Vandaag 22 mei is het exact 1 jaar geleden dat mijn leven een onverwachte wending heeft genomen:
op 22 mei 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker....uh eigenlijk min of meer, want er werd gezegd dat er een grote verdenking van kwaadaardigheid was.
Dit nieuws is bij mij op die dag niet ingeslagen als een bom, het is meer gefaseerd gegaan. Of dit door de rommelige beginfase is gekomen, want het ziekenhuis is bij mij toch een tijd zoekende geweest qua diagnose en qua juiste behandeling, of was dit meer een soort van beschermingsmechanisme.......weet ik niet.
Wel weet ik nu dat ik toen absoluut niet besefte waar ik aan begon. Gelukkig maar.....onbevangen en vol vertrouwen ben ik aan het kanker-proces begonnen. Lotgenoten waarschuwden mij: het gaat een heel zwaar jaar worden....WAT een heeeeel jaar was mijn reactie...dat is heel erg lang, dat is 12 maanden, 52 weken, 365 dagen...pppffff... dan is het voor mij al lang een gepasseerd station dacht ik toen stiekum....en dit is zo niet waar gebleken.
Een kanker-proces blijkt veel langer en intensiever te zijn dan ooit in mijn wilde fantasieën bedacht. Ik ben zieker geweest dan ooit verwacht, ik ben meer veranderd dan gewenst en ik ben nog niet klaar. Nog 5 maanden Herceptin, nog minimaal 5 jaar Tamoxifen (hormoontherapie) en allerhande priksessies en onderzoeken staan nog op de planning. Ik ben nog steeds moe, ik heb nog last van zenuwschade (tintelingen bij inspanning), ik heb opvliegers, ik slaap slecht, mijn borst is nog pijnlijk en ik vind mijn lijf en kapsel niet leuk. Tja vandaag bepaald geen feestje qua hieperdepiep wat ben ik blij dat ik dit nu 1 jaar mag ervaren.
Maar eerlijk is eerlijk......kanker heeft ook fijne dingen met zich mee gebracht. Ik heb veel warmte en liefde van mijn omgeving ervaren. Ik ben sterker geworden, ik ben vanuit mijn hoofd terug gekomen in mijn gevoel en ik ga steeds meer mijn ding doen. Mijn ding en dus niet het ding wat anderen van mijn verwachten en wat negatieve energie vreet. Het gaat absoluut niet zonder hindernissen maar het besef is er. Kijk en dat is toch maar weer mooi! Weer een stapje verder, weer een ervaring erbij en weer wat groei.
Al met al kan ik nu na een jaar zeggen dat kanker mij nog steeds geen negatieve associatie geeft. Het is mij overkomen en ik maak er het beste van. Boos worden en verzet heeft geen zin. Ik heb gewoon vertrouwen in de toekomst en als het moment daar is waarin blijkt dat de kanker terug is, dan zie ik dat dan wel weer. Nieuwe ronden, nieuwe kansen,
Hoe is de stand van zaken momenteel? Ik voel mij redelijk, de ene dag iets beter dan de andere. Ik werk nu 3 dagen 3 uur en binnenkort wordt dit 4 uur per dag. Ik doe weer volledig mijn eigen werk, alhoewel ik zittingen in den lande nog uitstel.
Volgende week staan er weer 2 onderzoeken in het ziekenhuis op het programma en een shotje Herceptin. En.......hierna begint de tocht naar Frankrijk, naar de Alpe d'Huzes. Wij zijn druk bezig met het maken van een passende hoofdtooi, bloemen, vlaggen ed...We gaan als een soort clowneske ingepakte rolmopsen de berg op (ja....ja.....ons fietspakje valt inderdaad heel klein uit, gelukkig wel erg elastisch....maar de reclame op mijn broekje is nu wel heeel groot geworden!). Als de TV ons nu gaat missen dan is dat heel knap! Dus kijk naar alle overzichten en samenvattingen van het evenement en wie wil het voor ons opnemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten