Ik heb maar 1 wens! - 1 januari 2017



En nu dan mijn terugblik op het afgelopen jaar. WEES GEWAARSCHUWD; deze selfie-tekst heeft geen filter gehad. Gewoon ruw en rauw opgeschreven! Dit bericht komt op Social Media en eigenlijk moet ik dan roepen dat het allemaal erg goed gaat en dat ik intens gelukkig ben en vooral ook zo dankbaar. Dat ik de hele dag zit te shinen onder mijn perfect gedecoreerde kerstboom in een hippe jumpsuit maatje 34 terwijl ik nip aan de prosecco. Mijn huis is aan kant, mijn kids zijn superbegaafd en ik natuurlijk enorm succesvol… en ook mijn hippe man draagt mij op handen. Eén en al liefde, één en al positiviteit. Op de oprit staat mijn nieuwe bolide en om zo strak te blijven sport ik zonder enige moeite en zonder één druppeltje zweet, met een PT terwijl ik tegelijkertijd vrijwilligerswerk doe. Is dit de realiteit? Nee, voor mij helaas niet en ik denk voor heel veel anderen ook niet. Alhoewel ik moet opbiechten dat ik wel een PT heb…. maar dan weer niet dat maatje 34… maar dat komt dan weer door mijn eetgedrag. Tja, ik ben een emo-eter. Ik heb immers het afgelopen jaar als zwaar en intens vermoeiend ervaren en dan ga ik eten. Opstapeling van vele jaren van allerlei problematiek, chronisch verdriet en serieuze zorgen, in combinatie met een dagelijkse dosis Tamoxifen, maakt dat de rek er zo nu en dan flink uit is. En natuurlijk zijn daar ook veel leuke herinneringen, een lieve man, gezonde fijne kinderen, grappige dogs, boeiende baan en vooral heel veel persoonlijke groei. Gelukkig maar! Gaat het goed komen? Ja, wat mij betreft wel en… zo niet dan toch! In welke variatie dan ook, goedkomen doet het altijd. Toch? Belangrijkste troef is immers zo clichématig; je gezondheid. Zo lang “mijn kankercellen” zich gedeisd houden, is het allemaal te overzien. En waarom ik dit allemaal met jullie deel? Gewoon om de werkelijkheid te laten zien, gewoon de life events die iedereen treft en misschien stiekem herkent. De life events die men niet altijd durft te delen. Maar het leven is geen Facebook- en of instagrampagina. Of je nu wel/niet in een mooi groot huis woont, een stoere auto hebt of zelfs een petite strak lijf; dit staat niet synoniem aan geluk en zorgeloosheid. Dit is alleen de buitenkant! Je ziet vaak niet hoe mensen aan het overleven zijn, aan het struggelen. Kijk verder achter deze uiterlijkheden… dus dat! Ben ik zielig? Nee natuurlijk niet! Ik ben een volwassen vrouw die haar mannetje staat, maar soms wil mijn geest meer dan mijn lijf. Mijn lijf is vaak moe, mijn lijf is na de borstkanker en met Tamoxifen niet meer de oude.

Mag ik dan voor 2017 toch 1 wens doen? Maar 1 wens en dan hoor je mij niet meer. Ja? Oké daar gaat ie dan: “Héééé jij daar! Jij daarboven! Ja jij! Mijn beschermengel bedoel ik, nee niet jij. Jij bent van de buurman! Diegene naast je met die kekke shoes aan die meterslange benen en die weelderige lokken, jij hoort bij mij (natuurlijk heeft mijn beschermengel wel alles waarvan ik droom, hihihi). Joehoe!!! Wakker worden en stop nu met shoppen. Nu aandacht voor ons! Mag ik nu onze 7 vette jaren gaan opnemen, plzzzzz? Mijn gezin zal eeuwig dankbaar zijn.”


Geen opmerkingen:

Een reactie posten