De dag na terugkomst beginnen immers de scholen weer, dus jetlag of niet, de wekker gaat weer vroeg. Ik rijd in een hurry de jongste naar school en kom tot de ontdekking dat mijn voorband van de auto lek is....pppfff....geen tijd voor. Dan maar flink tegensturen en rustig rijden, we komen er wel.
Bij terugkomst gaat de telefoon: in ons andere huis is ingebroken. De schade lijkt beperkt maar of we toch even willen komen kijken....nou komt dat even goed uit.....want ik moet vandaag toch naar het ziekenhuis te Gouda voor de 3-wekelijkse Herceptin en dit ligt al flink op de route naar het andere huis. Tja, je kan ellende maar beter efficiënt bundelen en afhandelen, dan is het weer eerder over...
De Herceptin gaat er goed in en bij de oncoloog hoor ik dat mijn bloed er steeds beter uit gaat zien, zelfs mijn bloedarmoede is over.....oh oké.....had ik bloedarmoede dan? Nog niet eerder van gehoord, zeg maar.
Oncoloog kijkt wel wat bedenkelijk als ze hoort dat ik de Alpe d'Huzes ga fietsen, maar stemt in als ze hoort dat het op een tandem gaat gebeuren. Ze verwacht wel dat mijn captain (voorzitter) mijn beperktere conditie gaat opvangen en drukt mij op het hart mijzelf in acht te blijven nemen....ik ben nog niet de oude! Braaf knik ik ja....we zien wel. Ik heb haar maar niet verteld dat mijn captain, Ferry dus, tot 2 weken geleden nooit fietste...
Even tussendoor...donaties kunnen via http://goo.gl/LP4OD
Hierna rijden we door naar Ouderkerk aan den IJssel en inspecteren het huis. We krijgen al lopende enorme lol, want de inbrekers hebben werkelijk alle laatjes en deurtjes geopend op zoek naar kostbaarheden. Het hele huis zijn ze door geweest, niets is overgeslagen. Maar ze hebben niets kunnen vinden, want dit huis is werkelijk prachtig ingericht maar alles dient slechts als decor. Het staat al jaren onbewoond te koop. Geen geld, geen iPad, geen flatscreen, etc.... Wat zullen de inbrekers gebaald hebben! Op een kapot kozijn na, is er geen schade. Gelukkig!!
Even tussendoor.....het huis staat nog steeds te koop, zie www.ijsseldijknoord.nl
En om de dag compleet te maken ontdek ik in mijn vakantiepost een grote envelop met mijn naam er op. Ik ben bang dat ik al weet van wie dit komt. Want ik ben heel stoer geweest; ik heb een tweetal officiële klachten ingediend tegen 2 instanties die onder Jeugdzorg vallen. In beide ben ik enorm teleurgesteld en ben ik van mening dat ze zeer onprofessioneel te werk zijn gegaan.
In verband met de problematiek omtrent mijn oudste kind en zijn vader ben ik met deze instanties in aanraking gekomen.....een hele harde aanraking kan ik wel zeggen, want wat ben ik geschrokken! Niets rechtstaat, niets democratie.....in dit wereldje lijkt het wel of je in een foute B film terecht bent gekomen waar dingen gebeuren die amper het daglicht kunnen verdragen, als ik het niet zelf had ondervonden had ik dit nooit geloofd...
Ik heb een jaar niet durven klagen, puur uit angst...puur bang om mijn dochters kwijt te raken, puur bang voor eventueel handelen van deze instanties. Ik heb toentertijd wel mevrouw van Viegen ingeschakeld die namens haar taak in de politiek onderzoek doet naar misstanden in de jeugdzorg. En helaas mijn verhaal is geen unicum, het is diep triest voor zo'n ontwikkeld land als Nederland.....
Maar nu 1 jaar later en vlak voordat de termijn voor een klacht zou gaan verjaren, heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en een klacht ingediend.......6 vellen met 10 onderdelen....want ja als ik begin met klagen...dan komt er geen einde aan. Ik ben niet meer bang, ik heb alle chemo's overleefd, ik heb voor hetere vuren gestaan, ik ben boos en ik lust ze rauw!!!!
Binnenkort is er een hoorzitting en in het kader hiervan kreeg ik nu dossierstukken en hun verweer toegestuurd....en in het kader van hoe lang hou ik mijn vakantiegevoel lekker vast... scheur ik direct de envelop open en ga gretig lezen...
Al lezende gaat mijn hart te keer, krijg ik een steen in mijn maag en word misselijk. De tranen zitten hoog, enorm hoog....want de verklaringen van vader en zoon liegen er niet om. Ik ben kortom gezegd....een slechte moeder met zeer losse handjes... Zo AU dat doet pijn, na vele jaren van uitsloven, na jaren van zorgen, liefhebben en aandacht schenken....AU...ik krijg een flink stank voor dank gevoel....wat gemeen en wat oneerlijk!
Wel is het nu nog meer raar dat dit dossier uiteindelijk toch gesloten is zonder enig ingrijpen van de bevoegde instantie.....en dat met zo'n brute moeder!!!! Kennelijk worden de verklaringen van vader en zoon niet voor waar aangenomen. Maar waarom komen zij hiermee zo makkelijk weg en waarom zien de "professionals" niet dat dit een ongezonde situatie is.......en dat hierdoor een kind in de knel zit.... want is hier sprake van brainwash of loyaliteitsmisbruik zoals dat netjes heet....? Ik ben bang van wel. Dit is toch hun vakgebied, het belang van een kind...?
En als klap op de vuurpijl lees ik ook nog het bijgesloten schriftelijke verweer van de instantie zelf en dat heeft een groot "wir haben es nicht gewust" gehalte gemixt met een vergevorderd stadium van Alzheimer...pppfffff.....wat een sukkels....
Ik heb dan ook niet de illusie dat ik met mijn klacht iets zal bereiken, toegeven doen instanties immers nooit en mijn zoon krijg ik er niet mee terug, maar ik wil gewoon nog 1 keer mijn zegje doen.....ik moet mijn boosheid kwijt. Ik wil vanaf nu leven zonder kanker en zonder opgekropte frustraties. Ooit geleerd in een communicatiecursus: "een geuite emotie is een zakkende emotie".
Om ondanks alles toch niet het paradijs van vorige week te vergeten, kijk ik geregeld de foto's terug......het was er heerlijk, kijk maar:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten