Mag ik patiënt blijven? - 15 maart 2013

Weer een fase voorbij.......nog 1 keer psycho-educatie en nog 4 keer sporten en dan is het revalidatietraject weer volbracht. De cursus Herstel en Balans komt ten einde, goh alweer 3 maanden zijn om.........weer een stapje verder, weer een stapje naar de echte wereld, weer een stapje minder als patiënt.

Is het gek als ik heel diep in mijn hart eigenlijk een patiënt wil blijven, is het gek dat dit mij een vertrouwd en veilig gevoel geeft? Is het gek dat dit voor mij controleerbaar is?

Dat uitgerekend ik dit nu moet constateren en moet toegeven. Ik die na het horen van de diagnose gewoon weer aan het werk ging, ik die eigenlijk altijd gewerkt heeft onder welke omstandigheid dan ook. Ik die altijd een image als bikkel nastreefde, ik die eigenlijk altijd alles aan kon....

Ik ben 10 maanden geleden volledig uit mijn oude leventje gestapt, ik heb 10 maanden in een ander ritme moeten leven, ik ben sinds 10 maanden een andere ik.

Het past niet bij me om bang te zijn voor mijn oude leven. Want waarom ben ik bang....? Ik weet het niet precies...bang om het niet meer te kunnen, bang om het niet meer te willen of bang voor het onbekende? Wat het precies is, weet ik niet, wellicht een combinatie van de alles.

Wel is duidelijk dat ik nog niet hersteld ben en onduidelijk is of ik ooit weer helemaal de oude zal worden. Naast de vermoeidheid die mij de laatste week ineens weer veel parten speelt, heb ik nog steeds last van cognitieve beperkingen. Mijn hoofd doet niet meer wat ik wil....en dan te bedenken dat mijn beroep een grote mate van concentratie, stressbestendigheid en snelheid vraagt. Dat gaat nog leuk worden...

En daarom is het heel erg belangrijk dat de reïntegratie in het echte leven nog steeds stapje voor stapje plaats vindt. Niet alleen thuis maar ook op het werk en gelukkig heeft de Arboarts dit ook goed begrepen....het gaat allemaal stapje voor stapje..... Want nu pas komt het besef; wat heb ik toch een hoop meegemaakt, ik ben niet meer de oude.....