Down - 30 juli 2012

Er zijn een hoop dingen waar ik nu blij van zou kunnen worden: de 2e kuur is redelijk verlopen, de 3e duurt nog even, de zon schijnt, ik mag alles eten wat ik wil want afvallen mag niet, ik ben net in Italië geweest, ik ben bruin zonder echt in de zon gezeten te hebben (bijwerking chemo?), thuis zijn ze gewend aan mijn kale hoofd en ik mag vanaf vandaag weer op alle toiletten (ik ben niet meer giftig) ....

Maar ik ben helemaal niet blij, ik loop met mijn ziel onder mijn arm... ik ben die chemo-cocon zooooo vreselijk zat, ik ben gewoon bah in het kwadraat!

Eerst ben je een week van de wereld en sleep je je van je bed, naar de toilet via de bank weer terug naar je bed. Je bent werkelijk doodmoe maar tegelijkertijd raast je bloed door je aderen en dan maakt je enorm rusteloos.

Nu na een week krijg ik weer een beetje mijn energie terug maar kan niet zoals vanouds bewegen zonder duizelingen en hartkloppingen. Ik mag alles eten maar niets smaakt, alles komt over als een combinatie van nat karton en metaal. Een lekkere cappuccino met chocolade sla ik tegenwoordig af! Ik bedoel maar....dan is het echt ernstig!

Ik heb overal spierpijn en vooral de littekens van de amputatie spelen op. Alles is gevoelig en mijn pruik zit ook al niet lekker, te warm, te kriebelig, niet echt...

Mijn maag- darmkanaal leeft een eigen leven alsmede mijn humeur. Beide heb ik niet echt positief onder controle zeg maar. Zal ik dan al in de 3e fase van de verwerking zitten? Je hebt toch 1 ontkenning, 2 boosheid, 3 depressie en dan 4 acceptatie? Zit ik wel al snel bij de laatste fase, de acceptatie, dat dan weer wel, of doe ik het op eigen volgorde zoals bij een shuffle knop ....zou wel bij mijn karakter passen!!!

Het is nu gewoon allemaal even belabberd, ik vind het gewoon niet leuk meer.... de kinderen zijn er 3 weken niet, iedereen is met vakantie, ik kan niet werken, ik ben moe en vooral: ik heb nergens zin in...

Zoals bij een echte depressie ga ik ook doemdenken. Ik mag toch hopen dat deze kanker-lijdensweg (sorry...) niet voor niets is geweest....je kan nergens meten of het zin heeft gehad. Ik zie nergens of ik genees en vooral genezen blijf, niemand kan mij dit vertellen ...geen één dokter. Ik moet er werkelijk niet aan denken dat over 3 jaar blijkt dat er toch uitzaaiingen zijn en dan het hele feest weer van voor af aan begint. En bij borstkanker kan deze fase 10 jaar duren....

Ook heb ik nu geleerd dat je met uitzaaiingen niet meer geneest, nooit meer. Het schijnt ook niet erg belangrijk te zijn wanneer je ze ontdekt, vandaar geen enorme strenge nacontroles. Je kan dus theoretisch beter een nieuwe tumor hebben dan uitzaaiingen....Maar hé... eigenlijk wil ik ze allebei niet!!!

Ik hoop dat iemand met vleugeltjes op een wolkje dit goed hoort: "dit doe ik eenmaal en dan nooit meer".....Ik heb mijn portie nu wel gehad....vind ik!

2e AC chemokuur - 26 juli 2012

Chemo 2 zit er in en is er deze keer ook ingebleven! Hoeradeglorie!!!

De dag van kuur 2 begint al goed, Indy is jarig en is vandaag 10 geworden. Dat moet haast wel geluk geven. Voor alle zekerheid hebben we haar verjaardagsfeestje maar een dagje eerder gevierd.

Stijf van de zenuwen rijden we de al zeer beruchte route naar Gouda, goh ik kan deze stad nimmer meer bezoeken zonder negatieve kriebels.
Voor vertrek ben ik begonnen met de nieuwe medicatie, ik heb het hele dure pilletje nog ernstig toegesproken voordat hij naar mijn maag mag. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik deze keer niet meer in het ziekenhuis beland.

Aan de ene kant volg ik liever mijn gevoel....VLUCHTEN nu het nog kan en aan de andere kant weet ik dat ik dit gewoon moet ondergaan en dat het mij ook zal lukken. Is het niet links om dan wel rechts om....En ik weet uit ervaring dat het ondergaan meestal minder erg is dan er tegenaan hikken en wachten tot het Zwaard van Damocles.

Deze keer krijg ik een stoel in de grote chemokamer, waar plaats is voor 8 personen. En je gelooft het niet, in de loop van de dag zijn alle stoelen en bedden bezet.

Ik kom binnen en zie gelijk dat ik de jongste ben en dat velen nog hun haar hebben, in hoeverre ik dat kan zien natuurlijk. Waarom hebben zij nog wel hun haar??? Volgens Ferry komen deze dames (inderdaad geen heren) misschien ook voor andere soort kuren. Tja...

Eerst wordt er bloed geprikt en men stelt voor dit direct via het infuus te doen, zodat er niet 2 keer geprikt moet worden. Gezien de vorige waardeloze priksessie, ben ik hier natuurlijk direct voor in. De dame (meer meisje) die mij prikt is goed ervaren en "jast" hem er in 1 keer in! Wauw, dat is een goede start!

Vervolgens moeten we 2 uur wachten voordat er groen licht komt voor de 2e chemo. Dat zegt niets over de kwaliteit van mijn bloed, maar wel alles over een storing tussen het laboratorium en de rest van het ziekenhuis. De verpleging wordt er horendol van.

Ondertussen krijgen we nog wat te eten, veel drinken en vers fruit....tot nu toe niet verkeerd toch?

Tijdens het wachten word ik verblijd met een nogal extravagante vrolijke buurvrouw. Omvang huge qua vierkante meter, aparte gewaden aan en om het hoofd een hippe muts met knalbloem. Ze probeert met behulp van haar tengere man ongedeerd in de stoel te klimmen. Dat valt nog niet mee. Ondertussen probeert ze tegelijkertijd met mij een gesprek aan te gaan, hoeveelste kuur is dit voor mij, heb ik mijn haar nog (hé mijn pruik is dus ook niet duidelijk waarneembaar..), ben ik al geopereerd, hoe voel ik mij.....Hahahahaa we hebben gelijk lol, wat een apart mens.

Uiteindelijk komt de verpleging voor mij binnen en mag het hele pakket toegediend worden. We starten weer met de rode zooi en die is ernstig giftig dus weer helemaal stil zitten.

Tussendoor weer allerlei spoelrituelen en inspuiten van antibraakmiddelen (ja graag!) en dan uiteindelijk gaat de laatste zak chemo er in en hierbij krijg ik net zoals de vorige keer klachten. Weer last van mijn neus en ademhaling. Mijn eigen internist is nu in huis en die wordt erbij gehaald. Ze is bang voor een allergie maar wil uit zekerheid toch een hartfilmpje laten maken.

Dus nog een langere zit, want uit de filmpje blijkt dat er niets met mijn hart is en dus waarschijnlijk een allergie. Na het spoelen komt nu een zakje "tegengif" en daarna weer spoelen. Ik voel mij wat beter worden, dus kennelijk helpt het. Volgende keer gaan ze direct het antigif meespuiten en zal de chemo langzamer en verdund ingediend worden.

Na deze lange zit van ruim 6 uur mogen we eindelijk op weg naar huis, we zijn de laatsten.

Thuis gekomen bestudeer ik nogmaals mijn medicatie, stel je voor door dat ik iets vergeet en toch weer ga spugen. Zekerheidshalve durf ik niet veel te eten. Maar het blijft rustig. Ik ben doodop en heb geen energie, maar geen spugen. Ik slaap redelijk en de volgende dag heb ik ook geen klagen, ik ben niet in staat van huis weg te gaan maar hobbel een beetje in huis heen en weer en slaap veel.

Maar dan ga ik de fout in....kennelijk te nonchalant omdat ik mij al een ervaren chemo-afnemer vind....Ik vergeet in de avond 2 pilletjes dexamethason en of het nu hiervan komt weet ik niet, maar de dag erna is een vreselijke off day!!! Weer die enorme vermoeidheid, gewoon verlammend te noemen. Slapen lukt niet, lezen lukt niet, tv kijken lukt niet maar bewegen ook niet. En zo klikken de seconden van de dag heel langzaam voorbij. Pppffff toch wel weer afzien, alhoewel ik dit nu wel lekker in mijn eigen huis kan uitzitten in plaats van in een ziekenhuiskamer.

In de middag kom ik tot de ontdekking van de missende pillen en ik neem ze geheel tegen het voorschrift alsnog in...tja...beetje eigenwijs. Maar ik heb goed gegokt, ik kikker er van op! Ik ben zelfs in staat iets op de Ipad te rommelen en Google het betreffende medicijn en lees: "Dexamethason is voor mensen die aan kanker lijden een soort wondermiddel". Yep, voor mij ook!!! Alleen jammer dat ik vanaf morgen deze pillen niet meer mag nemen en dat mijn lichaam het weer zelf moet gaan doen. Spannend!

Deze flinke jongens hebben mij door kuur 2 geloodst!

Tondeuse - 19 juli 2012

Al eens een slecht geplukte kip gezien of een oude cavia met kale plekken? Ik lijk op een kruising tussen deze twee...geen gezicht dus.


Gisteren tijdens de rit van Italië naar huis heb ik last van haarpijn. Mijn haar is zo dun geworden dat het snel "opwaait" en dat doet pijn. Het lijkt net of mijn haarwortels gevoeliger zijn dan anders, want normaal had ik alleen haarpijn als ik de hele dag een staart in had gehad.

Dus bij elke stop onderweg heb ik niet alleen de toilet bezocht maar ook vele haren achtergelaten. Ik kon het niet meer laten om de losse haren er rigoreus uit te plukken. Bij elke stop heb ik op het parkeerterrein met mijn vingers door mijn haar gekamd en hele bossen verwijderd. Ik heb zeg maar mijn wilde haren in Italië, Frankrijk, Luxemburg en België verloren......

Maar goed, het gevolg hiervan is dat ik nu echt voor lul loop. Ik heb hele brede scheidingen in mijn haar, want de uitval is net zoals bij kalende mannen: de bovenkant gaan het eerst. Gelukkig is het al donker als we thuis komen, niemand die mij ziet.

De volgende ochtend bel ik gelijk de pruikenmeneer....hellup.....mag ik vandaag langs komen? Ik durf zoals het nu is zelfs geen boodschappen te halen. Ook niet met een mutsje op, want bij de Hoogvliet kennen ze mij en ik wil geen stempel, kanker, krijgen.

Gek hè? Ik maak geen geheim van mijn ziekte en ben heel open, maar om nou met een kankeruiterlijk naar de winkel te gaan, gaat mij nu (nog) niet lukken. Het idee dat je aangestaard gaat worden, bah!

De pruikenmaker heeft gelukkig tijd en Ferry tussendoor ook even. Hij wil graag mee ter ondersteuning, maar ik voel mij niet dramatisch. Ik ben blij dat het er af gaat, ik word gek van alle losse haren en ik zie er nu belachelijk uit. Slechter kan gewoonweg niet.

De pruikenmaker kijkt bij binnenkomst verrast op, hij heeft een lang haar pruik gemaakt en ziet mij nu met een kort koppie! Maar ik fleur helemaal op bij het zien van die lange haren....The Sabine is back!

Maar eerst moet nog een hobbel genomen worden, coupe tondeuse....

De pruikenmeneer begint tactvol bij mijn achterhoofd met scheren zodat ik zo lang mogelijk geen zicht op mijn kale hoofd heb. Gespannen kijk ik naar de spiegel en zie een witte schedel te voorschijn komen met deels stoppels. Deze zullen ook nog gaan uitvallen, maar nu geven ze nog een kleine donkere zweem aan mijn hoofd. Minder kaal dus.

Als het klaar is, bekijk ik mij verbaasd van alle kanten. Ik weet dat ik een redelijk plat achterhoofd heb, dat merkte ik bij het maken van staartjes. Nu kan ik het ook zien.

Ferry vindt het direct leuk en zegt dat ik er nog steeds goed uit zie en dat ik ook makkelijk zonder pruik kan lopen mocht ik dit willen....ja dûh, echt niet! Het zicht is wennen maar nog erger: het voelt raar en koud!

De pruikenmeneer knipt de pruik aan de voorkant nog een beetje bij, geeft onderhoudsinstructies en dan ga ik retour huis. Onderweg stoppen we bij "mijn" supermarkt. Ik heb het gevoel dat iedereen ziet dat ik een pruik draag. In de spiegel zie ik een vreemde vrouw staan. Het is een prachtpruik en van anderen hoor ik dat hij heel goed lijkt, maar ik ben toch nog steeds mezelf kwijt.

In de avond ga ik slapen met een mutsje op, zonder is te koud. Ik slaap slecht, het ligt zo anders....

De volgende dag ga ik voor het eerst met een kaal hoofd douchen en weet niet wat te doen. Normaal heb ik een heel ritueel, 2x haren wassen, creme er in, in laten werken, ondertussen inzepen en alles tegelijkertijd uitspoelen. Grote handdoek om mijn natte haren, even laten zitten want anders loop ik nog uren met natte haren rond. Nog een keer creme er in en dan eventueel de fohn... Kies ik voor mijn krullen of fohn ik ze weg?

Nu sta ik onder de douche en ben eigenlijk gelijk weer klaar. Ik zou dit als een voordeel kunnen zien, ik heb immers eeuwig tijdgebrek. Maar dat doe ik niet, ik voel mij ineens diep ongelukkig. Wat een stumperd ben ik toch, ik ben in een paar weken tijd van alles kwijt...borst, haar, werkroutine, leefroutine, conditie, lijn, gezondheid etc...Gatver de gatver! Ik heb hier geen zin in!!!! Tranen...

Ik herpak mijzelf, doe leuke kleren aan en probeer mijn pruik op te zetten. Dat valt nog niet mee, de plakkertjes moeten op de juiste plek komen, de pruik moet recht zijn en klitvrij. Ik heb speciale spullen meegekregen en loop te worstelen met de gebruiksaanwijzing. Zucht...Nu begrijp ik de opmerking van een lotgenoot: "waarom neem je niet een korte pruik, veel makkelijker...."?

Haaruitval - 17 juli 2012

Vandaag de laatste dag in Italië, we gaan morgen toch echt naar huis. Hetzij iedereen met grote tegenzin! De meiden hebben eindelijk aansluiting gevonden bij een leuke vriendengroep (met leuke jongens.....), het weer in Nederland is superslecht en ik heb de bibbers: de 2e kuur komt er aan. Ferry is de enige die naar huis wil...uh moet. Hij zit qua werk in een drukke periode en ook tijdens de vakantie hebben ze hem niet met rust gelaten.

Mijn haar is nu 4 dagen aan het uitvallen en hoeveel haar heeft een mens in godsnaam?!? Vooral tijdens het douchen verlies ik hele plukken tegelijk en nog steeds ben ik niet kaal. Ik word er helemaal kierewiet van. De eerste 2 nachten heb ik amper kunnen slapen. De hele nacht was ik aan het voelen of  mijn kapsel al op mijn kussen lag. In de ochtend moet ik eerst het bed ontharen, de hele dag ben ik haren aan het opvegen (was ik even verlost van het vele geveeg ten gevolge van ons eeuwige verharende husky, Snow...) en ik inspecteer elke hap die ik in mijn mond doe. Mijn kapsel gaat er ook steeds slechter uit zien en ik heb medelijden met vrouwen die altijd met zo weinig haar door het leven moeten.

Mijn haar is nu zo dun dat ik vandaag voor het eerst mijn kankermustje ga opzetten. Ik ben nog redelijk toonbaar zonder, maar ik ben bang dat mijn hoofd gaat verbranden. Want vandaag, de laatste dag, ga ik lekker de hele dag aan het Gardameer liggen inclusief mijn e-reader. De laatste dag zon! De meiden gaan naar het zwembad en Ferry werkt wat en gaat boodschappen doen voor de terugreis.

En zo lig ik dan in mijn eentje op mijn stretcher te genieten van het zonnetje. Om mij heen zie ik veel vrouwen met weelderige haardossen nonchalant opgestoken, lekker bruin en gehuld in Ibizastijl bikini's. Natuurlijk zijn er ook veel  vrouwen type moeke en zelfs met hoog bejaardgehalte...maar daar let ik niet op.

Ik zie mijzelf op die stretcher liggen: een paar kilo te zwaar (tja na de operatie nul aan sport gedaan maar wel emo-chocolade-vreterijen gehad), een grote scheef trekkende bikinitop (mijn nepborst is dominant over mijn echte borst en neemt constant de meeste plaats in), een blauw oog (tja....ruzie gehad met de reling tijdens een boottochtje), geen make-up op (tranende ogen als bijwerking) en een kankerdoekje op mijn hoofd. Ik bedoel maar.....woest aantrekkelijk...ggggrrrrrrr!

Haaruitval - 13 juli 2012

Vandaag, vrijdag de 13e, is symbolisch begonnen....mijn haar laat los.....het is 14 dagen na de eerste chemo.

We zijn nu een kleine week in Italië, de lang gehoopte vakantie en we genieten. Bella Italia is het kleine Benidorm van het Gardameer en dat vinden de meiden geweldig....en wij hangen het cliché aan: als de kinderen het leuk hebben dan is het voor ons ook goed.

Het weer is voortreffelijk, de caravan is geweldig (2 douches en 2 wc's.....beter dan thuis..) en elke dag een ijsje. Ik voel mij redelijk goed, heb wel in het begin wat last gehad van kortademigheid, dikke keel, pijnlijke mond en brandende/ tranende ogen, maar dat is allemaal goed te doen en zeker in deze prachtige omgeving. Wat wil een mens nou meer!

Tja...wat wil een mens meer? Dit mens wil eigenlijk wel meer: ik wil stoppen met kanker! Ik ben net begonnen en er alweer klaar mee, ben het nu al zat. Tot nu toe zat ik in de flow van alle onderzoeken en had ik deze vakantie als lichtpuntje. Maar hierna is het een oneindig en donker gat, er is niets om naar uit te kijken, alleen de chemo's aftellen. Het idee dat ik tot het einde van het jaar aan het kuren ben...gatver...ik wil dan ook niet naar huis. Ik blijf lekker in Italië, het land zonder chemo's en met lekkere ijsjes! Ze zoeken het maar uit daar in dat Gouda..

Voor het eerst mis ik nu op vakantie ineens mijn lange haar. De meiden zijn elkaar aan het vlechten en Indy mag zich normaliter altijd uitleven op mijn haar, ze wil namelijk kapster worden en moet veel oefenen. Beide vergeten we werkelijk dat ik nu kort haar heb; ik ga voor haar klaar zitten in de "kapperstoel" en zij haalt de borstels en elastiekjes...en ineens kijken we elkaar aan: vlechten kan niet meer..mijn haar is kort! Hilarisch!

Maar sinds vandaag is er iets nieuws bij, de haren laten los. Ik merk het met kammen. De meiden proberen er nog een draai aan te geven....bij elke kambeurt verliezen zij ook zoveel haren, maar ik weet direct dat het begonnen is. Het is ook redelijk op schema, de meesten krijgen rond de 10e-18e dag last van haaruitval.

Ik ben er redelijk laconiek onder, je weet dat het gaat gebeuren. Wel is het spannend hoe snel het gaat. Van sommigen hoor ik dat het in 3 dagen gebeurd is, in 3 dagen ben je kaal. Ik ben benieuwd en gelukkig ook voorbereid, ik heb in mijn koffer een "kankermutsje" gedaan!


Haar kort knippen - 5 juli 2012

Vandaag is het tijd voor een nieuw hoofd!

Ik ben superwonderlijk al weer redelijk fit na de vreselijke ervaring te Gouda. Ik loop nog niet de hele Hoogvliet door maar na jaren van dit boodschapritueel ben ik hier eigenlijk niet rouwig om. Kennelijk heb ik de afgelopen week zoveel keren de toilet bezocht dat het gif alweer grotendeels uit mijn lijf is. Morgen is het al weer 7 dagen na de kuur en vervalt het strenge ritueel van doortrekken.....

Het doortrekritueel is afkomstig van het ziekenhuis. De eerste week na de chemo moet ik het liefst een andere toilet nemen dan de rest van het gezin of elke keer schoonmaken en 2x doortrekken met de deksel dicht....
Toen ik dit hoorde vroeg ik mij gelijk af hoe vaak ik dus onbewust op een "giftige" wc heb gezeten in openbare ruimtes.....tja het gevaar zal wel meevallen maar franky hier is doodsbang en vraagt bij alles wat ik ook gebruikt heb, of het veilig voor haar is.....de schat is een beetje paranoia....

Maar goed; mijn nieuwe hoofd. Over 2 dagen vertrekken we dan toch nog richting Italië voor de lang verwachte vakantie. De kans is zeer groot dat ik halverwege deze vakantie mijn haar ga verliezen en ik heb absoluut geen zin in lange plukken op mijn kussen te Bella Italia. Na wat overpeinzingen heb ik beslist de pruik nog even te laten voor wat het is en voor de zekerheid wel een paar chemomutsen-en petjes mee te nemen (hier in huis zeggen we lekker: kankermutsen.....).

Wel laat ik mijn haar voor vertrek nog kort knippen en ga ik mijn staart doneren aan Stichting Haarwensen. Dit haar gaat naar pruiken voor kinderen tot 18 jaar. Is nog iemand blij met die geverfde droge oorspronkelijk grijze lokken.....
Ik bel de kapper en vertel mijn plan, ze zijn direct enthousiast en om 13.00 uur mag ik komen.

Ik ben zowaar niet gespannen, na het drama van de kuur verleg je kennelijk weer je grenzen. Ik ben nu even niet meer bang of zie nergens tegen op, behalve tegen de volgende kuur. Of ze het in Gouda gevoeld hebben weet ik niet, maar ik word bijna tegelijkertijd gebeld door de mamacareverpleegkundige (waarvan ik de naam maar niet kan onthouden en nee dit is deze keer geen jonge vlotte meid zoals de specialisten......ze is wel jong maar meer categorie tutje...). Ze vraagt hoe het met mij gaat, ook zij was geschrokken van mijn enorme ziek zijn! Wauw.....wat bijzonder dat ze dit zegt en dat ze dit doet en nog weet. Ik ben dus geen nummer daar...!

Ik bespreek mijn angsten en zij probeert mij gerust te stellen. Ik heb nieuwe medicatie voorgeschreven gekregen, de crème de la crème van de antibraakmiddelen, Emend genaamd. Ze heeft er vertrouwen in dat het de volgende keer beter moet gaan......oké....ik ga ook werken aan dat vertrouwen...

Nadat ik heb opgelegd gaat de telefoon weer. Het is onze lieve psych te Wassenaar. Wij zijn hier een jaar geleden via via terecht gekomen toen we heel slecht zaten door offensief gedrag van een eerdere eega en de verwijdering van mijn oudste. Zij kwam als een geschenk omdat zij mij toen redelijk op de been heeft gehouden en mij kracht, inzicht en positiviteit heeft gegeven. Ik zat toen niet alleen in groot verdriet maar ook in een enorme machteloosheid en volgens psych wordt een mens hier ziek van......tja.....nog geen jaar later.....maar goed dat zullen we nooit weten. Het is ook niet belangrijk, het is juist wat ga ik ermee doen en hoe ga ik ermee om.

Psych, die Boeddhistisch aangelegd is, vertelt vandaag ook weer dat ik dus duidelijk een waarschuwing heb gekregen en ook een 2e kans. Een kans die ik met beide handen moet aanpakken. Wat ga ik er van leren dat mijn verdere deel van mijn leven voor mij nog veel beter gaat worden? In mijn geval is dat onder andere geen aandacht meer geven aan negatieve aandacht van die ander, loslaten, accepteren, geloven in mijzelf en beter voor mijzelf gaan zorgen. Klinkt simpel en logisch toch ...niet? Nu nog doen....

Maar goed om terug te komen op het nieuwe hoofd, vanmiddag was het dan zo ver:

 Ciao ben even naar Bella Italia xxx



1e AC chemokuur - 3 juli 2012

Vier dagen geleden was het zover, de eerste van de 4 AC chemokuren......

Voor vertrek naar het ziekenhuis moest ik al starten met een anti-braakmiddel waar ik mij natuurlijk stipt aan heb gehouden. Laten we duidelijk zijn: ik wil niet braken, ik peins er niet over! Als ik ergens bang voor ben....

Op de 4e verdieping van het Groene Hart Ziekenhuis zijn de chemokamertjes, quasi gezellige ruimtes met superdeluxe tandartsstoelen. Het is er erg rustig en ik krijg een hele kamer voor mij alleen. Minder confronterend zeg maar zo voor de eerste keer.

Na installatie op de grote stoel worden mijn handen in een ruime bak warm water gezet. Het lijkt wel de wachtruimte van de manicure, maar helaas.....het warme water is voor de aderen en niet voor de nagelriemen. Ondanks dit trucje lukt het prikken pas na een aantal pogingen, ppfff au! Het zweet staat al op mijn rug en we moeten nog beginnen.

Er gaan meerdere verschillende middelen mijn aderen in, ook weer iets tegen het braken, jippie! Een van de kuren heeft een fijn kleurtje, oranjerood. Het is zo'n vreselijk giftig spul dat ik echt doodstil moet zitten zodat het infuus geen risico op lekken geeft. Prompt krijg ik kriebels in mijn neus en een zware ademhaling. Is het psychisch of voel ik het echt? Mijn ademhaling wordt zwaarder en even denkt men aan mijn hart. Nee gelukkig die doet het nog naar behoren. Het is waarschijnlijk een van de vele bijwerkingen die je kunt krijgen. En als het hier bij blijft dan hoor jij mij niet klagen!

Dat was alleen te vroeg gejuicht..... ik ga kiplekker naar huis, eet nog fijn mee met het gezin..... maar dan:

Ik word in de avond in een rap tempo enorm misselijk en begin te braken, help!!!. Ferry belt gelijk het ziekenhuis en krijgt fiat extra medicatie te geven maar die helpt niet. Ik lig doodstil op bed in de hoop dat het snel over gaat maar dit lukt niet. Ik voel mij werkelijk doodziek! In de ochtend spuug ik nog een aantal keren en ik kan niets meer drinken en hou geen medicatie meer binnen.  Ik voel mij per minuut zwakker worden...

Ferry vertrouwt het niet en belt met het ziekenhuis, we mogen gelijk langs komen. Trillend schuifel ik de auto in op weg naar Gouda. Onderweg probeer ik mij zo stil mogelijk te houden en vloek inwendig op de patiëntenstop van Zoetermeer, moet ik ook nog eens vele kilometers vervoerd worden, ggrrrr!

Bij binnenkomst bij de SEH zien ze gelukkig snel de ernst in en piepen direct een dokter op. Tja het is zaterdag en die zat waarschijnlijk net aan een fijne brunch met haar gezinnetje want we moeten behoorlijk lang wachten.

Gelukkig is het spugen gestopt maar ik kan helemaal niets verdragen, geen geluid, geen licht, geen enkele actie eigenlijk. De verpleger is superaardig en probeert mij mentaal op te porren. Ik moet positief blijven dat is heel belangrijk in deze situatie. Ik knik flauwtjes en denk: doe het lekker zelf!

Nadat de internist gearriveerd is gaat het snel. Mijn hart wordt gecontroleerd, die gaat nog goed. Mijn bloed ook, alleen ik droog uit. Dus hopsa.......weer een infuus met vocht inclusief medicatie en een bed op zaal wordt gereed gemaakt. En zo lig ik dan ineens tussen 5 andere stumperds te Gouda....

Ik ben zo vreselijk suf, ben nergens toe in staat. De misselijkheid gaat wel, maar ik ben tot op mijn bot toe vermoeid. Zelfs de dagelijkse controles op zaal vallen me zwaar, het uitsteken van mijn arm voor de bloeddrukmeter voelt als het lopen van een marathon. Ik kan alleen roerloos op mijn bed liggen. En dan lig je "gezellig" op een zaal bijna rug aan rug, met allerlei problematiek en allerlei soorten bezoek.

Mijn buurman aan de overkant heeft flinke darmproblemen en moet constant verschoon worden, mijn buurvrouw heeft een drankprobleem en snurkt zich een slag in de rondte, de andere is ernstig geel en daarnaast ligt oma van 93. Vreselijk dement inclusief een zeer grote lawaaierige familie. Een onrust wat dat kleine wijfie met zich mee brengt is ongehoord, ze zet de hele zaal op stelten en moet s'nachts zelfs in de koffiekamer gezet worden. Ik en een andere buurman zijn de enige twee met een waarschuwing op het bed: let op giftig.......
Alles wat wij gebruikt hebben moet volgens een speciale procedure afgevoerd worden ter bescherming van het personeel. Lekker dan!!!

De eerste 2 dagen gaan nog enigszins in een roes. Ferry en Indy komen op visite maar dat valt me zwaar. Ik word onrustig omdat ik toch een soort van beleefdheid in mij heb, zo van hé....ik heb bezoek, ik moet leuk zijn. Het lukt me niet, ik ben moe met hoofdletters, ik kan niet uit mijn ogen kijken en ik voel mij depri. Dit is toch onmenselijk. Ik vraag mij werkelijk af waarom mensen dit doen zonder een reële levensverwachting. Ik bedoel voor het rekken van een aantal maanden......Ze lijken wel gek! Sterker nog ik overweeg zelf ook niet meer te komen terwijl ik nog genezen kan worden. Lekker boeiend! Dan maar ziek......alles beter dan dit. Bij het weggaan smeek ik aan Ferry of hij in godsnaam heel hard voor mij wilt duimen.

De 3e en de 4e dag zijn nog erger. Lichamelijk gaat het iets beter, de misselijkheid is weg maar de vermoeidheid niet en ik loop nog steeds met het infuus achter mij aan te slepen. En dat is niet handig als je om het uur naar de toilet moet ten gevolge van alle zakken vocht die ze in mij pompen.
Ook gaat de herrie op de zaal mij enorm opbreken, ik word gek van die demente bejaarde. Het lijkt wel of ik in het circus lig! Slapen lukt niet, maar ook kan ik mij niet tot lezen, tv kijken ed. zetten. Ik lig te wachten , te wachten en te wachten tot de dag weer voorbij is. Ik probeer ook zoveel mogelijk eten in mij te proppen zodat ik snel weer fit word, ik wil namelijk naar huis. Nu!

En dan is dinsdag het verlossende woord: u mag naar huis! Het infuus gaat er af, extra medicatie wordt voorgeschreven en ik bel Ferry, kom mij nu halen please.........Maar helaas hij is aan het werk en ik moet ruim een uur wachten. Maar mij krijgen ze dat bed niet meer in, ik sleep mij een beetje heen en weer tussen gang, toilet en een bankje voor de lift en dan is het zover: IK GA NAAR HUIS!!!!