De dag van kuur 2 begint al goed, Indy is jarig en is vandaag 10 geworden. Dat moet haast wel geluk geven. Voor alle zekerheid hebben we haar verjaardagsfeestje maar een dagje eerder gevierd.
Stijf van de zenuwen rijden we de al zeer beruchte route naar Gouda, goh ik kan deze stad nimmer meer bezoeken zonder negatieve kriebels.
Voor vertrek ben ik begonnen met de nieuwe medicatie, ik heb het hele dure pilletje nog ernstig toegesproken voordat hij naar mijn maag mag. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik deze keer niet meer in het ziekenhuis beland.
Aan de ene kant volg ik liever mijn gevoel....VLUCHTEN nu het nog kan en aan de andere kant weet ik dat ik dit gewoon moet ondergaan en dat het mij ook zal lukken. Is het niet links om dan wel rechts om....En ik weet uit ervaring dat het ondergaan meestal minder erg is dan er tegenaan hikken en wachten tot het Zwaard van Damocles.
Deze keer krijg ik een stoel in de grote chemokamer, waar plaats is voor 8 personen. En je gelooft het niet, in de loop van de dag zijn alle stoelen en bedden bezet.
Ik kom binnen en zie gelijk dat ik de jongste ben en dat velen nog hun haar hebben, in hoeverre ik dat kan zien natuurlijk. Waarom hebben zij nog wel hun haar??? Volgens Ferry komen deze dames (inderdaad geen heren) misschien ook voor andere soort kuren. Tja...
Eerst wordt er bloed geprikt en men stelt voor dit direct via het infuus te doen, zodat er niet 2 keer geprikt moet worden. Gezien de vorige waardeloze priksessie, ben ik hier natuurlijk direct voor in. De dame (meer meisje) die mij prikt is goed ervaren en "jast" hem er in 1 keer in! Wauw, dat is een goede start!
Vervolgens moeten we 2 uur wachten voordat er groen licht komt voor de 2e chemo. Dat zegt niets over de kwaliteit van mijn bloed, maar wel alles over een storing tussen het laboratorium en de rest van het ziekenhuis. De verpleging wordt er horendol van.
Ondertussen krijgen we nog wat te eten, veel drinken en vers fruit....tot nu toe niet verkeerd toch?
Tijdens het wachten word ik verblijd met een nogal extravagante vrolijke buurvrouw. Omvang huge qua vierkante meter, aparte gewaden aan en om het hoofd een hippe muts met knalbloem. Ze probeert met behulp van haar tengere man ongedeerd in de stoel te klimmen. Dat valt nog niet mee. Ondertussen probeert ze tegelijkertijd met mij een gesprek aan te gaan, hoeveelste kuur is dit voor mij, heb ik mijn haar nog (hé mijn pruik is dus ook niet duidelijk waarneembaar..), ben ik al geopereerd, hoe voel ik mij.....Hahahahaa we hebben gelijk lol, wat een apart mens.
Tussendoor weer allerlei spoelrituelen en inspuiten van antibraakmiddelen (ja graag!) en dan uiteindelijk gaat de laatste zak chemo er in en hierbij krijg ik net zoals de vorige keer klachten. Weer last van mijn neus en ademhaling. Mijn eigen internist is nu in huis en die wordt erbij gehaald. Ze is bang voor een allergie maar wil uit zekerheid toch een hartfilmpje laten maken.
Dus nog een langere zit, want uit de filmpje blijkt dat er niets met mijn hart is en dus waarschijnlijk een allergie. Na het spoelen komt nu een zakje "tegengif" en daarna weer spoelen. Ik voel mij wat beter worden, dus kennelijk helpt het. Volgende keer gaan ze direct het antigif meespuiten en zal de chemo langzamer en verdund ingediend worden.
Na deze lange zit van ruim 6 uur mogen we eindelijk op weg naar huis, we zijn de laatsten.
Thuis gekomen bestudeer ik nogmaals mijn medicatie, stel je voor door dat ik iets vergeet en toch weer ga spugen. Zekerheidshalve durf ik niet veel te eten. Maar het blijft rustig. Ik ben doodop en heb geen energie, maar geen spugen. Ik slaap redelijk en de volgende dag heb ik ook geen klagen, ik ben niet in staat van huis weg te gaan maar hobbel een beetje in huis heen en weer en slaap veel.
Maar dan ga ik de fout in....kennelijk te nonchalant omdat ik mij al een ervaren chemo-afnemer vind....Ik vergeet in de avond 2 pilletjes dexamethason en of het nu hiervan komt weet ik niet, maar de dag erna is een vreselijke off day!!! Weer die enorme vermoeidheid, gewoon verlammend te noemen. Slapen lukt niet, lezen lukt niet, tv kijken lukt niet maar bewegen ook niet. En zo klikken de seconden van de dag heel langzaam voorbij. Pppffff toch wel weer afzien, alhoewel ik dit nu wel lekker in mijn eigen huis kan uitzitten in plaats van in een ziekenhuiskamer.
In de middag kom ik tot de ontdekking van de missende pillen en ik neem ze geheel tegen het voorschrift alsnog in...tja...beetje eigenwijs. Maar ik heb goed gegokt, ik kikker er van op! Ik ben zelfs in staat iets op de Ipad te rommelen en Google het betreffende medicijn en lees: "Dexamethason is voor mensen die aan kanker lijden een soort wondermiddel". Yep, voor mij ook!!! Alleen jammer dat ik vanaf morgen deze pillen niet meer mag nemen en dat mijn lichaam het weer zelf moet gaan doen. Spannend!
Deze flinke jongens hebben mij door kuur 2 geloodst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten