Op de Tamoxifen/Anastrozol kan ik het niet "gooien", want ik ben gestopt. Nu circa 6 weken zonder en wat merk ik? Niet veel, snik. Alhoewel ik wel minder pijn heb en minder stijf. Natuurlijk ben ik hier blij mee, maar ik ben vooral geestelijk niet de oude... Moet ik nog langer volhouden of word ik niet meer de oude? Wil ik nog de oude worden? Ik weet het niet. Ik zie dat ik gegroeid ben (ja, ja ook om mijn middel, maar hier heb ik het over geestelijke groei). Maar ik heb zoveel heimwee naar de zorgeloze status die ik ooit had. Maar daar tegenover staat wel weer een hoop inzichten. Ik krijg steeds meer helder waar ik sta en wat ik wel/niet wil.
Was de kanker een begin van een nieuwe ontwikkeling, was het een extreme duw die kant op? Ik weet dat velen dit onzin vinden, maar ik zelf geloof hier wel in. Ik had in 2010/2011 een periode van extreme stress en groot verdriet. Mijn oudste ging zonder communicatie plots bij zijn vader wonen en verbrak alle contact. Het enige wat overbleef was veel verwijten en boosheid en dan vooral van zijn vader. Met als hoogtepunt in 2011 een valse aangifte van kindermishandeling bij Jeugdzog. Na maanden van een extreme dreigende houding van deze instantie, kwam de conclusie dat de aangifte niet klopt. Helaas is het contact met mijn kind nooit meer goed gekomen, wij zijn elkaar verloren. En mijn gezin is eerst verder ontwricht, ik heb gevochten om een goed contact te blijven houden met mijn overige 3 kids, wat overigens gelukt is. Ik heb heel veel moeten overwinnen, ik die altijd een zorgvuldige moeder ben geweest. Een moeder die zeker hiet perfect is, maar wel met de kernwaardes: betrouwbaar, rechtvaardig en onuitputtelijke onvoorwaardelijke liefde, ben juist op deze aspecten grof aangevallen. Een grove aanval op mijn zijn, mijn missie in het leven. Mijn ook wat pleasende moederrol maakt dat deze aanvallen behoorlijk binnen kwamen. Niet iedereen vindt mij aardig en dit wil ik juist zo graag. Mijn wat onzekere houding is ruw onderuit geschoffeld. Het zinnetje, zie je wel je bent geen perfecte moeder/mens, heeft heel vaak door mijn hoofd gegalmd. Mijn persoonlijke omgeving en de Nederlandse overheid gingen zich tegen mij keren. Ouderverstoting wordt nog steeds niet herkend en de narcistische ouder is nog steeds aan zet. Het kan mij nu, 6 jaar later nog enorm raken. Ik werk als jurist maar kan om deze redenen nu nog steeds geen familiezaken doen. Het komt te hard binnen, ik ben niet meer objectief.... en ik heb ondertussen al zoveel verwerkt! In 2011 was ik hopeloos, lager heb ik nog nooit gezeten. En toen kwam de man met de hamer, borstkanker, BAM! Maar ook dit hielp niet in contactherstel. Wat ik ook deed, zelfs het krijgen van kanker maakte niet dat ex en oudste kind zich met mij verzoenden. Ik moet wel een slecht mens zijn om ook op zo'n moment in je leven geen compassie te mogen ontvangen. Ik trok alle leed naar mij toe en zag het als een direct gevolg van mijn falen...
Maar ik wil absoluut geen slachtofferrol innemen. Dus ik ben aan de bak gegaan, therapie, coaching, zelfstudie. En weet je? Ik ben goed zoals ik ben, soms gaan dingen zo in het leven. Soms zegt dit meer over frustratie en beperkte groei van een ander. Niet alles komt op mijn bordje, niet alles is mijn verantwoordelijkheid. Als omgeving geen begrip heeft, geen mededogen, dan zegt dit iets over hen. Dan is volhouden van deze banden destructief. Zoek mensen die je energie en groei geven. Ook meer zelfacceptatie, zelfliefde. Klinkt makkelijk he?! Maar het is verdomde moeilijk. Ik begin wel te schuiven, maar ik ben er nog totaal niet. Mijn oudste geeft nog geregeld rauwe pijn, maar acceptatie en vooral zelfbescherming maakt steeds meer zijn intrede. Trekken aan een dood paard heeft geen zin. Doe waar je invloed op hebt en laat de rest los. LET IT GO......Zet deze ontwikkeling zich door, geeft dit mij nu onrust? Ben ik verder zoekende? Want zo begon ik mijn blog...mijn hoofd borrelt... De tijd zal het leren. Ik hou jullie zeker op de hoogte. En oh ja, ook van mijn volgende bezoek aan de oncoloog. Ze weet nog niet dat ik volledig gestopt ben met de medicatie...En ik vind dit lastig, iets van pleasen? Want hé dit is toch mijn lijf en ik beslis zelf wel, of sla ik nu door in deze spirituele shit??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten