Laat mij met rust! - 15 oktober 2013

Hoe gaat het nu met je? Goed hoor! zeg ik automatisch tegen de Arbo arts maar direct er achter aan; uh ik denk eigenlijk dat het toch niet zo goed gaat. Tenminste dat denk ik want ik weet het niet, want wat voel ik nou? Hoe was ik hiervoor en hoe ben ik nu?

Ja, ik ben moe, doodmoe op zijn tijd, maar als ik heel eerlijk ben, ik ben al jaren moe! Al ruim voor het ziek worden. Scheiding 1, 4 kinderen krijgen, scheiding 2, werk, bijscholing, persoonlijke groei, strijd met ex en problemen met mijn oudste.....het heeft mij allemaal vermoeid. Ik heb nou nooit dat ik s’ochtends wakker word met het gevoel dat ik uitgeslapen ben. Hoort dit gewoon bij mij, doe ik altijd teveel, rust ik altijd te weinig.....? Ik weet het niet.

Maar nu heb ik toch wel het idee dat het echt menens is. Ja, ik ben onveranderd moe, maar ik merk dat ik daarbij anders denk en anders doe. Ik heb vaak geen fut, ik hang veel en word kriebelig als anderen wat van mij willen. Laat mij met rust! Ik werk momenteel tussen de 6 en 7 uur per dag en dat gaat redelijk goed. Maar ik vind dat ik nog langzaam ben en het kost mij veel kracht. Ook ben ik nog niet goed in deadlines en spanning. Ik doe er alles aan om dit te omzeilen.

Thuis ligt het ingewikkelder, thuis wordt constant verwacht dat ik kan multitasken en dat kan ik niet meer. Zeker niet na een dag werken. Maar thuis is het nooit klaar. Thuis is er elke dag weer het huishouden wat mij fysiek veel moeite kost. Afgelopen vrijdag heb ik de benedenverdieping grondig onder handen genomen, want de hulp was ziek en ik vervolgens dus ook.......want na 1 verdieping was ik compleet total loss. Ik heb als een klein kind staan janken toen 1 van mijn mooie nepnagels brak bij het uitbaggeren van het toilet. Ik bedoel maar......kennelijk ging ik weer flink over mijn grens heen. Maar waarom merk ik dat pas achteraf en waarom passen mijn grenzen eigenlijk niet in het gewone leven?

Want alles gaat door en thuis is nooit klaar, er is altijd wel een kind waarmee wat is, waarvoor wat gedaan moet worden. Er zijn altijd wel calamiteiten waarvoor ik plots moet taxiën, waarvoor ik moet bellen, waarvoor ik moet nadenken wat te doen of gewoon iets aanhoren.... Misschien klinkt het eenvoudig, maar zo voelt het niet. Ik heb het gevoel dat ik in een sneltrein zit, de intercity van de aarde naar het heelal en weer terug......waarbij ik steeds onder grote druk keuzes moet maken en problemen moet oplossen. Thuis is nooit klaar, er is altijd wel een hond die blaft, een hond die verhaart, een hond die wil eten, plassen, poepen in welke volgorde dan ook!

Thuis is nooit klaar, administratie na administratie...het is al lang niet meer een rekeningetje betalen en de maandelijkse hypotheek. Nee, ik heb het gevoel dat ik hoofd debiteuren, crediteuren ben...... Mailtjes vliegen om mijn oren. Er moet altijd wel iets betaald of geregeld worden, dan is er de contributie, dan is er een lief en leedpotje van de sport, dan is er een klassen BBQ, dan weer lidmaatschappen en abonnementen, dan weer een telefoon, dan weer een nieuw tenue, dan weer een studiereis naar weet ik veel, dan weer een kerstdiner, dan weer, dan weer.....zucht..... En denk nou niet dat ik de hele dag constant bezig ben! Nee, dat is verre van de waarheid. Naast mijn werk rust ik veel, echt! Je kan mij uittekenen in mijn favo-stoel met mijn Ipad op schoot....bezig met Candycrush (online spelletje).

 En toch blijf ik het gevoel houden dat ik het zo vreselijk druk heb, gek word ik er van. Druk in mijn hoofd met alles wat ik nog moet doen en vooral druk in mijn hoofd met alles wat ik niet mag vergeten. Natuurlijk maak ik lijstjes, natuurlijk doe ik zoveel mogelijk meteen, natuurlijk delegeer ik aan man en kinderen maar het helpt niet, niet genoeg.

Ik ben gewoon moe, ik heb vaak genoeg aan mijzelf. De laatste 17 maanden ben ik zoveel met mijzelf bezig geweest en daar ben ik kennelijk nog niet helemaal klaar mee. Dit viel mij ook zo vreselijk op toen ik weer voor het eerst een rechtszitting ging doen. Een zitting waarbij ik mij volledig moest focussen op mijn zieke cliënt in plaats van op mijn zieke ik. Een rare gewaarwording, praten over andermans makken en ontdekken dat je jezelf geen steek beter voelt, maar ondertussen wel kracht en zelfvertrouwen moet uitstralen....want een succesvolle zaak is niet alleen kennis maar ook presentatie! Uitgeput kwam ik de zaal uit...pppfff... Kortom ik ben gewoon nog niet de oude, ik ben moe, ik voel mij vaak oud, dik en gewoon bleeeeh. Ik moet eigenlijk gaan sporten, ik moet eigenlijk minder eten, ik moet eigenlijk eerder naar bed...ik moet...ik moet....laat mij met rust!



Laat mij met rust! Ik houd een winterslaap....