"Het is 5 jaar geleden dat mijn leven onverwachts een andere wending kreeg. 22 mei 2012 is de dag dat ik hoorde dat ieneminie knobbeltje in mijn borst kanker was. Kanker een rotwoord, een woord wat helaas gebruikt wordt als scheldwoord, de ouderen onder ons gebruikten alleen de letter K om de impact van het woord wat af te zwakken. Aan kanker ga je immers dood, kanker is een sluipmoordenaar. Gelukkig is dat doodgaan tegenwoordig geen automatisme meer, maar toch overlijden er in Nederland circa 44.000 mensen per jaar aan kanker en krijgen er 12 mensen per uur deze diagnose te horen.
Ik ben dus geen uitzondering, maar besef nu pas de volledige impact van deze diagnose. Ik had gelukkig geen zichtbare uitzaaiingen maar een amputatie, 16 chemokuren, 17 immumokuren, vele infusen en 7 lange jaren hormoontherapie maakt dat ik noodgedwongen een nieuwe ik ben geworden. Toen ik in de kuren zat ben ik verdrietig, bang maar vooral erg ziek geweest. Doodziek zelfs, ik bleek weinig talent te hebben de chemo het hoofd te bieden. Mijn man had een turflijst gemaakt en zo leefde ik naar mijn laatste kuur toe. Mijn blik op oneindig en gewoon proberen te overleven. Na deze periode zou immers alles weer normaal worden. Mijn haar zou weer gaan groeien, mijn mollige lijf zou weer veranderen in het maatje 34 wat ik altijd heb gehad en ik zou weer gaan werken. Eindelijk weer tussen die 4 muren uit. Voor de diagnose was ik een doorsnee moeder van 4 kinderen, getrouwd, hard werkend in een boeiende baan. Altijd vol energie altijd vol flexibele plannen.
Maar wat heb ik mij vergist! Natuurlijk ben ik enorm blij dat ik er nog ben en dat ik een gunstige prognose heb. Maar als ik heel eerlijk tegen jullie mag zijn; ik heb heel veel moeten inleveren. Ik heb elke dag last van opgelopen schade en de vele bijwerkingen. Aan de zijlijn volg ik discussies tussen de medici en vooral het onderwerp leven na kanker boeit mij, soms vraag ik mij af of de behandeling die ik gekregen heb wel passend is. Ben ik overbehandeld? Of juist weer niet. Is de hormoontherapie waar ik elke seconde van de dag last van heb wel nodig? Misschien krijg ik nooit meer uitzaaiingen ook al slik ik deze therapie niet, of heb ik straks wel uitzaaiing en hebben de kuren zijn werk niet genoeg gedaan. De medici weten het niet. En zo kampen er heel veel lotgenoten van mij met deze zelfde vraag. En natuurlijk, ik benadruk nogmaals, natuurlijk zijn wij heel erg blij met deze overlevingskans, maar kwaliteit van leven is iets wat verder onderzocht moet worden.
Dit is ook 1 van de redenen dat ik dit weekend meeloop. Meer geld is echt nodig, niet alleen in verder onderzoek naar de oorzaak en genezingsmogelijkheden, maar ook in het leven hierna. Zoals ik in het begin vertelde, 12 mensen krijgen per uur deze diagnose. Ik hoop niet dat u de volgende word, maar ik kan u geen garantie geven. 1 van de mensen die ook in 2012 deze diagnose heeft gekregen is Marja de Jonge. Ik heb Marja leren kennen bij het revalidatietraject in het Lange Land Ziekenhuis. Samen met haar en een paar andere revalidatievriendinnen hebben wij in 2015 ook hier gelopen, de eerste keer dat de Samenloop in Zoetermeer werd gehouden. We hebben elkaar beloofd dat wij in 2017 er weer zouden zijn. Helaas heeft Marja zich niet aan deze belofte kunnen houden. Negen maanden geleden is zij overleden. Zij had nog 1 duidelijke wens; zoveel mogelijk geld ophalen voor KWF, zodat niemand meer dood gaat aan kanker. En zo is ons team ontstaan, Marja's Regendruppels. Wij lopen dit weekend voor haar. Mag ik u vragen ons mee te helpen Marja's droom werkelijkheid te maken? Nooit meer iemand dood aan kanker!
Als laatste , wil ik via deze weg ik alle vrijwilligers van deze Loop enorm bedanken voor alle inzet, liefde en toewijding. Ik ben vandaag als survivor enorm in de watten gelegd. Anno 2017 waarin de wereld enorm verhard heb ik weer de goedheid van zovelen mogen voelen. Graag een applaus!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten