I did It, I did It, I did It...... Yoehoeaaaaaaa!!!!
Ik heb de laatste 6 maanden 16 chemokuren tot mij genomen!!!!! Van juli 2012 tot eind december 2012 ben ik onder de medische pannen geweest.....en ik kan zeggen dat het pittig was, ik ben ziek geweest, depressief, moe, misselijk, opgeblazen, rusteloos, pijnlijk etc, etc.... de kanker heeft een gat in mijn leven heeft geslagen. Ik sta momenteel helemaal los van mijn "vorige" leven en los van mijn vorige ik. Volgende stap is langzaam aan de weg naar reïntegratie en verwerking hiervan te vinden......maar chemo is klaar!!
En toch ga ik de dag van de allerlaatste chemokuur niet in een jubelstemming naar het Groene Hart Ziekenhuis te Gouda. Allereerst is het tijdstip te vroeg voor mij, we moeten al om 8.00 uur komen. Ik heb de laatste dagen heel slecht geslapen door innerlijke onrust, opvliegers en een megaverkoudheid. Ik ben brak, doodmoe en mijn uiterlijk stemt mij nog minder....want jippie...$#%¥$&.....er zit weer een kilo bij....Volgens mij weeg ik nu net zoveel als tijdens de laatste weken van mijn tweelingzwangerschap..ggggrrr...ook weer een opgeblazen gezicht en dikke oogleden/wallen....volgens mij zit er al per oog 2 kilo extra....zie hier:
Vervolgens is het tijdstip onhandig omdat nog niet alle kinderen naar school zijn. De puberdames.... daar maak ik mij geen zorgen over....uh mits ze in ieder geval de deur bij vertrek op slot draaien, lichten uit, sleutel mee...etc.....Maar de jongste, nu 10 jaar moet ook nog weg. Gezien haar kapotte elleboog kan ze nog steeds niet zelf naar school fietsen en moet ze gebracht worden. Gelukkig is oudere zus het 1e uur vrij en gaat zij jongere zusje brengen. Ik weet dat het goed zal gaan, maar toch......loslaten als moeder is soms moeilijk.
Aangekomen in het ziekenhuis worden wij enthousiast begroet door de verpleging en beloven ze, want wij reageren een stuk minder enthousiast,......ze zullen ons nooit meer zo vroeg inplannen!
Het infuus prikken gaat goed, alhoewel het wel elke week pijnlijker wordt. Mijn aderen worden door alle kuren hard en stug. Ze tappen zoals elke week 2 buisjes af en meten de bloeddruk (weer hoog...) En om 9 uur mogen we bij de oncoloog komen.
Zij doet de standaard check en alles is goed, zelfs mijn bloedwaarden. Ze vraag naar mijn klachten aan de handen en voeten en ik moet toegeven dat ik afgelopen week wel veel last heb gehad. Mijn vingertoppen en tenen prikken en voelen een beetje gevoelloos aan. Oncoloog beslist dat de laatste kuur toch door kan gaan, de klachten die ik nu heb zullen waarschijnlijk wel weer verdwijnen maar dit kan nog lang duren....soms zelfs 1 jaar...oh..oké....tja kan er nog wel bij hoor!
Ondanks mijn flinke verkoudheid ben ik medisch gezien fit genoeg om de kuur vandaag te kunnen krijgen. Ook schrijft ze gelijk een recept voor, voor tabletten in het kader van de komende hormoontherapie, Tamoxifen (
Tamoxifen is een anti-oestrogeen, wat wil zeggen dat het de werking van het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen tegengaat). Deze chemische overgang geeft de bekende klachten zoals opvliegers, slecht slapen, gewichtstoename (eeekkkh), gewrichtspijn, etc......helaas....het hoort er allemaal bij en zal zwaarder kunnen zijn omdat het niet op de natuurlijke wijze verloopt.
Na oud & nieuw mag ik gelijk starten met de tabletten en halverwege de maand wordt gecontroleerd of ik nog genoeg in de overgang ben (nu wel ten gevolge van de chemokuren) en of aanvullende injecties nodig zijn. Ook gaat men mijn botdichtheid in de gaten houden in verband met een verhoogde kans op osteoporose bij een vervroegde overgang...en daarbij is het bij mij ook nog een familiare aangelegenheid ..... controle nodig dus. En ja....ik hoor het goed....met mijn 45 jaar zit ik kennelijk nog steeds in een vervroegde overgang...
Ook wordt de zeer krappe snijrand van de tumor binnenkort nogmaals met een patholoog besproken. Eventueel zou dit alsnog kunnen leiden tot bestralingen, maar ze verwacht van niet. Het is in mei/ juni 2012 immers al uitvoerig doorgenomen...... maar mijn oncoloog houdt van meer dan 100% zorgvuldigheid..... dus dit wordt door haar nog vervolgd...
Na ons bezoekje aan de oncoloog mogen we weer naar boven, de beruchte 4e verdieping, de chemokamer.
In de chemokamer is het ondertussen al wat drukker geworden. De stoel naast mij wordt gebruikt door een vrouw die ik eens eerder heb gezien. Ze kwam toen voor de 1e kuur en was dwars en opstandig. Haar man en zoon waren er bij en het viel mij toen al op dat haar zoon van een jaar of 20 zo vreselijk lief voor haar was. Te lief....
Nu zit ze weer naast mij en is minder dwars maar wel zeer duidelijk aanwezig. Tijdens het infuusprikken moet zoonlief haar hand vasthouden en een andere nog jongere zoon en zijn vader, haar man dus, leiden haar af.....ik kijk met grote verbazing.....de hele familie is bezig haar af te leiden, te vermaken, op te peppen en te betuttelen!!!! Hoe krijgt ze dit voor elkaar??? Ik begrijp hier werkelijk helemaal niets van! Ondanks ik dit veel te ver vind gaan en het opmerkelijk vind hoe mam aan haar kinderen hangt....komt er bij mij toch een klein vleugje jaloezie om de hoek kijken.......heel even....
Ik word ook super verwend met aandacht, kaartjes, briefjes, sms'jes, bloemen van heel veel mensen......niet normaal gewoon!!!! Zo vreselijk fijn en hartverwarmend, echt een opsteker! Maar mijn kinderen zijn er beduidend minder mee bezig......tenminste dat denk ik....in ieder geval voor mij niet duidelijk waarneembaar. Ik weet dat dit grotendeels aan mij ligt, ik hou niet van aanstellen, ik ben praktisch en nuchter ingesteld en stel het belang van mijn kinderen altijd boven dat van mij......tja en Ferry is hierin een duplicaat van mij en hun echte vader negeert de hele situatie, dus ook geen attent voorbeeld........en het zijn pubers.......dus behoorlijk egoïstisch...en ja.....ik wil ook niet dat zij hun leven hierdoor negatief laten leiden, ik wil dat het voor hen gewoon allemaal doorgaat..... en zich niet te veel zorgen over mij, hun moeder, gaan maken, dat hoort mijn inziens niet.....allemaal dubbel dus.....
Maar goed, tijdens het inlopen van de kuur wordt de vrouw naast mij door steeds meer binnenkomende familieleden van behoorlijke tokkiegehalte (
voor de buitenlandse lezers: tokkie is volks, ordinair en of asociaal) bezocht........ze zijn vriendelijk dat wel maar luidruchtig, alleen met zichzelf bezig en ze betuttelen de vrouw....tot in het oneindige.......ik ga mij er aan irriteren....doe gewoon.....trut!!
Maar gelukkig voor mij, is de zit bijna voorbij. Het inlopen is net klaar als de soep binnen gebracht wordt.....en ja.....die laten wij ons niet nogmaals afpakken. Brutaal blijven we nog even zitten en genieten voor vertrek van een heerlijke aspergesoep.....mmmmmmm...
Bij het weggaan krijg ik een nieuwe afspraak mee, 24 december 2012 moet ik weer komen voor het inlopen van de Herceptin.....gewoon weer volgende week maandag aan het infuus op de verdieping 4 te Gouda net alsof er niets veranderd is....maar dat is het wel......Taxol en AC komen nooooit meer terug, geen chemo meer.....Herceptin is een imumotherapie en geeft minder bijwerkingen en is 3 wekelijks tot oktober 2013.
Thuis gekomen ga ik direct mijn bed in om 2 uurtje te slapen en knap er iets van op......en nu beginnen de wekelijkse bijwerkingen weer, zo vertrouwd maar zo naar...... maar deze keer voor het allerlaatst!!
En wat klaag ik toch.......dochter 1 stuurt aan het einde van de middag uit zichzelf een berichtje naar mij om te vragen hoe het gegaan is en dochter 2 doet dit ook nadat ik haar eerst vriendelijk bedankt heb voor het wegbrengen van haar kleine zusje.....(ja ja...eerst een veer in d'r prikken om zelf aandacht te krijgen werkt dus........het is echt een ubermegapuber..). dochter 3 heeft geen mobiel en is nog een beetje te jong om iets van te verwachten want de kinderen zijn nu voor 2 dagen bij hun vader, in hun "andere" leven dus....... En tja......zoonlief......daar is al vele, vele maanden totale radiostilte mee....dus daar verwacht ik niets meer van. Het is goed zo.....dochter 1 en 2 hebben mij vandaag een warm moederhart gegeven....
