De eerste paar weken voelde ik minder pijn, dacht ietsje minder hitte-aanvallen te bespeuren, maar gaandeweg merk ik bitter weinig. Wat een desillusie! Al die jaren heb ik van alle ongemakken de Tamoxifen de schuld gegeven. Het ligt niet aan mij hoor, het komt door mijn medicatie! Wat een grote teleurstelling dat ik zonder deze antihormoontherapie en dus puur als ik zelf ook niet zo leuk ben. Dat ook mijn lijf zonder de pilletjes regelmatig opvliegt in temperatuur en in temperament. Dat ik er niet beter van ga slapen en niet meer de oude wordt...
Onlangs stond weer de halfjaarlijkse controle voor de deur. Ik laat zoals altijd mijn bloed controleren en bezoek de oncoloog.Ze doet stralend de deur open met de mededeling dat alles er piccobello uit ziet. Mijn lijf is heel stabiel! Ga zo door! Uh.... schoorvoetend biecht ik op dat ik de Anastrozol al 3 maanden diep in mijn nachtkastje heb bewaard en dat ik niets geslikt heb. Ik voel mij bezwaard, of ik net iets vreselijks heb opgebiecht, iets heel illegaals.... De oncologe verblikt of verbloost niet en vraagt begripvol; "was het even te veel? En hoe gaat het dan nu met u?" Tja, eerlijk als ik ben biecht ik dan ook maar gelijk op dat ik er niet beter van geworden ben en eigenlijk geen verschil ervaar. Ik concludeer al pratende dat ik waarschijnlijk naturel nu ook in de overgang zit, waardoor de klachten ook gewoon hiervandaan komen. De oncoloog knikt instemmend, dit zou een goed verklaring kunnen zijn. "Wilt u dan weer starten en dan proberen 7 jaar vol te maken? U was redelijk jong toen u ziek werd en u heeft Her2neu, dus langer slikken heeft wel de voorkeur". Ik zucht, oké kom maar op met die Anastrozol. I can do It!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten