Zonder zijwieltjes fietsen! - 2 mei 2018

In januari 2013 ben ik gestart met Tamoxifen, eerst nog voor 5 jaar wat later werd bijgesteld naar 7 jaar. De eerste jaren vielen zwaar, maar ik zat nog vol in de re-integratie. Het terugkomen in het normale (werk)leven heeft tijd gekost. Eerst rol je van controle naar controle, meet je bijna elke dag de groei van je haar en krijgt de hele verwerking beetje bij beetje een plek. Dat je nogal brak bent, is iets wat je bijna klakkeloos accepteert. Want hé als je ziet waar ik vandaan kom....dan is dit nog een zegen!

Maar zo ineens ben je jaren verder. Je leert nieuwe mensen kennen, mensen die niet weten dat je ernstig ziek bent geweest, je doet je stinkende best om 100% perfect te functioneren en voordat je het weet ben je weer een "normaal" mens. Gewoon normaal, niet meer diegene die kanker heeft gehad. Maar dat normaal zijn gaat opbreken, want de behandelingsschade, je veranderde persoonlijkheid en vooral ook de Hormoontherapie zorgen er voor dat je niet meer "normaal" bent. Ik ben als mens enorm gegroeid en heb veel geleerd. Maar daarnaast heb ik wel een lijf die duidelijk verwondingen heeft. Kon ik vroeger bergen verzetten, was ik uberflexibel en megasterk, moet ik nu concluderen dat ik vanaf 2012 in een rap tempo verouderd ben. Ik piep en ik kraak, lichamelijk en geestelijk. Ik heb AUtjes, ik ben sneller moe en ik beweeg als een bejaarde.

De medici verwijzen graag naar de bijwerkingen van alle medicatie en terecht denk ik. Heel vaak denk ik terug naar 2012. Ik heb alles als zoete koek geslikt, ik was niet assertief. Het hele behandelprotocol heb ik lang zonder enige aarzeling gevolgd. Maar nu denk ik wel eens; ben ik niet overbehandeld? En tegelijkertijd snap ik ook het dilemma van de artsen, want hoe onbetrouwbaar is het kankermonster wel niet?! En toch ben ik hierin aan het veranderen, voor diegenen die mij volgen weten; ik ben met de hormoontherapie aan het rommelen geslagen. Dan weer even stoppen, dan weer herstarten, dan weer een ander middel, etc. De klachten werden te ingrijpend, hadden een te grote inbreuk op mijn welzijn. En omdat dit ongewijzigd bleef, heb ik onlangs doordacht beslist; ik stop definitief. Ik slik  niets meer, geen Tamoxifen, geen Anastrozol meer. Het is klaar, ik heb van de 7 jaren een kleine 5.5 jaar vol gemaakt. Ik vind het goed zo, mijn geest zegt dat het nu echt voldoende is geweest. Klaar!

En dit klaar zijn, wordt ineens wel heel erg rigoureus, want ook de oncoloog gooit het roer om. Nu ik geen medicatie meer slik, is er geen aanleiding meer om de controles te continueren. Oh, maar dit komt even hard binnen! Kan ik dit wel? Iets van routine, iets van schijnzekerheid, iets van emotioneel verbonden zijn met je arts. Meer dan 5 jaar is zijn mijn rots in de branding geweest en was zij een trouwe deelnemer aan mijn leven. Heel even raak ik emotioneel, kan ik wel zonder haar? Ik moet nu ineens mijn zijwieltjes van mijn fiets afhalen, tenminste zo voelt het! Kan ik  nog wel los fietsen? Is de fiets niet te groot? Maar gelukkig, daar is dat "normale" leven weer. Duty calls.... lang erbij stil staan kan ik niet. Ik loop het ziekenhuis uit en sjees plankgas richting werkgever, op naar de drukke werkagenda....


 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten