"Chinese status"- 7 december 2013

Hoe gaat het nu met je Sabine?

Tja....uh hoe gaat het eigenlijk met mij en wat is nu het beste antwoord in deze? Want als ik goed zeg dan is het feitelijk niet juist, want het is niet gewoon goed. Gewoon goed is namelijk dat ik weer helemaal in mijn leven zit en weer vol goede moed meedraai. Nee, gewoon goed is het niet.....Ook wil ik dit niet roepen omdat anderen dan misschien over mijn grenzen heen gaan......zo van: het ging toch goed met je?

Maar niet goed of minder goed zeggen, is nogal confronterend voor mijn gesprekspartners. Ik ontdek dan vaak een schrik bij diegene, zo van oh jeee.......ze heeft vast overal uitzaaiingen en ze gaat straks dood...had ik nu maar nooit iets gevraagd, help kan ik nog weg........je ziet bij sommigen de blinde paniek in de ogen..... en dit is helemaal niet nodig, dus hier moet ik voorzichtig mee zijn!

Maar wat zeg je dan? Een lotgenootje heeft hier ook over nagedacht en zegt steeds mooi; het gaat goed genoeg. Deze kreet dekt voor haar de lading. Ze is helaas uitgezaaid en voor de zoveelste keer weer bezig met een kuur en hobbelt zo goed als het kan haar leven door. Tja een mooie kreet maar  dit slaat gelukkig niet op mijn situatie.

Maar na lang peinzen; ik heb mijn kreet gevonden! Ik zeg voortaan:"het gaat steeds beter met mij. Ik heb de nodige ups en downs". Ja, dit past bij mij! Ik ben er nog niet, maar ben druk bezig met beter worden.

Wat ook zo onduidelijk is, is mijn medische situatie, want heb ik nu kanker of heb ik kanker gehad of ben ik in behandeling tegen kanker? Tja, wat is mijn medische status? Ik merk in het borstkankerwereldje dat de groep uitgezaaid heel duidelijk kan zijn, ze zijn ongeneselijk ziek (wat niet altijd gelijk staat aan dood gaan) daar is geen discussie over. Maar de overige vrouwen blijven een soort van voorzichtig, weinigen roepen enthousiast dat ze genezen zijn. Want is dit zo? Ik weet het niet, ik hoop in ieder geval van wel. Maar niemand kan mij dit bevestigen. Dit is dus een onderdeel van ons leven geworden. Een onderdeel die ik zelf redelijk goed draag. Ik ben weinig ongerust, maar eerlijk is eerlijk; bij een onbekend pijntje, pukkeltje, jeukje....word ik direct overvallen door een stoot adrenaline; het zal toch niet!

Maar ik heb een stevige afspraak met mijzelf.....als ik 2 weken lang iets voel, dan mag ik naar de dokter gaan, rennen zelfs....en tot nu toe was het euvel binnen deze tijd al verdwenen!

Maar het gezin en vooral mijn lieve Ferry ervaren dit anders, hij heeft veel meer angst, spanning en ongerustheid. Voor de dichte buitenstaanders is het zo vreselijk moeilijk, zij voelen het niet en ze zijn zo bang voor verlies. Dit zal nog wel gaan slijten, het moet gaan slijten, want ik word minimaal 85!

Maar wat is dit een moeilijke fase, zo anders dan een jaar eerder maar niet minder zwaar! Tijdens de behandeling kon ik veel makkelijker positief zijn, dit zie ik ook terug in deze blog. Het was overleven en aftellen. Nog zoveel kuren, nog zoveel medicatie, nog zoveel prikken en dan begint mijn leven weer. Een kwestie van niet nadenken en doorgaan tot het einde, nog even en dan is alle shit weer over......en nu? Het einde is inderdaad voorbij, het leven begint weer, maar de shit is er nog....wel in een andere vorm, dat dan weer wel.

Wij kunnen niet verder waar wij gebleven zijn. Ik ben veranderd in uiterlijk, in conditie, in gezondheid, in gedrag....in alles. Het is zo moeilijk om weer met zijn allen het evenwicht te vinden.

Heel soms en eigenlijk ook niet echt.....maar toch......heel soms denk ik nog aan de periode van de kuren. Lekker veilig onder de plu van de oncoloog, lieve verpleegsters die zo goed zorgden, Ferry altijd aan mijn zijde, "fijn" met zijn tweeën onthaasten in het ziekenhuis, niets hoeven...alleen doorgaan en complimenten krijgen dat ik het zo goed doe.

Ik zag onlangs een documentaire van een meisje die Anorexia heeft, ze wil niet genezen want ze wil veilig blijven. Als ze beter zou zijn dan moet ze weer van alles..... Met een brok in mijn keel kijk ik naar haar gedachtegang en denk: herkenbaar! Ik moet ook weer van alles en in de eerste plaats gewoon van mijzelf....... Ik werk ruim 90%, draai weer volledig mee in het gezin, maar worstel nog zo met bijwerkingen en schade van de chemo en medicatie. Nee,  het gaat duidelijk niet gewoon goed met mij, maar wel;  het gaat steeds een beetje beter....alhoewel soms 5 stappen terug om er weer 1 vooruit te gaan.

Ik wil zo graag....ik wil zo vreselijk graag gewoon zijn! Gewoon fit, gewoon leuk, gewoon een helder hoofd hebben. Gevalletje geduld en acceptatie, gevalletje levensles....

Maar om de zaak nu te bespoedigen heb ik hulp ingeroepen van de Chinese Geneeskunde en heb nu 2x accupunctuur gehad en werk mij 3x per dag door een mok warme kruiden heen. Doet het al wat? Tja...de eerste week kwamen de opvliegers af en aan en deze week heb ik last van een kolkend maag- darmkanaal. Is het een virusje of is de chinees? Word ik van binnen gereinigd?

Geestelijke reiniging wordt ook aan gewerkt. Gisteren neem een lotgenoot van de Alpe d'Huzes in haar blog afscheid van ons. Heel snel en heel plots gaat zij bergafwaarts en haar levensverwachting is nog heel kort, ze gaat de laatste fase in.... Ze zegt tot ziens tegens ons en ik breek.....ik jank onophoudelijk mijn ogen mijn hoofd uit, tijdens de was ophangen, tijdens het koken, tijdens het candy crushen en zelfs in de nacht als ik drijfnat wakker word van opvlieger nummero driehonderduizendmiljoen...Pppffff....ik vind het zo vreselijk voor haar, haar man, haar kinderen, haar moeder, haar zus......zo jong en al die strijd alsnog voor niets...maar heel stiekem jank ik ook om mijn eigen situatie. Heerlijk alle shit er uit gillen, alle opgekropte emotie die nog ergens in mijn lijf zit. Het ruimt lekker op....

Lieve Diana ik heb er geen woorden voor
maar ik ben in gedachten bij jullie.
Heel veel kracht, moed en liefde. Ik zal
je nooit vergeten... XXX