Pilletjes die tot een zoektocht leiden - 7 december 2018

Een paar weken geleden ben ik gestart met de voorgeschreven medicatie, een antidepressiva. Ja een antidepressiva....ik zeg het gewoon zoals het is. Ik wil mij er niet voor schamen, ik weet dat ik niet alleen ben. Maar toch... is dit falen? Ben ik depressief? Geen idee, ik ben gewoon zo bang... Mijn lichaam is op hol geslagen. De start van de medicatie verergert eerst de klachten. Dit is een onmogelijke opgave, mijn klachten zijn al onhoudbaar. Ik ben vele kilo's kwijt, ik ben gekluisterd aan het huis. Ik kan alleen nog maar trillen, non stop. Gewapend met extra kalmeringsmiddelen begin ik met die hele kleine pilletjes. Gaan mij deze helpen? Nu ik ingestemd heb om te starten, kan het mij ineens niet snel genoeg gaan. Ik kan niet meer, ik ben op. Ik start en ja daar is de tsunamie van angst, het kon dus nog erger. Ik sluit mij voor 2 weken op in mijn slaapkamer en lig vele uren met oortjes in te luisteren naar pling plong muziek en probeer de onmogelijke opgave te doen; ga in de angst zitten. Accepteer dat het zo is, vecht er niet tegen. Een hele zware opgave kan ik je verzekeren. En dan na een ruime 2 weken is daar ineens een rustig lichaam. Ik slaap nog amper, maar het trillen is gestopt. Hè waar is de angst? Hè waar is de prop in mijn keel en waar is het constante misselijke gevoel? Het is weg! Ik kan weer eten! Hoe blij kan je zijn met dit basale begin. Ik besef mij dat al meerdere jaren het leven steeds zwaarder wordt. Ik ben vooral moe, zo moe, enorm moe, MOE met hoofdletters. Ik wil rusten, maar ik kan niet rusten. Mijn lichaam zit al heel lang vast in haar 5e versnelling. Vastgeroest, ik krijg de pook er niet meer uit. Mijn lichaam is gaan trillen, mijn geest is bang geworden. Ik ben mijzelf kwijt. Altijd kon ik bouwen op mijzelf, wat er ook gebeurde; een jarenlange aanval vanuit mijn ex-man, het is zwaar, het doet pijn. Achteraf had ik stabieler willen zijn, zeker voor mijn kinderen. Maar ik ben mijzelf niet zo enorm kwijt geraakt zoals nu. Het verlies van mijn zoon die al 8 jaar uit beeld is, wat rauwe intense pijn geeft en vooral ook zoveel zelfverwijten. Maar zoveel angst zoals nu, nee die was er niet. Het conflict met het AMK, wow, wat heeft dat er ingehakt! En als toetje de bortskanker, een levensveranderde ervaring. Maar gek genoeg, voelde ik mij in die tijd sterk, zoveel warmte en compassie rond mij heen. Een enorm ingrijpende tijd maar ook soms zo mooi, zo puur. En natuurlijk kwam hierna een nieuwe baan, hard werken, heel hard werken, achteraf te hard werken. Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn werkgever maar ook vooral naar mijn gezin. Ik moet goed voor ze zorgen, ik moet een goede moeder zijn. Ik droeg uit eigen keuze alle verplichtingen zowel als moeder maar ook als vader. Ik probeerde leegtes van anderen op te vullen. Wat een ander niet doet, dat doe ik wel. Het ging automatisch. Ik moest dit doen. En toen kwam de dag dat mijn man failliet ging, mijn werkgever ging reorganiseren en wij noodgedwongen moesten verhuizen... en ik sloeg op tilt. Na weken van pure doodsangst in de overtreffende trap, is daar medicatie, antidepressiva... Het voelt als falen. Ik wil niets wegduwen met een pilletje. Ik wil mijn levenslessen aangaan. Ik bezoek al maanden een psychologe, ik begrijp alles wat zij zegt, ik zie het ook. Dus nu moet ik anders worden, nu moet ik het anders doen. Ik moet beter voor mijzelf gaan zorgen, ik snap het heus wel, maar help waarom trilt mijn lichaam zo? Ik moet dit nu goed doen, vooral vanaf nu helemaal goed. Ik kom er achter dat ik veel moet. Waarom moet ik toch zoveel? Tel ik alleen mee als ik perfect ben? Is het mijn schuld als anderen niet happy zijn? Mijn omgeving heeft altijd mijn zwakke plek gezien, wat zij niet voor elkaar kregen, wordt door mij met alle liefde volledig gedragen. Ik neem onvolkomenheden van anderen graag mee in mijn rugzak en blijf met deze ballast de marathon lopen. Hoe komt dit toch? Het bekende verhaal dat je op een gegeven moment in je leven mechanismes gaat verzinnen die op dat moment de oplossing waren, die op een gegeven moment passé zijn als je volwassen wordt. Er is in mijn leven nog nooit aandacht geweest voor mijn pure ik. Wie ben ik, wat wil ik en waar word ik nou blij van.... een start van een zoektocht.

Ik ben zo bang! - 3 november 2018

Dagen, weken achter elkaar angst. Doodsangst. Waarvoor? Geen idee. Mijn lichaam is op hol geslagen. Zoveel overwonnen, altijd beide benen op de grond gehad. Altijd een positieve nuchtere kijk en vooral gewoon doorgaan. Het is weg, het licht is uit. Ik ben compleet mijn eigen ik kwijt. Ik ben in een burnout beland, eentje die al veel langer zijn aanwezigheid aankondigde, maar waar ik niet naar wilde of kon luisteren. En nu is de burnout het zat, hij zet met flink geschut in: angst! Mijn systeem is compleet overprikkeld, mijn zenuwstelsel is overstuur en stuurt alleen nog maar alarmsignalen uit. Ik slaap al weken amper, eten lukt niet meer, er is 10 kilo van mij verdwenen. Zo vanzelf, ik ben aan het overleven. Psycholoog en huisarts zetten alle zeilen bij. Er wordt van alles uit de kast gehaald om mij te kalmeren. Het helpt nog niet. Ik ben te ver heen. Ik kan niet meer alleen thuis blijven, ik durf het niet. Mijn omgeving maakt zich zorgen, wie is die dunner wordende trillende vrouw? Wat gaat in haar om, waarom van die holle ogen? De huisarts probeert haar laatste redmiddel, opstarten van ingrijpende medicatie. Iets moet mij kalmeren zodat ik weer een stijgende lijn kan gaan maken. Help! Ook dit durf ik niet. Ik ben zo bang voor deze medicatie. Waarom? Ik heb jaren allerlei troep geslikt voor de bortkanker, waarom nu zo angstig? Ik weet het niet, ik kan niet meer. Psycholoog probeert het op een andere manier, het slaat niet aan. Dan grijpt mijn man is; ik moet starten met medicatie. Niemand houdt het zo meer vol.

Waar is het licht? - 3 oktober 2018

Help! HELP! Help mij dan... Wie heeft het licht uit gedaan? Help, mijn lichaam trilt, ik kan er niet mee stoppen. Er raast een orkaan door mijn lichaam. Ik tril, tril, tril...ik ben bang! Waarvoor? Geen idee. Ik ben gewoon bang. ANGST!Ik ga weer terug naar bed, ik wil ontsnappen hier aan. Ik wil slapen. Ik kan niet slapen. Waar is mijn mobiel? Ik moet meditatiemuziek luisteren? Ik moet de psycholoog bellen! Ik kan niet bellen. Ik ben zo bang. Help! Ik moet wat eten, ik kan niet eten. Er zit een prop in mijn keel. Mijn maag protesteert. Help wat is er aan de hand? Ik ben zo bang! Ik kan niet meer. Help, wie zorgt dat dit nu over gaat. Ik kan niet meer, ik ben zo bang.....

Zonder zijwieltjes fietsen! - 2 mei 2018

In januari 2013 ben ik gestart met Tamoxifen, eerst nog voor 5 jaar wat later werd bijgesteld naar 7 jaar. De eerste jaren vielen zwaar, maar ik zat nog vol in de re-integratie. Het terugkomen in het normale (werk)leven heeft tijd gekost. Eerst rol je van controle naar controle, meet je bijna elke dag de groei van je haar en krijgt de hele verwerking beetje bij beetje een plek. Dat je nogal brak bent, is iets wat je bijna klakkeloos accepteert. Want hé als je ziet waar ik vandaan kom....dan is dit nog een zegen!

Maar zo ineens ben je jaren verder. Je leert nieuwe mensen kennen, mensen die niet weten dat je ernstig ziek bent geweest, je doet je stinkende best om 100% perfect te functioneren en voordat je het weet ben je weer een "normaal" mens. Gewoon normaal, niet meer diegene die kanker heeft gehad. Maar dat normaal zijn gaat opbreken, want de behandelingsschade, je veranderde persoonlijkheid en vooral ook de Hormoontherapie zorgen er voor dat je niet meer "normaal" bent. Ik ben als mens enorm gegroeid en heb veel geleerd. Maar daarnaast heb ik wel een lijf die duidelijk verwondingen heeft. Kon ik vroeger bergen verzetten, was ik uberflexibel en megasterk, moet ik nu concluderen dat ik vanaf 2012 in een rap tempo verouderd ben. Ik piep en ik kraak, lichamelijk en geestelijk. Ik heb AUtjes, ik ben sneller moe en ik beweeg als een bejaarde.

De medici verwijzen graag naar de bijwerkingen van alle medicatie en terecht denk ik. Heel vaak denk ik terug naar 2012. Ik heb alles als zoete koek geslikt, ik was niet assertief. Het hele behandelprotocol heb ik lang zonder enige aarzeling gevolgd. Maar nu denk ik wel eens; ben ik niet overbehandeld? En tegelijkertijd snap ik ook het dilemma van de artsen, want hoe onbetrouwbaar is het kankermonster wel niet?! En toch ben ik hierin aan het veranderen, voor diegenen die mij volgen weten; ik ben met de hormoontherapie aan het rommelen geslagen. Dan weer even stoppen, dan weer herstarten, dan weer een ander middel, etc. De klachten werden te ingrijpend, hadden een te grote inbreuk op mijn welzijn. En omdat dit ongewijzigd bleef, heb ik onlangs doordacht beslist; ik stop definitief. Ik slik  niets meer, geen Tamoxifen, geen Anastrozol meer. Het is klaar, ik heb van de 7 jaren een kleine 5.5 jaar vol gemaakt. Ik vind het goed zo, mijn geest zegt dat het nu echt voldoende is geweest. Klaar!

En dit klaar zijn, wordt ineens wel heel erg rigoureus, want ook de oncoloog gooit het roer om. Nu ik geen medicatie meer slik, is er geen aanleiding meer om de controles te continueren. Oh, maar dit komt even hard binnen! Kan ik dit wel? Iets van routine, iets van schijnzekerheid, iets van emotioneel verbonden zijn met je arts. Meer dan 5 jaar is zijn mijn rots in de branding geweest en was zij een trouwe deelnemer aan mijn leven. Heel even raak ik emotioneel, kan ik wel zonder haar? Ik moet nu ineens mijn zijwieltjes van mijn fiets afhalen, tenminste zo voelt het! Kan ik  nog wel los fietsen? Is de fiets niet te groot? Maar gelukkig, daar is dat "normale" leven weer. Duty calls.... lang erbij stil staan kan ik niet. Ik loop het ziekenhuis uit en sjees plankgas richting werkgever, op naar de drukke werkagenda....