Het moet nu echt ophouden - 6 april 2014

Het is een lang verhaal....

Eind 2004 hakten wij de knoop door; wij gaan scheiden! Nou ja...uh scheiden is het feitelijk niet want wij waren nooit getrouwd, maar als je samen 4 kinderen hebt gekregen dan is het toch allemaal wel serieus. Na 11 jaar was de koek helemaal op, zelfs alle kruimels ook de minuscule exemplaren.....en voor mij persoonlijk; het was al jaren te laat. Ik was diep ongelukkig, eenzaam maar heb door alle zwangerschaps-bevallings-kraam-baby-peuter-kleutertijd eigenlijk geen rust gehad om er goed bij stil te staan. Maar tijdens mijn zwangerschap van mijn jongste werd het ineens zo duidelijk; als ik in deze relatie blijf dan ga ik er aan onder door. Dan word ik ziek en ben ik niet de moeder en vrouw die ik wil zijn.

De "scheiding" verliep moeizaam, vooral als het om geld ging. Het werd snel duidelijk, er werd mij en de kinderen niets gegund. Na een schamele afspraak omtrent kinderalimentatie heb ik beslist dit te accepteren, ik koop mijn rust in en ik vind de band tussen vader en kinderen belangrijker. Zo gaan wij na de scheiding zelfs nog als gezin met vakantie. Compleet gekkenwerk natuurlijk, want ik word nog steeds niet leuk behandeld en zelfs mijn salarisrekening wordt geplunderd als vader een nieuwe woning krijgt. Kennelijk had hij niet al zijn pasjes van mijn rekening ingeleverd. Dit is slechts een van de vele voorvallen die ondertussen gepasseerd zijn om maar even te schetsen hoe de verhouding was. En dit zegt ook wat over mij....waarom steeds weer dat eeuwige vertrouwen....waarom stoot ik mij tientallen aan dezelfde steen? Het is kennelijk een wisselwerking tussen ons. 

Buiten deze strijd, gaat het mij persoonlijk steeds beter af. Ik ben met hardlopen begonnen en ren in de ochtenden tussen de weilanden.....en dan soms voel ik mij intens gelukkig! Ik voel mij bevrijd, ik ben uit het keurslijf ontsnapt, soms voel ik mij bijna euforisch! En dit heeft zijn weerslag op de datingmarkt. Ondanks een vriendin zwaarmoedig voorspelt; jij komt echt nooooit meer aan de man als moeder van 4 (!) kinderen...vertel ik met gepaste trots dat ik geen aandacht te kort kom!! En daar is dan eindelijk op mijn 38e levensjaar mijn prins op het paard, mijn soulmate: mijn Ferry. 

Hij komt onverwachts mijn leven in en maakt indruk met zijn warme persoonlijkheid, zijn echte aandacht, zijn trouw en zijn liefde voor mijn kinderen alsof het ook de zijne zijn... Vele jaren zijn wij een hecht en enorm gelukkig stel. Wij krijgen tegenslag op tegenslag, zo blijkt de relatie met vader steeds moeizamer en bozer te worden, zo blijken de kinderen last te krijgen van loyaliteitsproblematiek, zo blijkt Ferry steeds harder als zzp-er te moeten werken om zijn hoofd boven water te kunnen houden en stort de huizenmarkt in nu wij net verhuisd zijn en de andere woning willen verkopen, maar dit alles heeft geen negatieve invloed op ons. Samen zijn wij sterk! ........tot 16 september 2010.....4 maanden na onze geweldige bruiloft en 4 dagen na de 15e verjaardag van mijn zoon... Vanaf die dag wordt alles anders. 

Ik heb het al vaker beschreven maar nu in een notendop: zoonlief gaat plots en zonder enig overleg bij zijn vader wonen, vanaf die dag is er strijd met ons, jeugdzorg en het AMK worden ingeschakeld, er worden door vader en zoon belastende verklaringen over mij afgelegd hetgeen serieus door de instanties wordt onderzocht, de andere kinderen worden voor "verhoor" uit de klassen gehaald en ik word al crimineel benaderd. Een compleet zwarte bladzijde uit mijn leven, ik denk niet dat ik dit ooit nog helemaal kan verwerken. Enorme verbazing over het gedrag van twee personen die mij ooit zo dichtbij stonden, enorme teleurstelling in instanties en de rechtstaat van Nederland. Alle contact met vader, ook over de andere kinderen, loopt uit op een agressieve houding zijnerzijds. Ik snap er werkelijk niets meer van! Wat heb ik fout gedaan? Na vele therapiejaren kom ik er beetje bij beetje achter: tegen narcistische persoonlijkheidsproblematiek en tegen een heel groot ego kan je niet veel beginnen. In dit geval heeft het geleid tot ouderverstoting, een moeilijk en hardnekkig syndroom. De boodschap van de professionals is; probeer sterk te blijven en geloof in jezelf. Ondanks mijn verwoede pogingen alles op de rit te houden.  komen er toch kleine breukjes in mijn huidige huwelijk. Ferry probeert te helpen, maar weet zich geen raad met mijn enorme verdriet en mijn enorm gevoel van machteloosheid. Even probeert hij vader aan te spreken, maar dat resulteert in de 3e Wereldoorlog en mijn eeuwig rustige Ferry krijgt zelfs een straatverbod opgelegd, zonder tussenkomst van enig gezaghebbende instantie....dus feitelijk een verzinsel, maar dit is zo niet ons niveau. Wij zijn van overleg, compromissen, wederkerigheid en communicatie....maar het lukt niet. 

Het hele gezin is overstuur, iedereen is de weg kwijt....en op het moment dat de rust en het vertrouwen in het gezin langzaam aan wederkeert is daar het volgende: Borstkanker.....BAM!!! Even had ik gehoopt dat dit de verhoudingen met vader en zoonlief een positieve wending zou geven. Want kanker is een aandoening die wordt gekenmerkt door de onbeheerste groei van weefsels door een aanhoudende celdeling, waaraan jaarlijks circa 38.000 mensen in Nederland aan sterven (Wikipedia)... Dus tja....het is geen ingescheurde teennagel om maar een dwarsstraat te noemen...

Maar niets van dit alles, de boosheid en agressie stijgt en zelfs een nieuwe partner aan die kant doet om duistere redenen ook mee. Toen ik een ernstig ongeval van de jongste en een (ten onrechte) arrestatie van de oudste via via moest vernemen en toen de schamele kinderalimentatie uit 2005 zonder overleg compleet stop werd gezet, blijkt voor de zoveelste keer duidelijk: samenwerken is onmogelijk geworden. Helaas is dit gebrek aan samenwerken niet het enige, uit opmerkingen van de kinderen blijkt ook dat zij zelf ook grote moeite hebben met de wijze waarop zij door hun vader behandeld worden. Zij voelen zich verstoten, niet belangrijk, niet geliefd.... Zo triest... En dit heeft zijn weerslag op mij, op ons......de scheurtjes in ons worden groter. Onmacht, boosheid in zijn geheel gaat soms tussen ons in staan. De behandeling van de kanker heeft zijn schade achtergelaten. Ik worstel met mijzelf, met mijn lichaam, met mijn conditie, met mijn veerkracht en met mijn zelfbeeld....uh...eigenlijk met alles zo nu en dan....
En daar op de stille achtergrond is daar nummer 3 van onze shit....: ons andere huis wat sinds 2007 te koop staat......is nog niet verkocht. Al 7 jaren dubbele lasten, al 7 jaren stress, al 7 jaren financiële zorgen.. Het vreet mij op. 

Wat hebben wij ondertussen geprobeerd? Hou je vast... Vele open huizen, wisselingen makelaars, extra advertenties, grote banners in de tuin, nieuwe foto's, huis compleet restylen en inrichten, tuin opnieuw aanleggen, vele keren de buitenboel en binnenboel verven, tv programma's aanschrijven, gebruik van social media (zie zelfs de beginpagina van deze blog), een site maken (www.ijsseldijknoord.nl), dagelijks checken van statistieken, Tophuis op Funda.....etc...etc... Compleet uitgeput, moedeloos ben ik er van geworden... En nog erger....het huis gaat tussen ons in staan...het drijft Ferry en mij uit elkaar als wij niet heel goed opletten. 

Gisteren was het weer zo ver: wij deden weer mee aan de landelijke open huizen dag nummero zoveel. Ferry is al dagen in de weer geweest met schoonmaken, tuinieren, informatie uitdraaien ed....en wat blijkt: wij hebben 0 kijkers gehad....0 dus, nada, noppes, niets, helemaal niets...
Stiekem had ik toch weer gehoopt.......En mijn licht valt uit. Ik begin te janken en kan niet meer stoppen......ik ben op, ik ben moe, ik wil starten met mijn leven, ik wil starten met zorgeloos zijn, ik wil starten met ons. Wij houden van elkaar, maar wij hebben stress...ik wil geen scheurtjes meer, ik wil leven! Het moet nu echt ophouden, veerkracht is mijn image maar ik ben door mijn voorraad heen.....Ik jank tot dat ik moe van een oxacepammetje in slaap val......