Tuimelmechanisme - 7 september 2014

Ik draai, draai en draai nog eens. Ik kijk op de klok, het is pas 6 uur....zondagochtend. Amper geslapen wegens interne onrust en mijn ontregelde thermostaat. Ik ben moe..... Gelukkig val ik op een gegeven moment toch in slaap, om tegen tienen geheel brak mijn bed uit te komen. Elk spiertje, elk vezeltje in mijn lijf voel ik, alls is stijf en stram. De Tamoxifen is in volle glorie aanwezig, qua bijwerkingen dan..

Ik had het gisteren zo mooi bedacht voor de zondag, even een uurtje naar de sportschool, verfrissend douchen en iets leuks ondernemen voordat de maandag weer begint. Maar helaas de praktijk is dat ik zuchtend achter een kop koffie zit en een déjà vu naar de chemo heb. Die intense vermoeidheid, die pure lichamelijke slapte die kende ik niet voor 2012, het jaar waarin ik kennis maakte met chemokuren. En nu twee jaar later duikt dit gevoel zo nu en dan weer op en dit maakt mij angstig. Ik kan niet precies uitleggen waarom, ik ben niet bang dat ik weer ziek ben, nee dit is het niet. Het is meer de angst dat ik teveel over mijn grenzen ben gegaan, dat ik het leven zoals ik nu leef toch to much is. Beseffen dat je moet toegeven dat je het niet kan, in ieder geval niet op deze manier....misschien is het zoiets... Ik zeg altijd dat ik een tuimelpoppetje ben....je kan mij neermeppen maar ik veer altijd weer op! Zo ook vandaag, ik jank effe wat, (vr)eet 3 repen chocolade weg, ik praat wat met Ferry en het intense gevoel van zwakte ebt wat weg. Pppffff.....gelukkig mijn tuimelmechanisme doet het nog!