinnen die op dat moment de oplossing waren, die op een gegeven moment passé zijn als je volwassen wordt. Er is in mijn leven nog nooit aandacht geweest voor mijn pure ik. Wie ben ik, wat wil ik en waar word ik nou blij van.... een start van een zoektocht.