Mama waar is mijn mobiel? Mam heb jij mijn sleutels gevonden, mam hoor je mij wel? Mam waarom reageer je niet? Of waarom reageer je zo geïrriteerd Mam? Je kan toch gewoon antwoorden? Is het zo erg dat ik drie achter elkaar mijn broek in de was gooi en een puinzooi van mijn kamer maak? Maak je niet druk en oh ja, had ik al gevraagd of je mij vannacht kan ophalen? Ik heb namelijk een feestje.... Uh, vind je dit niet leuk voor mij? Het is toch niet erg, je bent toch morgen vrij?
Nou dat zal mama even haarfijn vertellen; ja dat is wel erg want ik ben namelijk zorgmoe! Ik heb jaren met veel liefde voor jullie allemaal gezorgd, jaren achter elkaar mijn bed uitgestapt voor speentjes, boze dromen en natte broeken. Jaren heb ik jullie aangehoord, meegedacht, vele malen tot tien geteld, geholpen met huiswerk, langs voetbalvelden gestaan, surprises geknutseld, tranen gedroogd etc, etc. Jaren achter elkaar, mijn oudste is nu twintig dus tel maar uit hoe lang lang is.... Maar ik kan het niet meer opbrengen. Hoe hard ik ook probeer, ik kom niet meer in de zorgmodus. Sorry! Het lukt niet meer...
Manlief heeft er ook last van, nee niet van zijn zorgmodus, maar van die van mij. Het ontbreken ervan zeg maar. Op een of andere manier krijg ik constant het idee dat ik de spil van het gezin ben, dat ik functioneer als ieders geheugen. Manlief vraagt mij geregeld hoe laat dochters naar school moeten, of ze vandaag moeten werken of zelfs waarom ze zo kortaf zijn. Uh, weet ik veel! Denk zelf, vraag het haar zelf en vooral onthoud zelf, schreeuw ik het bijna uit! Vroeger kon ik werkelijk zonder enige moeite en gedachteloos correct antwoorden. Nu moet ik graven in mijn geheugen, want dochter heeft vast verteld waar ze is of wat er is, maar ik weet het niet meer. Misschien als ik mij goed concentreer kom ik wel weer op het antwoord, maar hier heb ik zo geen zin in. Het is te veel moeite, ik ben immers zorgmoe!
Omdat ik mijn hierin totaal niet herken, want waarom heb ik dan in godsnaam vier kinderen op de wereld gezet, verricht ik verder onderzoek. Ik klaag wat bij vriendinnen en collega's, ik google wat, lees van alles en wat blijkt: die ellendige overgang is de schuldige! Weer die overgang, weer die ondergewaardeerde narigheid! Ik smeek bijna om een flinke portie Oestrogeen vermengt met een toefje Progesteron. Daar zou ik echt van opknappen. Maar dit mag niet meer, zelfs een homeopathisch vervangend pilletje is verboden, helemaal niets. Gewoon cold turkey! Dankjewel borstanker.
Op zich is zorgmoe zijn begrijpelijk, de overgang regelt immers een nieuwe fase van het leven. Je bent nu niet vruchtbaar meer, dus aantrekkingskracht voor de mannelijke jager is niet meer nodig. Dit verklaart onder andere de gewichtstoename gecentreerd rond je middel, bye, bye ubervrouwelijke zandlopersshape, ennuh welkom donkere haren op je kin.... Vervolgens gaan je kinderen de deur uit, je moet je onthechten van je kroost. Dus een zorgmodus is helemaal niet zo handig meer, want dit zou het loslaatproces kunnen verstoren. Dit zou betekenen dat je je kids weigert het huis uit te laten gaan of ze dagelijks belt om te vragen of ze wel gezond hebben gegeten, hun bed opgemaakt is en of ze niets kwijt zijn. Nee, dit is niet de bedoeling , hier worden zelfstandig wordende kinderen zeker niet blij van. Maar wat de natuur in mijn geval even vergeet is; dat ik niet heel jong was toen ik kinderen kreeg en dat ik door de borstkanker vervroegd in de overgang ben gekomen. Dus bye bye moederschap gaat voor mij nog helemaal niet op! Mijn pubers wonen nog allemaal thuis. Jippie, wat een feest al die schommelende, toenemende en afnemende hormonen onder één dak! Straks is mijn man ons moe.....doodmoe...
Rouwen - 16 oktober 2015
Still going strong... ja dat dekt de lading wel! Op het kankerfront is het rustig, elke controle is goed. Zorgen maken doe ik mij nog steeds niet. Dus kan ik dit boek nu sluiten? Nee, helaas; ik ben en blijf nog steeds overduidelijk een kankerpatiënt. Het leven na kanker vind ik zwaar. En ik besef steeds meer dat dit het nu is. Beter gaat het niet meer worden. Ik zit een rouwproces.
Ik ben nog steeds niet gewend aan mijn eigen nieuwe ik. Ik bedoel niet mijn lichaam, want een intensief sportprogramma heeft er voor gezorgd dat ik bijna alle chemokilo's kwijt ben. De nieuwe borst blijft beperkingen geven, maar het is goed zo. Ik heb nog steeds mijn lange lokken niet terug, maar ook dit is goed zo. Nee het zit in mijn psyche, tussen mijn oren zeg maar. Mijn hoofd weet nog steeds niet wat mijn lijf aan kan. Ik sta weer vol in het werkende leven en het gaat enorm goed. Ik verzuim niet, ik presteer en ik word gewaardeerd. Alleen als ik eerlijk ben; ik ben zo vreselijk moe en ik ben zo warrig. Wat hiervoor vanzelf ging, gaat nu alleen als ik alles op alles zet. Ik moet er alles voor opzij zeten. Mijn werkgever zei laatst tussen neus en lippen door dat ik toch wel chaotisch ben. Het was een losse opmerking, geen echt probleem. Maar wat kwam deze hard binnen! Ik...chaotisch?! Ik, de superwomen, ik moeder van 4 kids, altijd doorgaan, sterk, flink, scherp en precies. Naast een carrière heb ik in een sneltreinvaart kinderen op de wereld gezet. Huilbaby's had ik, een zware baan en na mijn scheiding, zelfs alleenstaand alles goed op de rit. Ik heb het allemaal zonder paniek gedaan. Een ijzeren structuur hield mij op de been. En nu? Nu kom ik chaotisch over en ja als ik heel eerlijk ben, die ijzeren structuur is inderdaad ver te zoeken.
Mijn zelfvertrouwen heeft een flinke knauw gekregen. Ik de sterke onafhankelijke moeder, raakt nu in paniek als mijn huidige man een week naar het buitenland moet. Help, ik kan niet in mijn eentje werken en het gezin draaiende houden! Ik heb geen rek meer, ik loop al op mijn tenen! Ik heb je nodig! Voordat ik het weet gooi ik deze teksten er uit. Uh wie is deze vrouw, ik sta er zelf versteld van. Ik schrik ook, dit klinkt gevaarlijk. Steven ik af op een burn-out? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik echt meer in balans moet komen. Er moet ook energie voor het privéleven overblijven, maar waar ligt de grens? Ik kan hem maar niet vinden. En ja, het werken brengt ook veel, ik tel weer mee, ik sta weer midden in de maatschappij. Ook een fijne drive voor mijn energie! Tja, lastig allemaal. En dan ben ik soms weer zo boos op die kanker, het is gewoon levenslang. Chemo's en hormoontherapie hebben blijvend mijn ik beïnvloed. En als ik heel eerlijk ben, ik ben er niet altijd leuker op geworden. Misschien komt dit weer als ik uitgerouwd ben.
Ik ben nog steeds niet gewend aan mijn eigen nieuwe ik. Ik bedoel niet mijn lichaam, want een intensief sportprogramma heeft er voor gezorgd dat ik bijna alle chemokilo's kwijt ben. De nieuwe borst blijft beperkingen geven, maar het is goed zo. Ik heb nog steeds mijn lange lokken niet terug, maar ook dit is goed zo. Nee het zit in mijn psyche, tussen mijn oren zeg maar. Mijn hoofd weet nog steeds niet wat mijn lijf aan kan. Ik sta weer vol in het werkende leven en het gaat enorm goed. Ik verzuim niet, ik presteer en ik word gewaardeerd. Alleen als ik eerlijk ben; ik ben zo vreselijk moe en ik ben zo warrig. Wat hiervoor vanzelf ging, gaat nu alleen als ik alles op alles zet. Ik moet er alles voor opzij zeten. Mijn werkgever zei laatst tussen neus en lippen door dat ik toch wel chaotisch ben. Het was een losse opmerking, geen echt probleem. Maar wat kwam deze hard binnen! Ik...chaotisch?! Ik, de superwomen, ik moeder van 4 kids, altijd doorgaan, sterk, flink, scherp en precies. Naast een carrière heb ik in een sneltreinvaart kinderen op de wereld gezet. Huilbaby's had ik, een zware baan en na mijn scheiding, zelfs alleenstaand alles goed op de rit. Ik heb het allemaal zonder paniek gedaan. Een ijzeren structuur hield mij op de been. En nu? Nu kom ik chaotisch over en ja als ik heel eerlijk ben, die ijzeren structuur is inderdaad ver te zoeken.
Mijn zelfvertrouwen heeft een flinke knauw gekregen. Ik de sterke onafhankelijke moeder, raakt nu in paniek als mijn huidige man een week naar het buitenland moet. Help, ik kan niet in mijn eentje werken en het gezin draaiende houden! Ik heb geen rek meer, ik loop al op mijn tenen! Ik heb je nodig! Voordat ik het weet gooi ik deze teksten er uit. Uh wie is deze vrouw, ik sta er zelf versteld van. Ik schrik ook, dit klinkt gevaarlijk. Steven ik af op een burn-out? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik echt meer in balans moet komen. Er moet ook energie voor het privéleven overblijven, maar waar ligt de grens? Ik kan hem maar niet vinden. En ja, het werken brengt ook veel, ik tel weer mee, ik sta weer midden in de maatschappij. Ook een fijne drive voor mijn energie! Tja, lastig allemaal. En dan ben ik soms weer zo boos op die kanker, het is gewoon levenslang. Chemo's en hormoontherapie hebben blijvend mijn ik beïnvloed. En als ik heel eerlijk ben, ik ben er niet altijd leuker op geworden. Misschien komt dit weer als ik uitgerouwd ben.
Het zal toch niet? - 30 maart 2015
Statistisch gezien zullen er circa twee
van ons achten geraakt worden door uitzaaiingen dacht ik toen ik mijn
lotgenotengroep van Herstel en Balans tweewekelijks zag. Nu 3 jaar later is de
eerste inderdaad getroffen. De eerste van ons allen waarbij de preventieve
behandeling niet afdoende is geweest. Wij zijn er allen stil van, ontdaan, wat
oneerlijk en ook een beetje angst; ben ik de volgende?
Ik ben er eerlijk gezegd niet vaak mee bezig, zoals eerder
geschreven; ik ben er van overtuigd dat het voortaan mijn deur voorbijgaat. Ik
sta dan ook weer vol in het leven. Ik werk weer volop, tja, eigenlijk meer dan
volop. Ik maak lange dagen, ik zet mij voor 300% in omdat ik het leuk vind,
omdat ik denk iets te betekenen te hebben en omdat ik ook niet altijd zo goed
mijn grenzen kan bewaken. Als ik niets zou vertellen zou niemand meer merken
dat ik bijna 3 jaar geleden de diagnose borstkanker gekregen heb. Maar dit is uiterlijke
schijn. Thuis weten zij wel beter, thuis ben ik weinig waard. Ik ben moe met
hoofdletters, warrig en futloos. Ik hou dit alleen vol omdat Ferry veel uit
handen neemt en omdat mijn meiden al wat groter zijn en dus meer zelfstandig.
En langzamerhand krijg ik steeds minder energie. Dit merk ik
ook met sporten, want ook dit doe ik gedisciplineerd. Ik sport 3x per week
waarvan 1x onder begeleiding. Het resultaat mag er zijn, mijn gewicht zakt en
mijn spieren groeien. Niet snel, maar er gebeurt wel wat. Het kost mij alleen
steeds meer moeite. Ik krijg steeds meer moeite met balans en motoriek. Ik zou
hier toch juist beter in moeten worden?!?
En dan kom ik ineens op een punt dat ik moet toegeven dat ik
teveel van mijzelf gevergd heb en dat meer rust toch gewenst is. Heel even
bekruipt mij de angst; ik zal toch niet weer kanker hebben? Waarom ben ik zo
moe, waarom zo duizelig, waarom zo krachteloos? Zal ik die tweede van de
Herstel en Balansgroep zijn? Nee, ik schud bijna krachtig mijn hoofd om dit
idee snel weg te sturen. Natuurlijk niet! En trouwens kanker merk je toch niet,
uh nee in het begin niet… Nee, ik laat dit niet toe, blijf reëel Sabine! Je bent
gewoon beetje overwerkt, gevalletje geen grenzen bewaken! Dus plan de campagne:
verlof nemen en bijslapen!
Borstkanker...ik? - 4 januari 2015
Long time no see....uh eigenlijk no written. Het is stil op deze blog. Niet qua bezoeken, want die gaan helaas nog door (hetgeen betekent dat er nog steeds lotgenoten zijn die vol in de behandeling zitten, want dan ga je informatie zoeken). Vanuit mij was het stil en dat is een goed teken.
Het fenomeen borstkanker staat steeds verder van mij af. Ik raak los van de medische molen waar ik ruim 2 jaar vol in heb gezeten. Mijn hoofd is nu bezig met nieuwe gebeurtenissen, gedachten en gevoelens. Geen chemo meer, geen ziekenhuizen en geen patiënt meer. Ik sta weer vol in het leven, ik ben op mijn werk aan een nieuwe uitdaging begonnen en probeer nog steeds fit te worden.
Dat laatste blijft lastig. Zo was ik 2014 gestart met gezond eten en veel bewegen, hetgeen resulteerde in - 6 kilo. Jippie!! Alleen hield ik het niet vol en zit er alweer +5 bij.....gggrrrr. Het werken en gezin slokt mij volledig op en dan bezuinig ik op de sportschool.... Ik merkte wel dat het sporten mij sterker en fitter maakte. Het had ook een goed effect op de resterende vermoeidheid die ik nog wel steeds meezeul. Dus ik pak deze levenswijze opnieuw op, maar deze keer met een stok achter de deur. Ik start volgende week met sporten onder begeleiding. Ik heb heel sjiek een Personal Trainer die mij in de gaten gaat houden. Spannend!
De titel van dit bericht; borstkanker....ik? is natuurlijk wel gechargeerd. Want natuurlijk ben ik dit niet vergeten. Zo sta ik nog steeds onder controle bij de oncoloog, eerst eens in de 3 maanden en sinds kort eens in de 6 maanden met daarbij jaarlijks een mammografie. Tot nu toe is alles goed. Mijn hartpompfunctie was bijna weer op zijn laatste niveau waardoor ik hiervoor geen scan meer krijg en de Dexascan wees uit dat mijn kans op botontkalking stabiel is. Kortom een geweldige score op het borstkankerfront.
Ben ik weer de oude? Nee dat niet, ik ben veranderd. Zo kamp ik nog met vermoeidheid, heb ik last van mijn bioritme (dag/nachtritme), ben ik sneller buiten adem en sneller duizelig, vlieg ik regelmatig op in lichaamstemperatuur en in temperament, ik ben minder stressbestendig, multitasking is onmogelijk geworden en mijn behoefte om te verzorgen is flink afgenomen. Volgens de oncoloog zijn de meeste klachten voortkomend uit de Tamoxifen, overgangsklachten dus... Jammer ik had hier eigenlijk nog niet aan willen beginnen!
Het fenomeen borstkanker staat steeds verder van mij af. Ik raak los van de medische molen waar ik ruim 2 jaar vol in heb gezeten. Mijn hoofd is nu bezig met nieuwe gebeurtenissen, gedachten en gevoelens. Geen chemo meer, geen ziekenhuizen en geen patiënt meer. Ik sta weer vol in het leven, ik ben op mijn werk aan een nieuwe uitdaging begonnen en probeer nog steeds fit te worden.
Dat laatste blijft lastig. Zo was ik 2014 gestart met gezond eten en veel bewegen, hetgeen resulteerde in - 6 kilo. Jippie!! Alleen hield ik het niet vol en zit er alweer +5 bij.....gggrrrr. Het werken en gezin slokt mij volledig op en dan bezuinig ik op de sportschool.... Ik merkte wel dat het sporten mij sterker en fitter maakte. Het had ook een goed effect op de resterende vermoeidheid die ik nog wel steeds meezeul. Dus ik pak deze levenswijze opnieuw op, maar deze keer met een stok achter de deur. Ik start volgende week met sporten onder begeleiding. Ik heb heel sjiek een Personal Trainer die mij in de gaten gaat houden. Spannend!
De titel van dit bericht; borstkanker....ik? is natuurlijk wel gechargeerd. Want natuurlijk ben ik dit niet vergeten. Zo sta ik nog steeds onder controle bij de oncoloog, eerst eens in de 3 maanden en sinds kort eens in de 6 maanden met daarbij jaarlijks een mammografie. Tot nu toe is alles goed. Mijn hartpompfunctie was bijna weer op zijn laatste niveau waardoor ik hiervoor geen scan meer krijg en de Dexascan wees uit dat mijn kans op botontkalking stabiel is. Kortom een geweldige score op het borstkankerfront.
Ben ik weer de oude? Nee dat niet, ik ben veranderd. Zo kamp ik nog met vermoeidheid, heb ik last van mijn bioritme (dag/nachtritme), ben ik sneller buiten adem en sneller duizelig, vlieg ik regelmatig op in lichaamstemperatuur en in temperament, ik ben minder stressbestendig, multitasking is onmogelijk geworden en mijn behoefte om te verzorgen is flink afgenomen. Volgens de oncoloog zijn de meeste klachten voortkomend uit de Tamoxifen, overgangsklachten dus... Jammer ik had hier eigenlijk nog niet aan willen beginnen!
Abonneren op:
Posts (Atom)