Vergankelijkheid - 30 augustus

Via Facebook zie ik berichten van Heleen van Royen voorbij komen. Ik heb eerlijk gezegd helemaal niets met haar, ik vind het een maf wijf en soms een te hoog kijk mij nou gehalte.... Maar nu valt mijn oog op iets wat zij schrijft en het pakt mij... Dit is namelijk exact de kern van de fase waarin ik nu zit, de kern van de verwerking van alles....

Heleen schrijft het volgende:  'De komende jaren zal ik veel verliezen. Mijn soepelheid, scherpte, en schoonheid, of wat daarvoor doorging. Misschien word ik blind, doof of getroffen door een ernstige ziekte. Misschien verlies ik mijn creativiteit. De bejaarde die in mij zit besloten, is op weg naar buiten. Ik bied verzet, maar zij wint. De natuur wint altijd. Het kroost is gebaard, de genen zijn bewaard. Wilt u doorlopen en de borden ‘Uitgang’ volgen, alstublieft?' 

Dit verlies is exact hetgeen waartegen ik nu vecht. Ik ben door de behandeling tegen borstkanker in 1 klap 10 jaar ouder geworden. Mijn uiterlijk, mijn lijf, mijn kracht staat niet meer in verhouding tot diegene die ik in mijn hoofd nog denk te zijn. Ik schrik als ik mijzelf op foto's zie.....uh ben ik dit? Ik voel mijzelf jonger, jeugdiger, aantrekkelijker, fitter dan dat ik werkelijk ben. Hoort dit bij het ouder worden? Want ik heb weleens een krasoude bejaarde horen zeggen dat zij zich nog middelbaar voelt, haar geest dan hè, want dat lijf wil niet meer mee. Of is mijn verlies te snel gegaan? Want normaal gaat dit geleidelijk. Ik ben door de chemo en door de Tamoxifen van het ene op andere moment in een compleet andere levensfase gegooid. En ja natuurlijk ben ik blij dat ik nog leef en ja natuurlijk ben ik niet de gebochelde van de Notre Dame, maar als ik heel eerlijk ben heb ik er met momenten heel veel moeite mee. Ik zie steeds meer verschil met de groep jeugdigen waar ik echt niet meer bij hoor, ik zie zo'n groot verschil in conditie en in schoonheid. Deze fase is nu echt voorgoed voorbij.....Ik zit in een rouwproces want ik moet noodgedwongen te vroeg afscheid nemen van mijn oude ik. 

Veel is er veranderd, door de overgang ben ik in een hele andere kledingmaat terecht gekomen, raak ik mijn taille kwijt, slaap ik slecht, zweet ik als een otter, rimpelt mijn huid alle kanten op om nog maar niet te spreken over de ingevallen slapte .. ook ben ik veel minder soepel dan voorheen, lichamelijk maar ook psychisch. Ik kan niet meer goed tegen veel prikkels, ik onthoud niet goed meer, ben ik soms erg saai en moet ik meer mijn best doen om de goede moed er in te houden... En ja, ik mis mijn lange haren nog steeds.... Ik zou er een moord voor doen om nog een keertje met losse wapperende haren in de wind te lopen of nonchalant een paardenstaart te kunnen maken.... en........ woon ik tegenwoordig samen met mijn leesbril. 

Ik ben nog steeds ik niet en zal ik ook nooit meer worden. Iedereen wordt ouder en iedereen komt vroeg of laat in deze fase, de fase die Heleen ook beschrijft. Maar ik blijf er bij dat deze fase ten gevolge van de borstkanker heftig is. Ik ben er ziek in gegaan, zonder enige reserves, ik was zeker nog 7 jaar te jong en het heeft de geleidelijkheid gemist, hij was er van de ene op ander dag en er was geen ontkomen meer aan.