18 jaar....een mijlpaal - 12 september 2013

Het is vandaag een bijzondere dag, vanochtend 1 minuut over 6 ben ik precies 18 jaar moeder. Mijn oudste is vandaag jarig, 18 jaar al weer! 

Mijn oudste die mij tot moeder heeft gemaakt. Mijn oudste die de eerste maanden van zijn leven altijd bij mij wilde zijn, hangend op mijn buik overal mee naar toe. S'nachts wilde hij niet in zijn bedje liggen, hij wilde bij ons liggen. We hebben samen aan babyzwemmen, babymassage en koffie- en speelafspraken  gedaan. Ik heb jaren in het zwembad, op het tennisveld en vooral op voetbalveld gestaan. Door weer en wind, zwanger, niet zwanger, borstvoedend en al stond ik er. En ik hou niet eens van voetbal, maar mijn moedertrots overwon. Hierna zijn er nog 3 meiden bijgekomen. Lieverds en zo welkom...Maar mijn oudste bleef een aparte positie houden, de enige jongen, mijn eerste kind en het bewerkelijkste exemplaar in het gezin.

En hoe kan het tij keren?  Exact 2 jaar en 362 dagen geleden is mijn oudste zonder aankondiging weg gegaan om nooit meer terug te komen. Er is hem niets overkomen, met andere woorden; hij leeft nog....gelukkig wel! 

Nee hij heeft besloten elders te gaan wonen, bij zijn vader. Maar helaas heeft hij daarbij volledig afstand genomen van mij, zijn moeder. Ik heb de afgelopen dagen, maanden en jaren zijn ups en downs gemist, geen voetbalprestaties meer gezien,  niet bij zijn diplomauitreiking geweest, zijn vrienden niet ontmoet......uh....eigenlijk alles gemist. Kortom hij wil totaal geen contact meer en vader hanteert totale radiostilte. Waarom? Er zit aan die kant helaas zoveel boosheid......

Nu bijna 3 jaar later inclusief het krijgen van kanker kan ik zeggen dat het mij niet meer 24 uur per dag bezig houdt. Het doet niet constant meer pijn,  niet altijd meer die intense scherpe pijn. Soms onhoudbaar en adembenemend.

Natuurlijk heb ik nog pijn, ben ik soms boos op hem en heb nog veel vaker medelijden. Wat een waardeloze situatie, ook voor hem. Ik hoop op later......ooit komt het weer goed....toch?  Ik wacht de tijd af...

En zo nu en dan is het weer even ondraaglijk. Op die momenten waarop de gevolgen van de kanker en de behandelingen mij zwaar vallen, is het gemis te groot. Alles bij elkaar is veel, te veel. Want zelfs ernstig ziek worden, maakt niet dat mijn oudste iets van zich laat horen. Het kwetst mij. Ik voel mij zo nu en dan verraden...waar is mijn input gedurende 15 jaar van zijn leven gebleven? Ben ik niet meer waard? 

Ik voel mij soms buitengesloten, dat is zwaar. En vandaag is weer zo'n dag, iedereen mag hem feliciteren, iedereen mag meefeesten want hij heeft een bijzondere leeftijd bereikt......iedereen.......behalve ik.......zijn moeder. Waarom?

Een ding heb ik wel geleerd; ik stuur hem vandaag felicitaties zonder verwachtingen. Ik weet dat er geen reactie terug komt en bescherm mijzelf hierin. Hoe anders was dit vorig jaar, net een chemokuur gekregen en ziek zwak misselijk en toch constant mijn telefoon en mail checken want misschien........misschien is hij zijn moeder niet vergeten....en laat hij iets horen. Tevergeefs....

Dit jaar feliciteer ik hem zonder verdere verwachtingen en hoop vanuit al mijn liefde dat het goed met hem gaat, want moeders blijven altijd van hun kinderen houden, onvoorwaardelijk.....