Op de mededeling "mevrouw u heeft een kleine hernia bij de L5, S1," ontstaat er bij mij een grote glimlach. Man en een dochter die ook mee zijn, zuchten hoorbaar. Gelukkig het is maar een ordinaire hernia! Als het alternatief kanker is, dan is alles relatief. Aan hernia ga je niet dood en aan kanker wel. Zo banaal is het gewoon.
Het is een maand of drie geleden ontstaan, een zeurende pijn in bil, heup en achterbeen. Soms behoorlijk aanwezig en soms licht voelbaar. Ik kan er geen peil op trekken. Sporten doe ik nog steeds en gek genoeg gaat dit redelijk goed. Oke ik voel wel mijn been, maar naast alle andere spierpijnen, is het niet alarmerend.
En toch laat het mij niet los. Anno 2016 is het gebruikelijk eerst het een en ander te googelen en zo rol ik van een mogelijke slijmbeursontsteking, verrekking, naar slijtage en inderdaad uitzaaiingen. Ik heb eerder met mijzelf afgesproken dat als de klachten langer dan twee weken aanhouden, ik de medici mag vragen of dit geen gevolg van kanker is. Meestal houden voorbijkomende pijntjes niet zo lang aan en is een sprintje richting ziekenhuis niet nodig. Spier en botpijn zijn mij helaas niet vreemd, het is een bijwerking van de Tamoxifen (hormoontherapie). Maar deze keer voelt het toch anders.
De oncologe vraagt goed door waar de pijn exact zit, want ook zij weet dat Tamoxifenklanten worstelen met pijnklachten. En wat haar hierin triggert is mijn opmerking dat de pijn niet aan twee kanten zit, maar echt ter hoogte van de rechterbil. "Loopt u maar gelijk door voor een röntgenfoto van de heup," is dan ook haar advies. Het zal niets zijn zegt ze nog geruststellend, maar ik weet zelf wel dat borstkankercellen vaak lonken naar het heupbot. Maar gelukkig laat de foto, naast lichte slijtage, geen gekkigheden zien. En om een lang verhaal kort te maken: via de neuroloog een MRI laten maken en nu dus de uitslag. Een doodgewone hernia. Hele volksstammen hebben deze vervelende kwaal en ik dus nu ook. Oef! En nu op zoek naar een fijne fysiotherapeut.
