Bijwerkingen - 28 oktober 2012

Blèèèh, blurb, gaap en AU is een goede samenvatting van de week na Taxol en Herceptin.....

Maandag is mijn vaste kuurdag en vanaf woensdag/donderdag start de maag-darmproblematiek ......misselijk, weeïg, buikpijn en smaakverlies is dan wat de klok slaat....dit is eigenlijk elke week zo, dus dat zal wel van de Taxol komen.
Maar elke keer als de Herceptin meegegeven wordt (om de 3 weken) komen daar tot nu toe ook pijnklachten bij......pijnlijke heupen, bekken, spierpijn, kramp in billen en benen....en niet zo'n klein beetje ook...Wil geen aansteller zijn, maar het doet echt pijn! En dan te bedenken dat ik deze kuur nog 15x moet gaan krijgen....dat geeft de burger moed, zeg maar...

Zoals het ziekenhuis aangeraden heeft, slik ik nu veel paracetamol en dat geeft wel wat verlichting, alleen daar word ik weer misselijk van........dus nu ook maar aan de maagbeschermers....de apotheek doet goede zaken met mij!

Nu ik toch aan het klagen ben; ik ben door de kuren chemisch in de overgang gekomen, maar dat valt ook niet mee zeg! Mijn thermostaat is behoorlijk ontregeld..........ik hobbel van koud naar warm.....uh zeg maar naar heel warm binnen een paar seconden, de beruchte opvliegers.

Ik slaap er zelfs beroerd van, de halve nacht ben ik aan het vechten met het dekbed....zo lig ik er lekker diep onder inclusief een mutsje voor mijn kale bolletje en dan start er ineens een soort van innerlijke warmtemotor met draaien en voordat ik het weet, breekt het zweet mij uit...ik word er zelfs een beetje beroerd van....dus in no time moet dat dekbed van mij af en ook dat mutsje!!!! Hè hè dat ligt een stuk beter.....ik val zelfs weer in slaap om daarna rillerig wakker te worden. Wat heb ik het koud zeg! Waar is het dekbed en waar is mijn mutsje??? Bbbbrrrrrrr.......en Ferry naast mij is de halve nacht bezig met het ontwijken van mijn deel van het dekbed!! Je kan er bijna ruzie om krijgen....

Ondanks deze kuur mij nog steeds beter afgaat dan de vorige, ben ik wel onveranderd van mening dat chemo en ik geen vrienden zijn, het is enorm pittig..... maar gelukkig is er soms wel een beetje energie over voor een leuk gezinsuitje:

Haargroei - 23 oktober 2012

Zoals gewoonlijk na een Taxol kuur, ga ik de dag zelf witjes mijn bed in om na vele uren geslapen te hebben er met rode konen en neus weer uit te komen.....en stram en stijf.....Zo ook vandaag...en deze keer zie je ook goed dat ik vocht vast houd.

Bol hoofd, dikke oogleden...pppfff......het wordt steeds aantrekkelijker hier allemaal. Tel hierbij de extra kilo's op ten gevolge van mijn inactieve leven (behalve mijn actieve loopje richting de snoepla...) en begrijp dat ik mij soms voel als Captain éénborst in het leven van de Michelinmannetjes....uh vrouwtjes!! Er zijn minder erge dingen waarvan je depressief kan worden........%*&#%@!!!!

Maar er is ook heeeeeel goed nieuws te melden: mijn haar gaat groeien!!!!!! Kennelijk is de Taxol kuur niet giftig genoeg voor mijn haarcellen. Ik heb de laatste AC kuur op 10 september gehad en gestart met wekelijkse Taxol 1 oktober jl. en nu heb ik een karige donkere gloed over mijn hoofd. Achter is het beter te zien dan bovenop....ik show het even:

Ik geef toe het is karig, maar voor mij is het een mijlpaal!!!! Het zal nog wel vele maanden duren voordat de pruik, doekjes en mutsjes voorgoed de kast in kunnen om omgeruild te worden voor een semi-lesbisch kapsel (sorry...ik weet dat dit een vooroordeel is...) en nog vele jaren voordat er weer lange lokken zijn. Maar het begin is er!!!





4e Taxol en 2e Herceptin - 22 oktober 2012

Stand van zaken d.d. 22 oktober 2012: 4x Taxol en 2x Herceptin tot mij genomen! Nog 8x Taxol wekelijks en nog 16x Herceptin 3-wekelijks (tot oktober 2013) te gaan.




De chemozit gaat deze keer weer vlot.....goh ik krijg er ervaring in. Er is een leerling aanwezig die mij krijgt toegewezen maar wijselijk mij niet durft te prikken, ze heeft twijfels of het in 1 keer lukt.......er komt een "senior" bij. Oef kom ik daar mooi onderuit!

De chemokamer is overvol en deze keer weer met een aantal slechte gevallen. De jonge man van vorige keer (mega-mager en huilend) zit....nou ja ligt...recht tegenover mij. Hij is in en in wit en is nog magerder dan de vorige keer. Hij ligt plat in zijn stoel met zijn ogen dicht en ondergaat het indruppelen van de chemo gelaten. Dit drukt de sfeer in de zaal, het is er redelijk stil en er wordt niet gelachen. En de een na de ander wordt weggeroepen voor de dokter en komt terug met een afspraak voor een scan....en dit is niet gunstig. Een scan geeft uitzaaiingen aan.......

En wij zitten ook stilletjes de chemo te ondergaan. Ferry is druk met nu 2 weigerende I-pads.....pokkedingen.....en ik tracht wat te lezen maar de concentratie is ver te zoeken.  Ook ik word bij de dokter binnengeroepen....niet mijn favoriete medicus...het is niet mijn eigen oncoloog. Ik heb al vaker gemerkt dat deze dame nogal cynisch neigt te zijn, kort van stof en aparte ideeën heeft..

Toch leg ik bij haar mijn angst neer: mijn tumor is in mei 2012 verwijderd waarna de chirurg zei dat de snijvlakken schoon waren maar richting borstspier dun, voor haar gevoel te dun (lees kleiner dan 1 mm......dun dus!). In het rapport van de patholoog staat ook krap radicaal verwijderd.....

Aangezien ik ook best wel een oncoloog had willen worden........google ik mij suf en heb online overleg met een aantal semi-specialisten. Daaruit blijkt dat er wereldwijd onduidelijkheid is over de vereiste snijmarge en de kans op een recidive (terugkomst van de tumor op die plek). Een ruimere marge is wel degelijk gewenst maar ook mijn leeftijd, de soort tumor zegt veel over een kans op een recidive. Vandaar toen ook in mijn geval de onduidelijkheid over wel/niet bestralen en de meerwaarde hiervan door mijn behandelende medici (lees mijn berichten hierover in juni jl.).

Naast de kans op recidive is er tevens de moeilijkheid van het ontdekken van een nieuwe tumor. Omdat mijn borst gereconstrueerd is met een prothese, wordt deze niet meer gecheckt via een mammografie. Er is op deze foto toch niets meer te zien. De semi-specialisten raden een jaarlijkse MRI aan, die geeft waarschijnlijk meer duidelijkheid aan, maar tja...wil een ziekenhuis dit...het kost wel het een en ander....! En wat is de meerwaarde...het zijn allemaal kansberekeningen.

Mijn dokter van vandaag begrijpt mijn vraag, maar komt meteen met haar stokpaardje: zij houdt niet van directe reconstructies! Je hebt kanker en voor de verwerking hiervan is het beter om eerst een aantal jaren geamputeerd door het leven te gaan. Zo kan je goed voelen wat je meegemaakt hebt! Pppfffff....hier ben ik het dus niet helemaal mee eens!!! Mag er nog 1 lichtpuntje in deze moeilijke strijd zijn!!! We leven wel in 2012 inclusief vele medische opties en daar maak ik graag gebruik van...

Mijn niet favo-dokter gaat verder...en daarmee ondervang je ook direct de moeilijkheid van het ontdekken van een recidief, een platte borst geeft eerder afwijkingen aan dan een gereconstrueerde.....Tja daar heeft ze een punt.....

Maar hierna geeft ze ook aan dat kanker nou eenmaal grillig is en dat jaarlijkse controles een schijnzekerheid geven. Het is slechts een momentopname en een recidief en of uitzaaiingen kunnen niet tegengaan worden als eerdere therapieën niet voldoende zijn gebleken.

Door nu alle therapieën te volgen heb ik al hetgeen gedaan wat er te doen is en verder is het dus eigenlijk....fingers crossed!!! Maar ze geeft ook nog mee dat mijn tumor zeer hormoongevoelig is (90%) en dat ik nog vele jaren hormoontherapie ga volgen en dat dat zeker zijn vruchten zal afwerpen. Gunstig dus!
Een jaarlijkse MRI ziet zij niet zitten, het is een momentopname en daarnaast is ook daar weinig of niets op te zien.....

Dit laatste antwoord geeft mij geen rust en niet voldoende overtuiging.....dus ik spreek mijn assertiviteit aan; ik maak bij de balie een aparte afspraak voor bij mijn eigen oncoloog.....een dame van de regeltjes en richtlijnen (die mij dus eigenlijk niet naar Italië liet gaan.....), maar in dit geval wellicht meer informatie kan verstrekken.

Op 5 november as. krijg ik haar te spreken en nu maar hopen dat ik dit dan ook ga vragen......mijn chemobrain speelt mij soms behoorlijk parten.....en Ferry heeft al sinds zijn geboorte dit brain (oeps)....dus vergeten doen wij veelvuldig....Ik ga een briefje maken en nu maar hopen dat ik deze dan ook niet vergeet mee te nemen.....

3e Taxol - 18 oktober 2012

Mijn conditie laat zich momenteel het beste omschrijven als kwakkelend......niet heel ziek, maar ook verre van fit.

Na 3x een Taxol en 1x een Herceptin kuur heb ik toch last van een aantal terugkomende bijwerkingen zoals bot-en spierpijn, last van mijn maag-darmkanaal, kartonsmaak en vooral vermoeidheid met de daarbij behorende concentratieproblematiek.

En sinds deze week heb ik ook last van mijn nagels....ze laten nog niet helemaal los (ja...dit kan ook nog...) maar ze scheuren in aan de zijkanten, ergens halverwege mijn huid.....AU!!!! En ik blijf met deze haken overal aan hangen. Even door mijn synthetische haren strijken is er niet meer bij, want de haren raken verstrikt in mijn scheurende nagels en voordat ik het weet trek ik zelf mijn pruik van mijn hoofd af....wel weer hilarisch natuurlijk!!!

Maar ik blijf zeggen dat ondanks deze ongemakken, de wekelijkse Taxol nog niet in verhouding staat met de 3-wekelijkse AC....dus voor al de lezeressen die nog moeten.....deze opsteker!

Omdat ik voor deze kuur elke week naar het ziekenhuis moet en daarnaast deels mijn gezin draaiende wil houden, is mijn tijd toch erg beperkt...hihihi....wat klinkt dat hè....voor iemand die altijd gewerkt heeft naast het verzorgen van 4 kids... Maar ik ben nu gewoon sloom, alles kost veel tijd en tussendoor moet ik bijkomen.....tja en dan is de dag snel voorbij...

Ik heb nog eens nagedacht over de optie van de Arbo-arts; nu starten met sporten onder begeleiding...Ik geef toe dat ik mij een beetje onder druk gezet voel. Ik zit al vanaf eind mei 2012 thuis.....schiet allemaal niet erg op, niet voor mij maar ook niet voor mijn werkgever..... Maar als ik heel eerlijk ben...zie ik het gewoon niet zitten. Sporten lijkt mij heerlijk, maar nu gewoon niet.

Ik wandel met de honden, ik stofzuig geregeld (heftig!), ik functioneer als gezinsmanager van 3 pubers in spé inclusief 4 honden en 4 cavia's, haal  boodschappen en kook de warme maaltijd....en daarna gaat gewoon mijn licht uit....Het is gewoon genoeg zo, meer zit er echt niet in! Dit is mijn grens en die moet ik gaan bewaken hoe moeilijk dat voor mij ook is. Gelukkig voel ik mij gesteund door mijn oncoloog die sporten tijdens wekelijkse Taxol al helemaal niet ziet zitten.....

Maar ik blijf wie ik ben, dus ik kijk wel verder. Vanaf januari 2013 ben ik klaar met de chemokuren en resteert er alleen nog maar.........3 wekelijkse Herceptin voor 9 maanden en start van de hormoontherapie..... en wordt het hoog tijd om een beetje te gaan reïntegreren in het leven....om in ieder geval weer een beetje aan structuur te gaan wennen. En ik wil dit onder begeleiding gaan doen, een stok achter de deur. Want eerlijk is eerlijk: ik zie er nu al tegenop....

In de wereld van kanker is hier een bekend revalidatieprogramma voor bedacht: Herstel en Balans....dit is een groepsprogramma gedurende 3 maanden voor mensen met inderdaad kanker en bestaat uit 2-wekelijkse lichaamstraining en psycho-educatie en wordt op meer dan 60 locaties aangeboden, waaronder Zoetermeer. Dus ik trek de "stoute schonen aan" en bel de contactpersoon....

Krijg ik daar toch een te enthousiaste medewerkster aan de lijn die maar blijft en blijft uitleggen...help ik heb maar even want ik moet zo de jongste bij de Remedial Teacher ophalen....en ze komt telkens met leuke voorbeelden zoals we gaan met de groep ook 2x zwemmen en we doen ook sport en spel.....eeekkkhhh ik haat zwemmen en spelletjes zijn ook al geen hobby van mij....pppffff..... ik heb er nu al zin in.....

Maar mijn verstand wint van mijn gevoel, ik ga dit programma dus wel volgen. Een ingrijpende operatie, een half jaar chemo en de diagnose kanker grijpt meer in dat mij lief is. Ik merk dat ik heel ver van mijn oude leven sta en dat mijn eerdere conditie en veerkracht verdwenen lijken te zijn....en op eigen houtje opkrabbelen lijkt mij moeilijk, te moeilijk.....

Ik heb mij vandaag dus officieel aangemeld voor de startende groep Herstel en Balans in januari 2013...........zucht......wie heeft er nog een badmuts te leen?

Herinneringen - 13 oktober 2012

We hebben thuis een klein computerprobleempje en ik tracht dit op te lossen door het inschakelen van het systeemherstel. Je kan in het systeem de computer terug zetten op een eerdere datum.....en al hetgeen wat erna gebeurd is.... wordt gewist....

Wat lijkt mij dat heerlijk....kon ik dat ook maar toepassen op mijzelf......Dan zou ik de tijd terugzetten naar de periode voor en tijdens ons trouwen....zo ergens eind 2009 tot half 2010...

Ik zeg thuis regelmatig dat wij net op tijd getrouwd zijn, mijn oudste woonde op dat moment nog bij ons en ik was nog niet ziek....en niet onbelangrijk als bruid...ik had mijn haar nog.... Als ik terug denk aan alle leuke dingen die wij toen gedaan hebben qua voorbereiding.

Samen met Ferry op trouwjurkenjacht....zo ongebruikelijk met je aanstaande man, samen zijn pak ontwerpen, alle locaties afgaan die konden schikken met onze lijst met eisen. Kleding voor de kinderen regelen, voorgesprekken met de ingehuurde ambtenaar, gekke verrassingen verzinnen, samen met de meiden de bedankjes en tafelaankleding maken en als klap op de vuurpijl: met ons zessen op dansles om de openingsdans op I Gotta Feeling van The Black Eyed Peas spetterend uit te voeren. Zelfs mijn oudste, toen al bijna 15 jaar en een lekkere puber, deed enthousiast mee. Hoe bijzonder is dat?!?

Ik denk er geregeld met een warm gevoel aan terug....wat was het leuk en deze herinnering pakt niemand mij ooit meer af.  Ook nu niet, nu het soms lichamelijk en psychisch zwaar is....ook niet als ik maanden niets van mijn oudste hoor....ook niet als ik soms bang ben niet te genezen.... 

Zo nu en dan hebben wij deze herinneringen heel hard nodig, want voor mij en ook voor Ferry is het momenteel een weg van doorgaan en volhouden....We zijn beide redelijk nuchter en positief ingesteld maar toch....soms komt er angst: word ik voorgoed beter, krijg ik ooit uitzaaiingen? Wat staat ons nog te wachten? Wanneer verkoopt ons andere huis, houden we ons financieel staande in deze tijden? En wanneer kunnen wij weer een warm en volledig gezin zijn?

Maar de kunst is om ook tijdens diepe dalen de lichtpuntjes te zien. De meiden doen het op een kapotte elleboog van de jongste na......allemaal goed. Het zijn hele lieve meiden waar ik een goede band mee heb. De honden zijn nog allemaal gezond en geven mij een hoop werk maar ook levensvreugde....we hebben een heerlijk huis en ik heb Ferry die naast een hoge bloeddruk/ cholesterol nog energiek genoeg is om mij te ondersteunen...en wij vinden elkaar nog steeds leuk....Ik geniet van een dag zonder misselijkheid, een dag met een zonnetje en van een kaarsje aan bij de tv....Hoe simpel kan het soms zijn?   

Fijne herinneringen...

Look good - 10 oktober 2012

Eergisteren was het weer tijd voor de 2e Taxol kuur. Je zou denken dat het krijgen van slechts 1 kuur snel gaat, maar nee hoor....uitgerekend die dag gaat het ziekenhuis over op een nieuwe werkwijze met heel veel kinderziektes....en beslist de gemeente Gouda de toegangsrit tot het ziekenhuis op te breken....

Dit houdt in dat ik na een lange file te laat binnen kom met een te hoge hartslag en vervolgens tevergeefs op de vertrouwde 4 verdieping op de dokter sta te wachten terwijl zij mij nu kennelijk verwacht op de polikliniek helemaal beneden....ik krijg daarna geen plek op de stoelen in de bekende chemokamer maar op een bed in een kamer ernaast......en nee ik lig niet graag op bed met het inlopen van de chemo....daarna mag ik wel naar een stoel maar dan in een koud achtergelegen kamertje met een andere lotgenoot. Gelukkig blijft de verpleging vriendelijk, hardwerkend en enthousiast...dus we houden de moed er maar in.

Ik krijg ook nog de gouden tip: waarom heb ik geen paracetamol geslikt toen ik zoveel botpijn en spierpijn had? Tja....gewoon niet aan gedacht. Het advies is nu: voordat de pijn begint starten met slikken en elke dag de maximale dosis nemen.....Mocht dit niet helpen dan kan er een zwaarder middel voorgeschreven worden. Simpel toch....? Ik ga het proberen.

Dus tot nu toe gaat het redelijk goed, alleen moe met hoofdletters. Ik slaap mij een slag in de rondte, maar er komt maar geen moment dat ik uitgerust ben. Ook sta ik op met dikke oogleden en wallen...ik ga zoals mij al eerder voorspeld vocht vasthouden. Tja....

Gelukkig heb ik wel genoeg energie om mee te doen aan een workshop van Look Good.....Feel Better: praktische informatie en advies over uiterlijke verzorging bij kanker!

De informatie en advies is voor mij niet zo weggelegd, maar wat is het gezellig zo allemaal met lotgenoten. Lekker ongegeneerd in je kale bolletje ervaringen uitwisselen, een grote toilettas met producten krijgen en als klap op de vuurpijl: pruiken wisselen...

Dit is de blonde versie van mij:

Grenzen - 7 oktober 2012

Ja en dan doe ik dus teveel.....

De 1e Taxol en Herceptin kuur is mij redelijk goed afgegaan. Tot nu toe totaal niet te vergelijken met de eerdere AC kuren. Maar voordat ik het weet draai ik weer bijna volledig in het gezin mee en dat valt tegen.....want vermoeid dat ben ik wel. Niet dat energieloze zoals bij de vorige kuur, maar wel moe met hoofdletters.

En 2 a 3 dagen na de kuur komt daar spierpijn en gewrichtspijn bij. Eerst over mijn hele lichaam, net alsof ik weer voor het eerst ben gaan body pumpen....maar tegen het weekend heb ik echt botpijn! En dat valt tegen als ik een tijdje moet staan of lopen. De pijn concentreert zich rond mijn heupen, bekken, buik en lage rug.

Het doet mij zowaar weer denken aan zwangerschapsklachten....dat deed het eerdere smaakverlies, misselijkheid en opvliegers ook! Alleen ervaar je dat dan heel anders.... nu is het gewoon niet leuk......maar eerlijk is eerlijk.....Taxol/Herceptin is beter te verdragen dan de AC!!! Ik kan weer een beetje meedraaien in mijn leven, niet bedlegerig en niet depressief zeg maar.

Alleen moet ik wel duidelijk mijn grens gaan leren. De afgelopen week was te intensief, ik ben te moe en ik heb teveel pijn en aangezien ik nog 11 weken moet, is dit niet handig.....

Het een en ander komt natuurlijk ook door de operatie van mijn jongste meisje. Een volle dag ziekenhuis, haar weer helpen met douchen en aankleden, haar weer overal met de auto naar toe brengen.....tja....dit gaat nog 6 weken duren en daarna waarschijnlijk abonnementje fysiotherapie....

En toch schijnt actief zijn en zelfs sporten goed voor kankerpatiënten te zijn. De arbo-arts heeft dit kennelijk ook gelezen en oppert mij om te starten met sporten onder begeleiding. We moeten vooral zien te voorkomen dat ik na de therapieën vermoeid blijf, werkgever niet blij en ik natuurlijk ook niet!!!!
Op zich klinkt haar idee nuttig en leuk, maar na de afgelopen week heb ik de indruk dat het draaien van mijn gezin momenteel genoeg topsport voor mij is......

Morgen, 8 oktober, ga ik op voor de 2e kuur Taxol......ik ben weer benieuwd...

1e Taxol chemokuur en 1e Herceptinkuur - 2 oktober 2012

Het klein medische molentje van Ferry wordt toch iets groter dan gewenst. Hij gaat vandaag retour huisarts voor de uitslag van alle onderzoeken. Gelukkig.... zijn hart is goed, maar zijn bloeddruk is weer te hoog alsmede zijn cholesterolgehalte. Bloedprikken wordt nogmaals over gedaan, Ferry was niet nuchter toen hij eerder geprikt werd....uh geen alcohol hoor, gewoon een paar vet belegde bammen, dus dat kan een vertekend beeld geven. Het verhaal wordt volgende week vervolgd....

Hierna gaan we naar ons komend wekelijks uitje...het Groene Hart Ziekenhuis te Gouda voor de 1e nieuwe kuur van 12 stuks in totaal. Elke maandag tot het einde van het jaar ben ik uitgenodigd voor de kuur Taxol en 3 wekelijks voor de Herceptin. Allebei per infuus.

Vandaag moeten we ons vroeg melden want het gaat een lange zit worden. Beide kuren kunnen directe bijwerkingen geven, daarnaast is de Herceptin belastend voor het hart, dus extra controles en extra na-zit-tijd ter veiligheid.

Het prikken van het infuus gaat gelukkig weer redelijk goed, alhoewel deze keer mijn andere arm genomen moet worden. Mijn linkerarm heeft schade opgelopen van de vorige kuren en men is bang voor een aderontsteking, dus meer afwisselen van aders dus. Praktisch wel lastig omdat nu mijn gebruikarm vast zit aan het infuus en bij een hele dag gaat je dit irriteren. Ook zit het infuus tegen mijn knokkels aan en dat eet lastig, vooral de soep die wij elke keer krijgen. Maar ach er zijn ergere dingen te bedenken....

Ik start met bloed prikken, spoelen en dan de Herceptin inclusief paracetamol. Deze moet langzaam inlopen om geen bijwerkingen te krijgen en ondertussen controleert men een paar keer mijn bloeddruk. Maar alles blijft stabiel, Ik hoor ook nog dat ik nog steeds een goede hartpompfunctie heb. Voor de allereerste kuur had ik 71%, na 4 x AC kuren nog steeds 69%. Slechts 2% verlies en dat is heel netjes. Hopelijk blijft het zo!

Ondertussen zit ik te prutsen met mijn i-pad. Gouda heeft gratis Wifi en daar maak ik altijd graag gebruik van. Maar op een onverklaarbare wijze lukt het deze keer niet, mijn i-pad blijft weigeren....gggrr...wat nu? Ik kijk wat om mij heen en observeer mijn lotgenoten en volg wat gesprekken zo over en weer. Er zijn 3 patiënten met uitzaaiingen, allen mannen. En 2 andere vrouwen met ook borstkanker, de rest kan ik niet volgen. De man aan de overkant ziet er in en in mager uit en ziet erg pips. Ik vang flarden van het gesprek op die hij met een diëtiste voert. Hij moet aansterken en meer eten, maar dat lukt hem niet. Hij is te slap en ligt alleen nog maar in bed. Als de diëtiste later weg gaat, blijft hij verlaten achter en zit zachtjes te snikken....Pppfff....de man ernaast is uitgezaaid in de longen en het is niet operabel, dus nu allerlei andere trucjes middels chemo, bestralingen ed. Hij is er ook doodziek van....weer pppfff....

Gelukkig is de verpleging en zijn de vrijwilligers lekker vrolijk en doen ze er alles aan iedereen weer een goed gevoel te geven in zoverre mogelijk.

Ik krijg na de Herceptin groen licht om verder te gaan met Taxol. Ze starten eerst met een antibraakmiddel en vervolgens met Tavegyl, een anti-allergiemiddel, en ik weet van de vorige keer dat je daar heel moe van wordt en dat gebeurt ook.....ik doezel lekker weg en hoor in de verre verte de rest praten, infusen piepen en karren voorbij komen. Heerlijk even....rust. De taxol gaat er ook probleemloos in en hierna start het wachten op het sein dat ik weg mag gaan....en dat is pas om half 6..

Op de terugweg heb ik nog steeds last van de Tavegyl en dommel ik steeds weg. Thuis ook nog wat, maar helaas tegen bedtijd klaar wakker, jammer!!! Na een toch wat onrustige nacht, sta ik op met rode konen en een rode neus. Een toxische verschijning? Maar ik ben redelijk fit!!!! Wat een verschil met de AC kuur....daarvan lag ik standaard ziek in bed. Of het zo blijft weet ik niet, maar dit heb ik alvast binnen!

Ik bezoek zelfs mijn werk en blijf daar langer dan gepland....lekker iedereen van de arbeid gehouden....

Als ik thuis kom hoor ik minder leuk nieuws: Indy is een week eerder bij de trampolinetraining lelijk gevallen en had haar elleboog uit de kom. Nu blijkt het groeibotje toch gebroken te zijn en de banden beschadigd, dus morgen operatie....pppf...arme meid en wat fijn dat ik waarschijnlijk fit genoeg ben om morgen weer een hele dag en nacht in het ziekenhuis te verblijven.....deze keer niet voor mij.....